Ισλανδία – Ουγγαρία – Ιρλανδία
Τoυ Ρούντι Ρινάλντι
Τώρα που η χώρα μας αποκτά την πιο αρμόζουσα διοικητική διάρθρωση (περιφέρειες) με τις ευρωενωσιακές επιταγές και θα επικυρωθεί με την προσέλευση στις κάλπες στις 7 και 14 Νοεμβρίου, δεν είναι άσχημο να ρίξουμε μια ματιά στο τι συμβαίνει στην Ευρώπη και πιο ειδικά σε 3 χώρες – που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα, αλλά στην ευρωπαϊκή «περιφέρεια», όπως άλλωστε και η δοκιμαζόμενη ως πειραματόζωο Ελλάδα.
Δεν ξεχνούμε διόλου πως ανεβαίνει το θερμόμετρο της κοινωνικής αναμέτρησης σε ολόκληρη τη Γηραιά Ήπειρο και μεγάλες εργατικές διαμαρτυρίες, απεργίες, κινητοποιήσεις συγκλονίζουν χώρες και περιοχές. Στη Γαλλία έχουμε συχνές γενικές απεργίες και τώρα θα περάσουμε σε κυλιόμενες απεργίες πολλών κλάδων ενάντια στο νόμο που παρατείνει τα χρόνια συνταξιοδότησης από 60 σε 62, στην Ισπανία πραγματοποιήθηκε η πρώτη γενική απεργία μετά το 2002, στη Γερμανία μια ολόκληρη πόλη, η Στουτγάρδη, είναι για ένα μήνα σε διαρκή κινητοποίηση για τη ματαίωση ενός φαραωνικού σχεδίου για την υπογειοποίηση του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού της (και κανείς δεν κάνει λόγο για το γεγονός αυτό), κινητοποιήσεις σημαντικές γίνονται στην Τσεχία, τη Ρουμανία και τη Σλοβενία (κυρίως των δημοσίων υπαλλήλων), ενώ η πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις Βρυξέλλες συγκέντρωσε περίπου 100.000 διαδηλωτές.
Οι τρεις χώρες όμως που αναφέρουμε στον τίτλο διαφέρουν και αξίζουν μια ειδικότερη αναφορά.
Στην Ισλανδία παραπέμφθηκε τελικά και θα δικαστεί ο πρώην πρωθυπουργός που κρίθηκε ένοχος από τη Βουλή γιατί δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας. Είναι ο πρώτος πρωθυπουργός χώρας που κάθεται στο
σκαμνί για τη χρεοκοπία μιας χώρας μέσα στην κρίση. Φυσικά, η παραπομπή θα έπρεπε να συμπεριλάβει και άλλους από τα δύο κόμματα που συμμετείχαν στον τότε κυβερνητικό συνασπισμό. Και αυτό απαιτούν οι διαδηλωτές που πολιορκούν το Κοινοβούλιο και πετούν αβγά και γυάλινα μπουκάλια στους πολιτικούς…
Στην Ουγγαρία (μέλος της Ε.Ε. από το 2004), αφού η σοσιαλιστική κυβέρνηση έφερε το ΔΝΤ, η τωρινή δεξιά κυβέρνηση εξέπληξε τους πάντες όταν αρνήθηκε να ασκήσει περισσότερη λιτότητα επί των εργαζομένων. Δήλωσε ότι θα εκπληρώσει τους όρους του δανείου, αλλά χωρίς περαιτέρω μέτρα εις βάρος των εργαζομένων. Τι αποφάσισε; Φορολογεί τις τράπεζες κατά 0,45% επί των ακαθάριστων εσόδων τους, βάζει έκτακτη φορολογία 5,2% στο ύψος των συναφθέντων συμβολαίων των ασφαλιστικών εταιριών και μια έκτακτη φορολογία έως 6% στις χρηματιστηριακές εταιρίες και στις άλλες χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες! Τα μέτρα αυτά προκάλεσαν λύσσα στο ευρωενωσιακό διευθυντήριο και άρχισαν οι λίβελοι κατά του δεξιού πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, τον οποίο λίγο ή πολύ τον μεταχειρίζονται σαν να είναι ο Σαντάμ Χουσεΐν ή ο Μιλόσεβιτς. Ο λόγος είναι προφανής: τι θα γίνει αν και άλλες χώρες ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ουγγαρίας; Πώς θα ισχυρίζονται ότι είναι «αναγκαίο κακό» τα μέτρα λιτότητας, όταν θα υπάρχει άλλο παράδειγμα και μάλιστα πολύ αποτελεσματικό;
Στην Ιρλανδία παίζεται ένα παιχνίδι, όπως παίχθηκε πριν ένα χρόνο με την Ελλάδα. Οι υπό κατάρρευση τράπεζες στηρίζονται με τεράστια ποσά από την κυβέρνηση με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εκτοξευτεί (32%) και τα σπρεντ να ανεβαίνουν. Και οι δείκτες μέσα σε δύο χρόνια καταγράφουν μια κοινωνική άβυσσο: Μόνο σε μια διετία (2008-2009) το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 14%, οι κατοικίες έχουν χάσει το 30% με 50% της αξίας τους σε σχέση με το 2006, η ανεργία από 4,5% το 2007 εκτινάχθηκε στο 14% το 2009. Τώρα πρέπει μέσα σε τρία χρόνια να μειώσει το έλλειμμα από 32% σε 3%.
Έτσι, ο δρόμος για το ΔΝΤ είναι τελείως ανοικτός με ανυπολόγιστες συνέπειες. Σε μια πρόσφατη κινητοποίηση (29/9), ένας νταλικέρης έφραξε την είσοδο του κοινοβουλίου με την νταλίκα του όπου είχε γράψει με μπογιά «τοξική τράπεζα».
Θα έχουμε επομένως μεγάλους κλυδωνισμούς. Κοινωνικούς, πολιτικούς, οικονομικούς. Οι «κακοί» προετοιμάζονται και συντονίζονται ενάντια στον κόσμο της εργασίας και τις άτακτες χώρες. Θα έχουν πάλι αυτοί τον τελευταίο λόγο;
dromos
