Μάλλον πάμε για Δεκέμβρη.
Το ημερολόγιο αυτό δείχνει. Και δεν έχω κανένα λόγο να μην το εμπιστεύομαι. Εξάλλου δεν έμειναν και πολλά πράγματα να εμπιστευτεί κανείς. Το ημερολόγιο, μερικά σαμπουάν και κάποιες φίρμες ελαιόλαδου (για τα γνωστά λαδώματα). Το ηθικό αγωνίζεται φιλότιμα να κρατηθεί σε αξιοπρεπές τουλάχιστον ύψος αν και τίποτα δεν συνηγορεί σ’ αυτό. Νέοι δήμαρχοι, νέα πρόσωπα αλλά ακόμη έχουμε δρόμο μπροστά μας. Η αγωνία μου, σταθερά, είναι σε ποια κατάσταση βρίσκεται η σχέση μας με τη λατρεμένη Γερμανία που κάποτε μας βοήθησε να αποκτήσουμε βασιλείς, βασίλισσες και βασιλόπουλα. Σήμερα που τα πράγματα είναι πολύ πιο αντιρομαντικά, οι βασιλείς αντικαταστάθηκαν από οικονομολόγους, υπουργούς Οικονομικών και τραπεζίτες. Επ’ αυτού αφήνω μια αξιόλογη δεσμίδα αναστεναγμών και αφήνομαι στην καλοσύνη των ξένων κι εκείνων που με βεβαιώνουν πως δεν θα υπάρξει ελληνογερμανική σύρραξη. Δηλαδή το οχυρό Ρούπελ θα παραμείνει ως μουσειακός χώρος και κυρίως ΔΕΝ θα γίνει επιστράτευση. Ευτυχώς, γιατί είχα το βάσανο να εξαφανίσω στα πατάρια κάπου είκοσι διαφορετικές εκτελέσεις της «Λιλή Μαρλέν» (από Λάλε Αντερσεν μέχρι Αλίκη Καγιαλόγλου) και να μπουγαδιάσω για φρεσκάρισμα το «Μαουτχάουζεν» του Μίκη.
Εκτός αυτού θα κουκουλωνόμασταν απαγγελίες ποιημάτων από τον κ. Κώστα Πρέκα και κάτι σε πιο μιούζικαλ από τον Ανθιμο της Θεσσαλονίκης που σε σταθερή βάση αντικαθιστά τον άνεμο Βαρδάρη.
Με την ευκαιρία να πούμε πως ο μητροπολίτης της συμπρωτεύουσας όσο πάει και ανεβάζει τα επιτόκια στους τίτλους του. Δηλαδή: Παναγιότατος, Ευσεβέστατος, Σεβασμιότατος, Μεσαιωνικότατος, Αρτηριοσκληρότατος και κυρίως Γραφικότατος. (Να σας ζήσει!)
Φοβάμαι πως στο πλαίσιο της συναίνεσης ο νεοεκλεγείς κ. Μπουτάρης θα αποσύρει τον τίτλο «Μουτζαχεντίν».
Τέλος πάντων, ο καιρός θα δείξει και για την ώρα προσπαθώ να καταλάβω αν όντως οι Γερμανοί είναι ο πραγματικά «περιούσιος» λαός κι όχι οι κάτοικοι του Μονακό όπως νόμιζα εδώ και χρόνια.
Πάντως, με την κυρία Μέρκελ υπάρχει πρόβλημα. Οπως ακούω αυτή η στιβαρή γυναίκα, αυτή η Βαλκυρία της Καγκελαρίας είναι εξαιρετικά ανήσυχη. Πρώτον γιατί μισεί και ζηλεύει την κομψότητα της Γαλλίδας υπουργού Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ και δεύτερον γιατί έχει ερωτικές φαντασιώσεις με τον δικό μας τον κύριο Παπακωνσταντίνου. Φυσικά ως Γερμανίδα δεν επιτρέπει στον άριο εαυτό της να εκδηλωθεί ΑΛΛΑ το πρόβλημα είναι υπαρκτό. Γερμανικά κουτσομπολίστικα περιοδικά μιλούν για οράματα (όπως η Σιμόν Μασάρ του Μπρεχτ) που ταλανίζουν την αγαπητή Αγκελα. Σύμφωνα με επίσημες πηγές, η κυρία Μέρκελ διακατέχεται από τη σταθερή εμμονή πως η Γαλλίδα κομψοτάτη κυρία Λαγκάρντ θα σπεύσει να τη λούσει με παραδοσιακά αρώματα του οίκου Γκερλέν ενώ παράλληλα θα την ταΐζει με το ζόρι λουκάνικα με κρέμα «Νιβέα» αντί μουστάρδας. Οσο για τον κύριο Παπακωνσταντίνου τον οραματίζεται ολόγυμνο μόνο με γυαλιά και ρολόι σε σύμπλεγμα υπουργών της Ευρωπαϊκής Ενωσης να χορεύει ανάμεσα σε γυμνά μέλη τον χορό της πεινασμένης κοιλιάς. Επειδή η κυρία Μέρκελ είναι προσεκτική δεν επιτρέπει πλέον άλλες γυμνικές εμφανίσεις. Από δω και πέρα οι υπουργοί φοράνε στο επίμαχο σημείο φύλλα συκής, κληματόφυλλα, φύλλα σφολιάτας και φύλλα μουριάς για όσους διαθέτουν… μέγεθος μεταξοσκώληκα. Στο σημείο αυτό -κι επειδή τα νεύρα μου δεν βρίσκονται στη θέση τους- παρακάλεσα την ποιήτρια Σιλάνα Σαλιάγκου να συνεχίσει με το πόνημα.
«Ωδή στη Μέρκελ»:
Με λένε Αγκέλα-Αγγελική/ και μοιάζω του μπαμπά μου/ και μόνο ως περιφέρεια/ μοιάζω στον κουμπαρά μου.
Εχω το βλέμμα του αετού/ σε αλουμινένιο χρώμα/ και σπούδασα εκ γενετής/ μπαλέτο και κονόμα.
Λάτρευα ανέκαθεν τον Μπαχ/ και τα ταγιέρ επίσης/ κι ως καγκελάρια έριξα/ το σώμα μου στας κρίσεις.
Επινα μπίρα από μικρή/ και τον αφρό ρουφούσα/ γι’ αυτό άλλωστε εξελίχθηκα/ ανιματέρ τσαούσα.
Μελέτησα ενδελεχώς/ τα ήθη και τα έθιμα/ και βρήκα ότι έχω έφεση/ σε εμβατήρια πένθιμα.
Κι έτσι σκεπτόμενη ορθώς/ ως Ράιχ και ως αρχόντισσα/ βρήκα πως το Ελλαδιστάν/ καλώς το καταπόντισα.
Πάλι με χρόνια και καιρούς/ η Γερμανία θα πράξει/ αυτό που της αναλογεί/ κι αυτό που λέμε τάξη.
Και κάτι καραγκιόζηδες/ τουριστικής ταυτότητας/ θα μείνουν έξω απ’ την κοπή/ της ευρω-βασιλόπιτας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΞΑΝΘΟΥΛΗΣ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
