Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Το "αδύνατον" μας ανήκει.

Πηγή
@ Την ίδια στιγμή που νιώθεις πως βρωμίζεις μέχρι το μεδούλι, καταπιανόμενος με "απόψεις" φιλήσυχων "νοικοκυρέων" που δεν κωλώνουν να πουλήσουν και τη μάνα τους την ίδια ακόμη αν χρειαστεί, προκειμένου να εξασφαλίσουν την θέση κάποιου αναπληρωματικού βασιλικού υποποδίου, άλλοτε προφασιζόμενοι την ανάγκη (έχω παιδάκια να θρέψω) και άλλοτε επικαλούμενοι κάποιο "ανώτερο" σκοπό, (εμένα δεν με ενδιαφέρει τίποτε παρά μόνο η Τέχνη μου), την ίδια ακριβώς στιγμή, έρχεται το απόλυτο παγκόσμιο σύμβολο της Τέχνης, η μέγιστη εν ζωή προσωπικότητα αυτού το πλανήτη ο Μίκης Θεοδωράκης, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Πνεύματος, αυτό το παγκόσμιο σύμβολο του Ανθρωπισμού και των Αγώνων, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο σεβάσμιος και υπερήλιξ έφηβος "Μίκης", να μας θυμίσει πως δεν μπορεί ο Καλλιτέχνης να είναι αποκομμένος από το όποιο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και όταν με οποιοδήποτε τρόπο, ακόμη και "νόμιμο", η Δημοκρατία (η όποια Δημοκρατία) καταλύεται και οι κοινωνίες και οι άνθρωποι δοκιμάζονται, ο αληθινός Καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποστρέφει το βλέμμα, οφείλει να γίνεται και πνευματικός φάρος και εμπνευστής αλλά και εμψυχωτής, βάζοντας την Τέχνη του παραπόδας ή θέτοντάς την στην υπηρεσία του "αγώνα". (του όποιου αγώνα).
  Σε κάθε περίπτωση, ο Καλλιτέχνης οφείλει πρωτίστως νά έχει δημόσιο λόγο. Και όταν ο μέγιστος λειτουργός της Τέχνης Μίκης Θεοδωράκης δείχνει τον δρόμο, οι θλιβεροί αρλεκίνοι της οφείλουν να βγάζουν τον σκασμό και να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι. Ή κάτι σοφότερο, να διδάσκονται.
  Ακούτε συχνά από τους πατερούληδες : Aντί να "μιλάτε", πηγαίντε να βγάλετε φωτογραφίες. Όχι ρε αγράμματοι και ανιστόρητοι ξυλοσχίστες, δεν θα πάμε να βγάλουμε φωτογραφίες. Και αν βγάλουμε θα είναι αυτές που θα φωτογραφίζουν την ξεφτίλα και την παρακμή σας. Ούτε και ποιήματα θα γράψουμε. Κι αν γράψουμε θα είναι τέτοια που θα δώσουν φτερά στις κουρασμένες ψυχές των ανθρώπων. Και ούτε και μουσικές θα παίξουμε. Κι αν παίξουμε θα είναι μουσικές που μόλις ακουστούν θα δείτε τα οργισμένα πλήθη νάρχονται κατά πάνω σας.
  ΣΠΙΘΑ λέγεται αυτό που ξεκινάει ο Μίκης και καλεί όλο τον πνευματικό και καλλιτεχνικό κόσμο σε εγρήγορση και πανστρατειά απέναντι στην λαίλαπα που έρχεται στην χώρα. Μιά οικονομική λαίλαπα η οποία όμως είναι γνήσιο τέκνο δεκαετιών απίστευτου ηθικού ξεπεσμού. Ενός ξεπεσμού που έχει χίλια πρόσωπα. Ενός ξεπεσμού που τον συνηθίσαμε. Ενός ξεπεσμού που τον αποδεχτήκαμε σιωπηλά σε αντάλλαγμα λίγης ψευδαίσθησης ευζωίας.
  ΣΠΙΘΑ λέγεται και ίσως είναι η σπίθα από το εφηβικό του πνεύμα, ίσως είναι η σπίθα από τα παιδικά μάτια του, ίσως είναι η σπίθα από την μέχρι παρεξηγήσεως αγαθοσύνη του, ίσως η σπίθα από την βαθιά ελληνική και γι' αυτό και παγκόσμια ψυχή του.
  Μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά, μπορεί να κάψει όλο αυτό το σαθρό οικοδόμημα που εντελώς ψευδεπίγραφα εδώ και χρόνια αποκαλείται "κοινοβουλευτική δημοκρατία", μιά σπίθα που αν γίνει φωτιά μπορεί να κάψει ό,τι μέχρι σήμερα δεν κατάφεραν να κάψουν κομματικοί γραφειοκρατικοί μηχανισμοί που πάνω στην ξεφτίλα τους γιά το ποιός μετά το διαζύγιο θα πάρει το ψυγείο και ποιός το πλυντήριο, απαξιώθηκαν πλήρως στην συνείδηση κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενου πολίτη και τον ανάγκασαν να καταναλώνει ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΙΠΕΔΟ, τα σιχαμερά υποπροϊόντα της πολιτικής.
  Μιά σπίθα που μπορεί να δώσει πίσω στον Άνθρωπο αυτό που στην ουσία σήμερα πραγματικά του λείπει περισσότερο και πάνω απ' όλα : την χαμένη του αξιοπρέπεια.
  Ουδείς σήμερα γνωρίζει πού θα οδηγήσει αυτή η κίνηση του Μίκη. Μπορεί στο τίποτα, μπορεί και στα πάντα. Δεν ξέρω όμως αν αυτή τη στιγμή έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία. Ή αν έχει μεγαλύτερη σημασία από την φράση του "εύχομαι οι έλληνες να κάνουν αυτό που δεν μπορούν".
  Ανεξάρτητα με το αν υποστηρίξουμε ή όχι αυτήν την κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη, αξίζει φίλοι μου, ο καθένας μας από το πόστο του, ο καθένας με τις δυνάμεις του, τουλάχιστον να προσπαθήσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ να κάνουμε "αυτό που δεν μπορούμε".
 Αξίζει να προσπαθήσουμε γιά το "αδύνατον". Γι' αυτό που σήμερα φαντάζει παράλογο, απίστευτο, ανήκουστο. Το καταφέραμε πολλές φορές στην ιστορία μας. Μπορούμε να το καταφέρουμε και άλλη μία.
 Τα περιθώρια πιά τελείωσαν και το "αδύνατον" μας ανήκει.