"
Να πάμε στην Κοτζιά να ανάψουμε κεριά", φλασιά, ακόμα και σήμερα ψάχνω να βρω πως μου 'ρθε, που μπαμ την πέταξα σ' ένα τραπέζι 4 ατόμων 10 μέρες πριν. Οι 3 πετάχτηκαν σαν σ' ελατήριο, είπαν μεγάλο ναι, μια κοπελιά (την οποία, εκ του αποτελέσματος, πρέπει να την καρυδώσω) έσπειρε την αμφιβολία: είναι πολύ μεγάλο αυτό, πως θα το χειριστούμε, μπορεί να ξεφύγει, δεν έχουμε εμπειρία. Σαράκι η αμφιβολία σε τρώει πραγματικά, οκ θα ρωτήσουμε τους συμμετέχοντες το Σάββατο στην Ζήνωνος πως τους φαίνεται η ιδέα. Το ανακοινώνω στο ινδικό εστιατόριο στη Δεληγιώργη. Χειροκροτήματα, αλαλαγμός πραγματικός!
Το προχωράμε, το ανακοινώνουμε. Πρώτα updates, πρώτα τουιτς, άπειρα ριτουίτς, κάποια απ' αυτά όμως δηλητηριώδη, απαξιωτικά, γκρινιάρικα να θρέφουν την αγωνία. Κι αν κάνουμε λάθος, δεν έχουμε πείρα από τέτοια μεγάλα events, αν ξεφύγει; Αλλά από την άλλη οι
atenistas δεν έχουν σαν αρχή να 'ναι αντιμέτωποι με την λογική του καναπέ, της άκοπης κρίσης, αυτής που διέλυσε τελικά την χώρα; Φτάνει το Σάββατο απόγευμα, χαζεύοντας την Πλατεία Κοτζιά που στα μάτια μου έμοιαζε πιο μεγάλη απο ποτέ, η αγωνία του αγνώστου κυρίαρχη.
Η συνέχεια
εδώ
