(Εχει σταλεί απο τις 15 /1/2009)
Μία φωτιά στη χωματερή Ερμιόνης που έκαιγε βουβά για 6 μέρες παρουσιάστηκε μετ’ επιμονής ως οικολογική καταστροφή με έκλυση νέφους διοξίνης που ‘σκέπασε χώρες και χωριά’. Ίδιες βέβαια φωτιές έχουν κατά καιρούς εμφανιστεί και στην ίδια χωματερή αλλά και στου Κρανιδίου που είναι μεγαλύτερη χωματερή. Δηλαδή η φωτιά, απ’ όπου και αν προέρχεται, αν και απαγορευμένη, είναι χρόνια τώρα ο κανόνας για τις χωματερές όλων των μικρών Δήμων της χώρας μας και πολλές φορές έχει πυρπολήσει και τα δάση μας.
Έδωσα μία καθησυχαστική γνώμη με απλά λόγια (ως χημικός στο επάγγελμα) που έχει επαγγελματικά ασχοληθεί με το θέμα της παραγωγής διοξινών, νομοθεσίας, οδηγιών Ε.Κ. κ.λ.π. αλλά και από τους λίγους που έχει εμπειρία αναλύσεων διοξινών σε αέριες εκπομπές και σε στερεά υλικά.
Είπα ότι ο τύπος των σκουπιδιών και η πολύ μικρή ποσότητά τους δεν δικαιολογούν με τίποτα τα περί «νέφους διοξίνης» ή «περιβαλλοντικής καταστροφής». Η περιβαλλοντική επίπτωση στο χώρο της φωτιάς και στη γύρω περιοχή φυσικά μόνον με πλήθος αναλύσεων μπορεί να τεκμηριωθεί, να αξιολογηθεί από αρμόδια υπηρεσία και να ληφθούν μέτρα.
Οι μετρήσεις που έχουν γίνει στα ελληνικά τρόφιμα που φυσικά προέρχονται από τυχαίους τόπους δείχνουν ότι η χώρα μας είναι πολύ καλύτερα ως προς τις διοξίνες από όλη την Ευρώπη, γι’ αυτό είπα να τρώτε άφοβα προϊόντα της Ερμιονίδας φυσικά με τον αυτονόητο περιορισμό ότι νόμος απαγορεύει την καλλιέργεια και τη βοσκή όχι μόνον εντός χωματερών αλλά και σε απόσταση από αυτές όπως και σε ορισμένη απόσταση από κεντρικούς δρόμους. Άλλωστε και μετρήσεις που έχουν γίνει σε σχετικά μεγαλύτερες χωματερές διαπιστώνουν φυσικά μεγάλη ρύπανση στο χώρο της χωματερής αλλά εκτός αυτού πολύ γρήγορα η ρύπανση του επιφανειακού εδάφους περιορίζεται, όσο φεύγουμε από την εστία.
Ας προστεθεί εδώ ότι οι διοξίνες περνούν στο ανθρώπινο οργανισμό από την τροφική αλυσίδα και ελάχιστα από τον δέρμα ή τον αέρα.
Αυτό δεν άρεσε στον ιδιοκτήτη blog κύριο Δαμαλίτη Σταμάτη και μη έχοντας στα χέρια του κανένα τεκμήριο οικολογικής καταστροφής, στήριξε την απόδειξη της οικολογικής καταστροφής στο συνάδελφό του κύριο Κατσαΐτη επίσης ιδιοκτήτη blog. Η απόδειξη ήταν όχι μετρήσεις ή τεκμήρια της περιοχής μας, αλλά η περιβαλλοντική καταστροφή και η έκλυση διοξίνης στη φωτιά των Ταγαράδων αλλά και όσα γενικώς λέει η green peace για την επικινδυνότητα των διοξινών την οποία βέβαια δεν αμφισβητεί κανένας επιστημονικός φορέας, χωρίς να μας το πει η εν λόγω οργάνωση η οποία βέβαια δεν είναι και το άπαν της οικολογίας.
Μαζί βέβαια με ‘τις αποδείξεις του’ απορρίπτει και την επιστημονική μου κατάρτιση όπως και κάθε επιστήμονα.
Ως επιστήμονας δέχομαι την αμφισβήτηση και την απόρριψη (η αμφισβήτηση είναι ουσιαστικό της επιστήμης και όχι της πίστης σε μία ιδέα) αλλά ας μου επιτραπεί να αμφιβάλλω αν μπορούν να διαβάσουν και κατανοήσουν τέτοια δύσκολα ακόμη και για επιστήμονες θέματα. Περιέργως όμως αναζητούν στήριξη των απόψεών τους περί οικολογικής καταστροφής σε επιστήμονες και επιστημονικές μελέτες και όχι στις επαγγελματικές τους τάξεις. Αν βρουν σύμφωνες με τις απόψεις τους, τότε να οι καλοί επιστήμονες και οι μελέτες, αυτοί μας κάνουνε. Εκ των υστέρων διαπιστούται ότι την ίδια λογική έχει και ο Δήμαρχος Ερμιόνης ο οποίος θεώρησε καλόν να επισυνάψει το γραπτό μου ως αποδεικτικό προφανώς στοιχείο (να αποδείξει άραγε τι;) σε έγγραφη καταγγελία κατά καθηγητού δημοσίας εκπαίδευσης! Συγχρόνως ο κύριος Δαμαλίτης αναζητούσε άλλους χημικούς για να του τα πουν καλύτερα, δηλαδή όπως θέλει αυτός! Ω! Καιροί! Ω! Ήθη!
Τελευταία μας λέει ο κύριος Δαμαλίτης ότι έπαθε και σοκ(!) όταν διάβασε για τον σωρό των αποβλήτων της Ελληνικής Χαλυβουργίας σε κείμενο της green peace του 1999 που του προμήθευσε ο συνάδελφος από το Blog! Τέτοια ευαισθησία!
Αυτά κύριοι είναι γνωστά χρόνια (στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ΥΠΕΧΩΔΕ, τοπικές αρχές κ.λ.π.) και από τότε μέχρι τώρα έχουν γίνει ένα σωρό πράγματα, δούλεψαν εκεί επί χρόνια εργαζόμενοι (επί του σωρού) και ένα μεγάλο μέρος των σκωριών έχει χρησιμοποιηθεί στην επίστρωση της Αττικής οδού, γιατί είναι άριστο αντιολισθητικό υλικό. Όλοι οι δρόμοι στην Ευρώπη το χρησιμοποιούνε, αλλά και σε δάπεδα γηπέδων κ.λ.π.. Ίσως μέρος από τον χάλυβα που βγήκε μέσα από τις σκωρίες να το χρησιμοποιήσατε στα σπίτια σας κατά το κτίσιμο. Μη φοβάστε, δεν θα πάθετε τίποτα, μόνο να θυμάστε ότι οι χαλυβουργίες είναι οι κατεξοχήν μονάδες αξιοποίησης και ανακύκλωσης σε όλο τον κόσμο και χωρίς αυτές κύριε Δαμαλίτη τη μηχανή του τρεχαντηριού σου θα την είχες ακόμη στο σπίτι σου, στο σαλόνι, γιατί φυσικά δεν θα σου επιτρέπανε να την αφήσεις όπου ήθελες και να μολύνει τη γη μας. Ούτε το παλιό σου αυτοκίνητο. Και να ξέρεις ότι οι τσιγγάνοι που σου πήραν το δημοτικό νερό μαζεύουν όλα τα άχρηστα αντικείμενα της χώρας, είναι οι πραγματικοί οικολόγοι. Αλλά για τις κοινωνικές σου απόψεις για την ‘τσιγγάνικη φυλή’ στα είπε μια χαρά ο συνάδελφός σου κύριος Κατσαΐτης αν και σε πολύ ήπιο, ‘συναδελφικό τόνο’.
Οι εργαζόμενοι σε Χαλυβουργίες, Τσιμεντάδικα, ΔΕΗ, ΧΥΤΑ, Διυλιστήρια κ.λ.π., δηλαδή στους κύριους χώρους πιθανής παραγωγής διοξίνης, αισθανόμαστε ιδιαίτερα υπερήφανοι που σας παραδίδουμε άριστα προς χρήση προϊόντα (έστω και με κίνδυνο της ζωής μας όπως εσείς νομίζετε), παίρνουμε από το νόμο ανθυγιεινό επίδομα, έχουμε τις συνδικαλιστικές και επαγγελματικές μας ενώσεις και δεν χρειαζόμαστε ούτε καν τη συμπάθιά σας. ...................................................
Να κύριοι τι εννοώ ότι είστε αναρμόδιοι ως εκ των ειδικοτήτων σας για να μιλάτε για τέτοια πράγματα και για να σας δείξω γιατί άφοβα χειριζόμαστε τα απόβλητα με διοξίνες (και γω φυσικά):
Γράψατε ότι μία ημερήσια δόση διοξίνης της τάξης των 240 pg την ημέρα για ένα άτομο μέσου βάρους είναι ανεκτή. Αυτό μεταφράζεται σε 0.24 ng την ημέρα. Ας πάρουμε ένα οποιοδήποτε στερεό απόβλητο με διοξίνη 24 ng ανά κιλό αποβλήτου, που είναι πάρα πάρα πολύ μεγάλο ποσό. Άρα πρέπει το άτομο αυτό να τρώει (όχι να διαβάζει) και να χωνεύει καλά 10 γραμμάρια απόβλητο κάθε μέρα χωρίς να παθαίνει τίποτα. Δεδομένου όμως ότι η διοξίνη φεύγει και με τα περιττώματα μάλλον θα πρέπει να τρώει πολύ περισσότερο απόβλητο για να του μείνει κάτι! Δηλαδή δεν θα έδινε σημασία, αν κάθε πρωί με τον καφέ μάσαγε και ένα φλιτζανάκι απόβλητο! Αυτό μας λέτε και συμφωνώ. Από το δέρμα και την αναπνοή δεν μπαίνει εύκολα διοξίνη στο σώμα.
Λοιπόν με μια κοινότατη μάσκα σκόνης και μία λευκή φόρμα φτηνότατη, έτσι για να προστατεύετε περισσότερο τα ρούχα σας, θα διαπιστώσετε ότι δουλεύοντας οκτάωρο (π.χ. οδηγός μπουλντόζας) μέσα στο απόβλητο θα έχετε εισπνεύσει ή καταπιεί περίπου 10 γραμμάρια σκόνης το χρόνο. Δηλαδή ένα τίποτα. Γι’ αυτό δουλεύουμε πάνω στα απόβλητα αυτού του είδους. Πόσο μάλλον όταν πάρουμε σοβαρά και σωστά μέτρα προφύλαξης και όχι αυτά τα τελείως στοιχειώδη.
Μακροχρόνια είναι τα προβλήματα της διοξίνης, όπως και του παλιού φλιτ (DDT) λόγω του μεγάλου χρόνου υποδιπλασιασμού τους, γι’ αυτό και καταργήθηκε η παραγωγή τους. Θανάσιμο πρόβλημα και κίνδυνος μεγάλης άμεσης καταστροφής και μακροχρόνιων συνεπειών υπήρξε στα εργοστάσια παραγωγής καθαρής διοξίνης εξ ου και το ατύχημα SEVEZO.
Σήμερα που διαθέτουμε πολύ καλά όργανα ανάλυσης διοξίνης έχουν εντοπιστεί όλες οι παραγωγικές διαδικασίες που ευνοούν την παραγωγή διοξινών, έχουν μετρηθεί και λαμβάνονται μέτρα περιορισμού αλλά και πλήρους εξάλειψης.
.............................................
Απόδειξη λοιπόν της περιβαλλοντικής καταστροφής στην Ερμιόνη κατά τα δύο blog είναι ...η όντως περιβαλλοντική καταστροφή στους Ταγαράδες!
Αλλά ας δούμε τι είναι οι Ταγαράδες και τι έγινε εκεί.
Οι Ταγαράδες είναι μια τοποθεσία όπου βρίσκεται η δεύτερη μεγάλη χωματερή της Ελλάδας, η οποία δεν διαφέρει και πολύ από αυτήν των Λιοσίων στην Αθήνα, αφού δέχεται τα απόβλητα του νομού Θεσσαλονίκης. Δέχεται ουσιαστικά επί χρόνια τα απορρίμματα (στην πράξη ό,τι μπορεί να πεταχτεί από βιομηχανία, βιοτεχνία, νοικοκυριά) τα οποία στρώνονται σε ύψος 4 μέτρων και μετά καλύπτονται με παχύ στρώμα χώματος. Είναι δηλαδή ΧΥΤΑ. Το ύψος σε ορισμένα σημεία ξεπερνάει τα 80 μέτρα και περιέχει εκατοντάδες χιλιάδες τόνους απορριμμάτων, ίσως και εκατομμύρια, εντός των οποίων παράγεται συνέχεια μεθάνιο σε πολύ μεγάλες ποσότητες. Κατά μία εκδοχή κάποιοι πήγαν και τρύπησαν σε βάθος για να αντλούν το μεθάνιο και κάπως έτσι έπιασε φωτιά. Έκαιγε περίπου δέκα μέρες μέχρι βάθος 60 μέτρων λόγω και του μεθανίου, καταρρεύσανε τα πρανή, ζουμιά ξεχυθήκανε σε απόσταση χιλιομέτρων, ο καπνός έπνιγε όλα τα γύρω χωριά και παρ’ όλη τη χρήση πυροσβεστικών αεροπλάνων η φωτιά έσβησε πολύ δύσκολα. Η φωτιά πολλές φορές ήταν εξωτερική και πολύ υψηλής θερμοκρασίας, που ευνοεί πολύ την παραγωγή διοξινών.
Χαρακτηρίστηκε από τον τότε επίτροπο κ. Δήμα ως «περιβαλλοντική καταστροφή». Έκανε μετρήσεις η υπηρεσία περιβάλλοντος του ΥΠΕΧΩΔΕ στην ευρύτερη περιοχή, βρήκε αύξηση ρύπων και σωματιδίων, όμως σε επίπεδο που δεν απαγόρευαν την ανθρώπινη δράση και έδωσε τη χωματερή σε κανονική λειτουργία. Φυσικά βγήκε διοξίνη και σε ορισμένα ζώα μιας κτηνοτροφικής μονάδας σε απόσταση 1000 μέτρων βρέθηκε διοξίνη πέραν των επιτρεπομένων ορίων. Το αντίθετο θα ήταν θαύμα. Έχουμε ως κράτος εμπειρία και πολύ καλά ιδρύματα (ΕΜΠ, ΔΗΜΟΚΡΗΤΟΣ κ.λ.π.) να χειριστούν θέματα διοξινών με ψυχραιμία και η green peace νουθετεί και επισημαίνει, δεν κινδυνολογεί.
Ακολούθησε έρευνα με δείγματα σε 25 μονάδες ζώων σε ακτίνα μέχρι 5000 μέτρα, στο γάλα, στον καρπό της ελιάς. Βρέθηκαν μικροποσότητες στο γάλα και στον καρπό οι οποίες όμως πολύ γρήγορα έπεσαν σε επίπεδα κανονικά και επιτράπηκε η διαχείρισή τους. Στο έδαφος γύρω από την χωματερή δεν παρατηρήθηκε διοξίνη. Έτσι μετά από ορισμένες μέρες καραντίνας η περιοχή επανήλθε στους ρυθμούς της και η χωματερή στη λειτουργία της.
Έχει αυτό καμία σχέση με τους λίγους τόνους σκουπιδιών που κάηκαν και μάλιστα βουβά στην Ερμιόνη;
Μπορεί ακόμη και ο ποιο απλός άνθρωπος να συμπεράνει ότι οι πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος είναι ότι η παραγωγή διοξινών στην χωματερή της Ερμιόνης ήταν το ένα εκατομμυριοστό ή δισεκατομμυριοστό αυτής των Ταγαράδων.
Ο κουτός βέβαια άνθρωπος θα βγάλει και το συμπέρασμα ότι μπορεί να καίει άφοβα τα σκουπίδια της Ερμιόνης. Τι να του κάνουμε;
Φυσικά καμία σχέση δεν υπάρχει, γι’ αυτό και οι ιδιοκτήτες των blog δεν είχαν κανένα πρόβλημα να επισκέπτονται τους χώρους όλων των χωματερών (ομοίως και εγώ θα παρέμενα επί μέρες εκεί), να λένε στον Δήμο Ερμιόνης να βάλει φύλακες, ή η αρμοδία Σύμβουλος να πάει να φυλάει τη χωματερή, οι πυροσβέστες και οι υπάλληλοι του Δήμου Ερμιόνης να τσαλαβουτάνε για να σβήσουν τη φωτιά και να φυλάνε τον χώρο, οι δε οικολόγοι να καλούν τον κόσμο σε χώρο χωματερής για εκδήλωση - διαμαρτυρία. Πώς όλοι αυτοί κυκλοφορούν μέσα στη καρδιά του «νέφους της διοξίνης» και στο κέντρο της οικολογικής καταστροφής; Τόσο δεν φοβούνται τις διοξίνες;
Αφού ζητάτε μετά από κάθε φωτιά οπουδήποτε, μετά από, δεν ξέρω και γω, πιο φαινόμενο να έρχεται το κράτος και να κάνει ειδική έρευνα σε όλη την επαρχία για να σας διαφυλάξει την υγεία σας, και μετά από λίγες μέρες φτου και από την αρχή, ερωτώ: Μετά την είσοδο στην καρδιά της «περιβαλλοντικής καταστροφής» κάνατε ανάλυση διοξινών στο αίμα σας για να διασφαλίσετε την υγεία σας; Εδώ παθαίνετε κύριε Δαμαλίτη σοκ από την ανάγνωση για διοξίνες, αναλύσεις κάνατε; Αν όχι, εσείς που μας έχετε βομβαρδίσει με ‘γραπτές διοξίνες’ με απλά λόγια μας λέτε ότι μόνο για την υγεία του κόσμου δεν νοιάζεστε, αφού δεν νοιαστήκατε για την δική σας.
Πέραν αυτών ας μου πείτε κάθε πότε πρέπει να περνάω από τον τοπικό παρατηρητή οικολογίας Ερμιονίδας για να του αναφέρω τι έκανα για το περιβάλλον, τι εθελοντική δουλειά προσέφερα στον τόπο μου και τι έγραψα για να το εγκρίνει.
Επιπλέον υπενθυμίζω σ’ όλους τους συμπατριώτες να μην σχολιάζουμε με κανένα τρόπο οποιαδήποτε ατομικότητα ή συλλογικότητα αυτοαποκαλείται οικολογική (παλιά αυτό απαγορευότανε για σοσιαλιστική), διότι εξ ορισμού νοιάζεται για το περιβάλλον πολύ περισσότερο από μας και από κάθε καλλιεργητή που έχει στο νου του και το εισόδημά του, και όχι για την προσωπική ή πολιτική παρουσία της. Αν όμως είναι εκκλησιαστική, κοινοβουλευτική, δημοτική, κ.λ.π. ελεύθερα!
Δυστυχώς, η οικολογική ιδέα ως εργαλείο πολιτικής διαβολής και υπολανθάνουσας πολιτικοκοινωνικής παρουσίας με κάκιστη χρήση των νέων μέσων επικοινωνίας.
.................................................
Και λίγα σχετικά με τη χωματερή Ερμιόνης και την καύση των σκουπιδιών:
Η χωματερή έχει επισήμως κλείσει. Κλείσει σημαίνει ότι πρέπει να σφραγιστεί πλήρως ώστε να μη μπορεί να περάσει κανένα φορτίο. Αυτό σημαίνει να φραχθεί η είσοδος με ογκόλιθους.
Πού θα πάνε τα σκουπίδια; Πρέπει να μείνουν αιωνίως σπίτι μας! Δηλαδή να τα παίρνουμε και να τα πετάμε στους δρόμους στα χωράφια στη θάλασσα.
Γι’ αυτό ο Δήμος για λόγους δημοσίου συμφέροντος τα πετάει παράνομα στην παλιά χωματερή, αφού άλλη λύση αυτή την στιγμή δεν υπάρχει. Αν δεν τα πάει ο Δήμος εκεί θα τα πηγαίνει ο κάθε νοικοκύρης μόνος του. Άρα στην πράξη λειτουργεί η χωματερή και πρέπει το κράτος (όχι ο Δήμος Ερμιόνης) να πληρώνει 34000 € πρόστιμο για κάθε μέρα παράνομης λειτουργίας.
Στη χωματερή πάντα μπαίνανε και μπαίνουν πολλά άτομα που μεταφέρουν μπάζια, σκουπίδια με οποιοδήποτε μέσο. Στην περίπτωση που υπάρχει φωτιά ή άλλο συμβάν είναι φυσικό να την επισκεφτούν πολίτες που ανησυχούν για την υγεία και το περιβάλλον.
Η κανονική ή παράνομη λειτουργία της χωματερής δημιουργεί με το χρόνο μεγάλο όγκο σκουπιδιών και ιδιαίτερα το καλοκαίρι μυρίζει και ενοχλεί όλους σε μεγάλη ακτίνα γύρω της. Συγχρόνως είναι μια μεγάλη εστία μόλυνσης.
Η καύση όμως των σκουπιδιών ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ από τον νόμο.
Παρ’ όλα αυτά, χρόνια τώρα τα σκουπίδια καίγονται και πυρπολούν και τη γύρω περιοχή. Δυστυχώς, αν και πολλοί είναι οι πιθανοί ‘εμπρηστές’ των σκουπιδιών, ο εμπρηστής ποτέ δεν εντοπίζεται. Οι τελευταίοι που μπορούν να ενοχοποιηθούν είναι οι πολίτες που ενδιαφέρονται για την υγεία και το περιβάλλον, όπως και η αυτόματη ανάφλεξη που τον χειμώνα τουλάχιστον είναι εξαιρετικά σπάνιο να συμβεί.
Κανένας δεν μπορεί να αποφασίσει την καύση των σκουπιδιών, πόσο μάλλον ο Δήμος, επειδή κάπου διάβασε ότι δεν είναι και τόσο επικίνδυνοι οι ρύποι που παράγονται, ή ακόμη και αν η υγειονομική υπηρεσία πει ότι καλύτερα για την υγεία είναι να τα κάψουμε. Χρειάζεται προφανώς άδεια εισαγγελέα γιατί η πράξη αυτή καθ’ αυτή είναι παράνομη.
.............................
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
15-01-10
