Φωτ:Ρινα Λουμουσιώτη
Σάββατο 16 Οκτωβρίου 2010
16/10/2010: "Θεία Λένα"
σαν σήμερα πριν 39 χρόνια η αγαπημένη θεία Λένα καλημερίζει ραδιοφωνικά "τα παιδιά της" για τελευταία φορά και αναπαύεται _______________________________________________
ΕΛΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ
Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010
ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ
Του Βασίλη Γκάτσου
Παράλληλα με την κατηγορία, φτιάχτηκε ο θεσμός του κυπέλλου ήθους. Το έπαιρνε η ομάδα που δεν είχε αποβολές, παρατηρήσεις από τον διαιτητή και τον παρατηρητή του αγώνα, δεν έκανε καμιά παρανομία (λαδώματα παικτών και διαιτητών), είχε καλή παρουσία στο γήπεδο (όχι βλαστήμιες, βίαια μαρκαρίσματα, αγένειες κ.λ.π.).
Μας είχε λοιπόν φάει ο Πρόεδρος, όχι μόνον στον αγώνα, αλλά και όπου μαζευόμαστε, ακόμη και στο Δεντράκι. «Δεν με νοιάζει παιδιά μου να πάρουμε πρωτάθλημα, να ανεβούμε κατηγορία. Τι να τα κάνω χωρίς το κύπελλο του ήθους! Θα φωνάζω στον καθένα σας από την εξέδρα με το παραμικρό που θα κάνει. Φερτέ μου το κύπελλο του ήθους! Πάει και τελείωσε!». Είχε βέβαια στο ενεργητικό του και το επεισόδιο με τη Μάγια που είχε θεσπίσει αγώνες κυπέλλου. ΕΡΜΗΣ – ΣΠΕΤΣΕΣ στο τελικό, «στ’ Αλώνια στη βουρκάδα», αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειες της διαιτησίας δεν έλεγε να χάσει ο ΕΡΜΗΣ. Σταματάει ο αείμνηστος τον αγώνα, βουτάει το κύπελλο το δίνει ευγενικά στη Μελάγια και λέγει: «ορίστε κυρία μου το κερδίσατε, και τώρα όξω από τα εδάφη μας με τον Λινοξυλάκη σας!».
Το πήραμε τελικά το κύπελλο του ήθους (με λίγες ασήμαντες παρατηρήσεις) ανεβήκαμε κατηγορία, και πάλι το πήραμε και ξανανεβήκαμε κατηγορία. Ε, πανηγύριζε μόνον για το κύπελλο του ήθους και δεν έχανε ευκαιρία να το διατυμπανίζει.
Πέρασαν τα χρόνια και σε ένα άλλο, πανελλήνιο αυτή τη φορά, πρωτάθλημα ήλθε η Ερμιονίδα δεύτερη, μετά τη Μύκονο. Σε τί; Στον αριθμό των υπεράκτιων εταιρειών που είναι εγγεγραμμένες στην εφορία του Κρανιδίου και στις οποίε
ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ
Γύρω στο 1970 ο ΕΡΜΗΣ Ερμιόνης έχασε τον ερασιτεχνικό του χαρακτήρα και έγινε ομάδα που διεκδικούσε άνοδο σε κατηγορίες. Ενθουσιώδης ηγέτης αυτής της προσπάθειας και για χρόνια πρόεδρος του ΕΡΜΗ ο αείμνηστος Γεώργιος (Γιωργάκης) Μερτύρης. Μια αξέχαστη εποχή γεμάτη ζωντάνια, γέλιο, δουλειά και το Λιμάνι Ερμιόνης στις δόξες του, με το Δεντράκι, τις ψαρόσουπες όπου μάλωναν τα ψάρια, τα δίκτυα του γηπέδου που έφτιαχνε καθημερινά ο μπάρμπα Φρατζέσκος αλλά ήταν σαν το υφαντό της Πηνελόπης, τον μπάρμπα Ντίνο στη βαθμολογία των ποδοσφαιριστών που την εκφωνούσε δυνατά στο τέλος του αγώνα, τον μπάρμπα Κουτούβαλη στο βάψιμο της περίφραξης και τόσα άλλα. Αν δεν ήσουν καθημερινά κάτω από το Δεντράκι έχανες.Παράλληλα με την κατηγορία, φτιάχτηκε ο θεσμός του κυπέλλου ήθους. Το έπαιρνε η ομάδα που δεν είχε αποβολές, παρατηρήσεις από τον διαιτητή και τον παρατηρητή του αγώνα, δεν έκανε καμιά παρανομία (λαδώματα παικτών και διαιτητών), είχε καλή παρουσία στο γήπεδο (όχι βλαστήμιες, βίαια μαρκαρίσματα, αγένειες κ.λ.π.).
Μας είχε λοιπόν φάει ο Πρόεδρος, όχι μόνον στον αγώνα, αλλά και όπου μαζευόμαστε, ακόμη και στο Δεντράκι. «Δεν με νοιάζει παιδιά μου να πάρουμε πρωτάθλημα, να ανεβούμε κατηγορία. Τι να τα κάνω χωρίς το κύπελλο του ήθους! Θα φωνάζω στον καθένα σας από την εξέδρα με το παραμικρό που θα κάνει. Φερτέ μου το κύπελλο του ήθους! Πάει και τελείωσε!». Είχε βέβαια στο ενεργητικό του και το επεισόδιο με τη Μάγια που είχε θεσπίσει αγώνες κυπέλλου. ΕΡΜΗΣ – ΣΠΕΤΣΕΣ στο τελικό, «στ’ Αλώνια στη βουρκάδα», αλλά παρ’ όλες τις προσπάθειες της διαιτησίας δεν έλεγε να χάσει ο ΕΡΜΗΣ. Σταματάει ο αείμνηστος τον αγώνα, βουτάει το κύπελλο το δίνει ευγενικά στη Μελάγια και λέγει: «ορίστε κυρία μου το κερδίσατε, και τώρα όξω από τα εδάφη μας με τον Λινοξυλάκη σας!».
Το πήραμε τελικά το κύπελλο του ήθους (με λίγες ασήμαντες παρατηρήσεις) ανεβήκαμε κατηγορία, και πάλι το πήραμε και ξανανεβήκαμε κατηγορία. Ε, πανηγύριζε μόνον για το κύπελλο του ήθους και δεν έχανε ευκαιρία να το διατυμπανίζει.
Πέρασαν τα χρόνια και σε ένα άλλο, πανελλήνιο αυτή τη φορά, πρωτάθλημα ήλθε η Ερμιονίδα δεύτερη, μετά τη Μύκονο. Σε τί; Στον αριθμό των υπεράκτιων εταιρειών που είναι εγγεγραμμένες στην εφορία του Κρανιδίου και στις οποίε
«Το Νησί»: ένα μεγάλο λάθος
Tεράστια γκάφα το «Νησί». Mega λάθος. Εγώ, αν ήμουν Μπόμπολας, ή Βαρδινογιάννης, ή Ψυχάρης (μα τον Άγιο των media, δεν έχω ιδέα πλέον ποιανού είναι αυτό το κανάλι: Ήξερα στην αρχή, αλλά τώρα έχω μπερδευτεί). Αν ήμουν πάντως το αφεντικό, θα τους μάζευα όλους, στη γραφειάρα μου, κάτι Μπούτους, κάτι Τούτους, με όλη τους τη συνοδεία, αυτόν που είχε την αρχική (τρομάρα του) ιδέα, παρέα με τους καλλιτέχνες, τους σκηνοθέτες και όλο το επιτελείο των συντελεστών, από τον πρωταγωνιστή ως τον πιο άσημο βοηθό ηλεκτρολόγου. Θα τους καλούσα στο γραφείο μου και θα τους απέλυα. Με συνοπτικές διαδικασίες. Θα ζητούσα επί πίνακι το κεφάλι της Παποικονόμου: να δω κεφάλια κι ένσημα να κατρακυλάνε στα σκαλιά του Ερρίκου Ντυνάν.
Εν συνεχεία, ως μυαλωμένο αφεντικό θα προμηθευόμουν μια βαριοπούλα κι ένα αλυσοπρίονο και θα κατέστρεφα συστηματικά τις μονταζιέρες, τις ψηφιακές μνήμες, τους σκληρούς δίσκους που περιείχαν κάθε δευτερόλεπτο γυρισμάτων της σειράς. Θα πολτοποιούσα ολόκληρη την παραγωγή- Να μη μείνει τίποτα από το Νησί, ούτε καν μια ανάμνηση ότι κάποτε γυρίστηκε.
Αλλά έχουν μυαλό; Δεν έχουνε. Πήγαν, σαν τις μωρές παρθένες, βρήκαν ένα βιβλίο που έχει χαλάσει τον κόσμο με την επιτυχία του και αποφάσισαν να το κάνουν σήριαλ. Εν μέσω κρίσης, φτώχειας σε χρήμα και πνεύμα, εν μέσω πλήρους σύγχυσης ιδεών και αξιών. Ε, τα ήθελαν και τα έπαθαν. Τα πρώτα σημάδια ήρθαν νωρίς, από τις εξομολογήσεις των εργαζομένων «κάτι πάει να γίνει εδώ, κάτι που δεν μοιάζει με τα άλλα», μας έλεγαν συνάδελφοι, όλων των ειδικοτήτων που επέστρεφαν από τους τόπους γυρισμάτων. Δεν ήταν αργά, ακόμα και τότε: έπρεπε να τη σακουλευτούν τη δουλειά ο ι αρμόδιοι και να «θάψουν» την παραγωγή-κάτι τέτοια τα πνίγεις μικρά, γιατί μεγαλώνουν και σου δημιουργούν του κόσμου τους μπελάδες.
Τέλος πάντων, κανείς δεν είχε τη δύναμη να χτυπήσει τη γροθιά του στο τραπέζι, να βάλει φρένο σ΄αυτή την κατρακύλα (προς τα πάνω). Το Νησί έγινε σενάριο, συγκέντρωσε τον κόσμο του, γυρίστηκε, ολοκληρώθηκαν οι απαραίτητες επεξεργασίες κι από προχτές, ο δόμος του δεν έχει
Πρόγραμμα εκτόξευσης τριών νέων βρετανικών διαστημοπλοίων
Η Μ. Βρετανία ανακοίνωσε ένα πρόγραμμα εκτόξευσης τριών νέων βρετανικών διαστημοπλοίων, των οποίων σκοπός θα είναι η χαρτογράφηση της επιφάνειας της Γης.
Τα τρία σκάφη, τα οποία θα εκτοξευτούν το 2013, θα είναι σε θέση να «δουν» λεπτομέρειες με ακρίβεια που αγγίζει αποστάσεις του ενός μέτρου, στην καλύτερη δυνατή ανάλυση.
Πρόκειται για ένα πρόγραμμα - καρπό συνεργασίας της Surrey Satellite Technology Limited (SSTL) και της θυγατρικής της DMCii, η οποία ειδικεύεται στην επεξεργασία δεδομένων.
Η κεντρική ιδέα είναι ότι τα κράτη τα οποία δεν διαθέτουν ή δεν χρειάζονται δικούς τους δορυφόρους θα είναι σε θέση να «αγοράσουν χρόνο» / «νοικιάσουν» τα εν λόγω σκάφη.
«Αυτός ο σχηματισμός των τριών δορυφόρων θα αποτελεί ιδιοκτησία της Μ. Βρετανίας, αλλά τα δικαιώματα χρήσης του δορυφόρου θα ενοικιάζονται σε διαφορετικούς, διεθνείς πελάτες» είπε ο Σερ Μάρτιν Σουήτλινγκ, ανώτερο στέλεχος της SSTL.
Η ανακοίνωση του προγράμματος έγινε στην Πράγα, όπου και λαμβάνει χώρα το Διεθνές Αστροναυτικό Συνέδριο.
Η SSTL και η DMCii ήδη διαχειρίζονται ένα στολίσκο δορυφόρων που αποτελούν ιδιοκτησίες χωρών όπως η Μ. Βρετανία, η Κίνα, η Ισπανία και η Νιγηρία.
Περί ηλικίας
Του Νίκου Δήμου
Χθες είχα τα γενέθλιά μου. Εβδομήντα πέντε. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν γιόρταζα αλλά και αισθανόμουνα ενόχληση.
Υπενθυμίζω ένα παλαιό «Επίκαιρο»:
Επτά λόγοι για τους οποίους δεν γιορτάζω γενέθλια.
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
1. Δεν βλέπω κανένα λόγο να πανηγυρίζω επειδή γερνάω. Έχω πει ότι ίσως μετά τα 80 θα άξιζε κανείς να τα αναφέρει, ως άθλο επιβίωσης.
2. Θεωρώ την ημερομηνία της γέννησής μου «απόρρητο προσωπικό δεδομένο». Κι ας με υποχρεώνουν διάφοροι γραφειοκράτες να την αναγράφω.
3. Η επέτειος των γενεθλίων μου είναι ατομική υπόθεση. Την ονομαστική μου γιορτή την μοιράζομαι με χιλιάδες άλλους Νίκους – αλλά στα γενέθλιά μου δεν ξέρω με ποιους συμπίπτω (και ούτε με ενδιαφέρει).
4. Θεωρώ άκρως βαρετή την ανταλλαγή ευχών και ευχαριστιών (συνήθως τυπικών και τυποποιημένων). Αυτό ισχύει για όλες τις γιορτές.
5. Τα γενέθλιά μου ενδιαφέρουν τους αστρολόγους – ένας λόγος παραπάνω να μην ενδιαφέρουν εμένα.
6. Το μόνο που κάνω στα γενέθλιά μου είναι ένας προσωπικός απολογισμός της χρονιάς που πέρασε. Όχι, δεν τον κάνω την πρωτοχρονιά. Όπως πολλές εταιρίες κλείνουν ισολογισμό με βάση την ημερομηνία ίδρυσης, έτσι κι εγώ σουμάρω από γενέθλια σε γενέθλια. Και πάλι απόρρητο προσωπικό δεδομένο, ο απολογισμός.
7. Τέλος, δεν μου γουστάρει το άσμα “Happy Birthday to you” και παθαίνω αλλεργικό σοκ με την ελληνική του εκδοχή («Να ζήσεις Νικάκη…»). Άσε που οι πνεύμονές μου δεν επαρκούν πια να σβήσουν δάση κεριών.
Αν νομίζετε πως έγραψα αυτό το κείμενο επειδή έχω γενέθλια, έχετε δίκιο. Αλλά (για όλους τους λόγους που αναφέρω παραπάνω) ΔΕΝ εορτάζω.
Αυτά έγραφα πριν τρία χρόνια. Όμως, κάτι έχει αλλάξει. Για πρώτη φορά φέτος ένιωσα σαν να πραγματοποίησα επίτευγμα, που έκλεισα τρία τέταρτα αιώνα. Στατιστικά δεν πέτυχα κάτι. Το προσδόκιμο επιβίωσης για άνδρες ήταν (τελευταία στοιχεία, 2006) 77,06 χρόνια. (Από κει και πέρα αρχίζεις και κλέβεις τους άλλους. Πώς έλεγε ο Χότζας: «Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σου δίνει χρόνια, πασά μου!»). Τώρα θα έχει αυξηθεί κι άλλο. (Βέβαια οι γυναίκες εξακολουθούν να μας ρίχνουν 6+ χρόνια, το ...ασθενές!).
Ωριμάζω; Αρχίζω να συμφιλιώνομαι με την ηλικία μου; Να αποδέχομαι τα γεγονότα χωρίς να εφευρίσκω λόγους (7 ή περισσότερους) για να τα αρνούμαι; Το μέλλον (όσο είναι αυτό) θα δείξει. Ίσως σε μερικά χρόνια να παραδεχθώ πως γερνάω…
Φυλλομετρώ παλιές φωτογραφίες.
Αυτή που βλέπετε στα δεξιά είναι 50 χρόνια πίσω. Ναι, παραδέχομαι, εξωτερικά έχω αλλάξει. Πολύ.
Αλλά εσωτερικά; Ήμουν τότε πιο συντηρητικός, πιο σχολαστικός, πιο φοβισμένος.
Κι ας χαμογελάω – εγώ ξέρω τι αμηχανία και αβεβαιότητα ένιωθα μέσα μου.
Μπα – πιο νέος είμαι τώρα… :-(
Χθες είχα τα γενέθλιά μου. Εβδομήντα πέντε. Τα τελευταία χρόνια όχι μόνο δεν γιόρταζα αλλά και αισθανόμουνα ενόχληση.
Υπενθυμίζω ένα παλαιό «Επίκαιρο»:
Επτά λόγοι για τους οποίους δεν γιορτάζω γενέθλια.
Δευτέρα 8 Οκτωβρίου 2007
1. Δεν βλέπω κανένα λόγο να πανηγυρίζω επειδή γερνάω. Έχω πει ότι ίσως μετά τα 80 θα άξιζε κανείς να τα αναφέρει, ως άθλο επιβίωσης.
2. Θεωρώ την ημερομηνία της γέννησής μου «απόρρητο προσωπικό δεδομένο». Κι ας με υποχρεώνουν διάφοροι γραφειοκράτες να την αναγράφω.
3. Η επέτειος των γενεθλίων μου είναι ατομική υπόθεση. Την ονομαστική μου γιορτή την μοιράζομαι με χιλιάδες άλλους Νίκους – αλλά στα γενέθλιά μου δεν ξέρω με ποιους συμπίπτω (και ούτε με ενδιαφέρει).
4. Θεωρώ άκρως βαρετή την ανταλλαγή ευχών και ευχαριστιών (συνήθως τυπικών και τυποποιημένων). Αυτό ισχύει για όλες τις γιορτές.
5. Τα γενέθλιά μου ενδιαφέρουν τους αστρολόγους – ένας λόγος παραπάνω να μην ενδιαφέρουν εμένα.
6. Το μόνο που κάνω στα γενέθλιά μου είναι ένας προσωπικός απολογισμός της χρονιάς που πέρασε. Όχι, δεν τον κάνω την πρωτοχρονιά. Όπως πολλές εταιρίες κλείνουν ισολογισμό με βάση την ημερομηνία ίδρυσης, έτσι κι εγώ σουμάρω από γενέθλια σε γενέθλια. Και πάλι απόρρητο προσωπικό δεδομένο, ο απολογισμός.
7. Τέλος, δεν μου γουστάρει το άσμα “Happy Birthday to you” και παθαίνω αλλεργικό σοκ με την ελληνική του εκδοχή («Να ζήσεις Νικάκη…»). Άσε που οι πνεύμονές μου δεν επαρκούν πια να σβήσουν δάση κεριών.
Αν νομίζετε πως έγραψα αυτό το κείμενο επειδή έχω γενέθλια, έχετε δίκιο. Αλλά (για όλους τους λόγους που αναφέρω παραπάνω) ΔΕΝ εορτάζω.
Αυτά έγραφα πριν τρία χρόνια. Όμως, κάτι έχει αλλάξει. Για πρώτη φορά φέτος ένιωσα σαν να πραγματοποίησα επίτευγμα, που έκλεισα τρία τέταρτα αιώνα. Στατιστικά δεν πέτυχα κάτι. Το προσδόκιμο επιβίωσης για άνδρες ήταν (τελευταία στοιχεία, 2006) 77,06 χρόνια. (Από κει και πέρα αρχίζεις και κλέβεις τους άλλους. Πώς έλεγε ο Χότζας: «Ο Θεός να μου κόβει μέρες και να σου δίνει χρόνια, πασά μου!»). Τώρα θα έχει αυξηθεί κι άλλο. (Βέβαια οι γυναίκες εξακολουθούν να μας ρίχνουν 6+ χρόνια, το ...ασθενές!).
Ωριμάζω; Αρχίζω να συμφιλιώνομαι με την ηλικία μου; Να αποδέχομαι τα γεγονότα χωρίς να εφευρίσκω λόγους (7 ή περισσότερους) για να τα αρνούμαι; Το μέλλον (όσο είναι αυτό) θα δείξει. Ίσως σε μερικά χρόνια να παραδεχθώ πως γερνάω…
Φυλλομετρώ παλιές φωτογραφίες.
Αυτή που βλέπετε στα δεξιά είναι 50 χρόνια πίσω. Ναι, παραδέχομαι, εξωτερικά έχω αλλάξει. Πολύ.
Αλλά εσωτερικά; Ήμουν τότε πιο συντηρητικός, πιο σχολαστικός, πιο φοβισμένος.
Κι ας χαμογελάω – εγώ ξέρω τι αμηχανία και αβεβαιότητα ένιωθα μέσα μου.
Μπα – πιο νέος είμαι τώρα… :-(
Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010
Αναμονή για το θαύμα
Επειδή όλοι μας περιμένουμε ένα θαύμα, να ακούσουμε waiting for the miracle:
Εκθεση φωτογραφίας του Γιώργου Χριστάκου στο Ναύπλιο
Η έκθεση φωτογραφίας "Dream Flow: Shadows in an Old City" θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί σαν ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων, όπου ο χρόνος μπαίνει σε άλλη διάσταση, καθώς η αίσθηση της κίνησης εντάσσεται στην εικόνα.
Τα αντικείμενα ρέουν στο φως, τα σώματα διαχέονται στο χώρο, σε μια ζωγραφική ατμόσφαιρα, μ’ έναν ομιχλώδη τρόπο.
Η καθημερινότητα παρουσιάζεται με μια διαφορετική οπτική αντίληψη, αδιαφορώντας για την πιστή και αντικειμενική αναπαράστασή της. Ο θεατής αφήνει τον κόσμο της αδιάφορης και ασφυκτικής πολλές φορές καθημερινότητας για να παρασυρθεί μέσα στον παράξενο και μαγικό κόσμο των ονείρων!
Έτσι, η σχέση με τη “γήινη” πραγματικότητα γίνεται προσωπικό θέμα του καθενός, μακριά από κάθε έλεγχο και προσανατολισμό της σκέψης.
"Αίθουσα Τέχνης Ναυπλίου", Βασ. Αλεξάνδρου 5, Ναύπλιο *Τηλέφωνο: 27520 25385
opencalendar
Η τέχνη μιλά για την πολιτική
Αυτό είναι το θέμα της μεγάλης έκθεσης που διοργανώνει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, με αφορμή τον εορτασμό των δέκα χρόνων λειτουργίας και συγκρότησης της συλλογής του. Η έκθεση με τίτλο Τέχνης Πολιτική εγκαινιάζεται στις 13 Οκτωβρίου και θα διαρκέσει έως τις 30 Ιανουαρίου 2011.
Από τον Μιλόσεβιτς σε ζητήματα κοινωνικής αδικίας τα 79 έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση (εγκαταστάσεις, ζωγραφική, σχέδια, φωτογραφίες, βιντεοεγκαταστάσεις και διαδικτυακά έργα) εξετάζουν τον τρόπο με τον οποίο η τέχνη ασχολείται με την πολιτική.
Πολλά από τα έργα εκτίθενται για πρώτη φορά στο Μουσείο.
Στην έκθεση συμμετέχουν 40 καλλιτέχνες από την Ελλάδα, αλλά και από μητροπολιτικά κέντρα και περιφέρειες δυτικών και μη χωρών.
Μέσα από τα έργα, παρελθόν και παρόν αναδομούνται το ένα μέσα στο άλλο πέρα από εθνικούς, γεωγραφικούς ή φυλετικούς περιορισμούς.
Στόχος της έκθεσης είναι να διερευνήσει, μέσα από τις διαφορετικές οπτικές των έργων που άμεσα ή υπαινικτικά αναφέρονται σε πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα και γεγονότα, το πολιτικό δυναμικό της σύγχρονης τέχνης, τη δυνατότητά της να λειτουργεί ως μοχλός κριτικής και εναλλακτικής πολιτικής
Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010
Ανάγκη ουσιαστικού κοινωνικού και πολιτικού λόγου.
Του Βασίλη Γκάτσου
Ως την ώρα από τους συμπατριώτες που δηλώθηκαν ως υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου Ερμιονίδας και των Τοπικών Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων, δεν έχει φτάσει στα αυτιά και στα μάτια μας τίποτα το ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και από τα επιτελεία των δύο Συνδυασμών. Τα εκατέρωθεν εκτοξευόμενα ‘ αιχμηρά βέλη’ δεν αφορούν ούτε μας ούτε την Ερμιονίδα. Παιδικό παιχνίδι είναι κάτι σαν «Στρατιώτες – Κλέφτες» όπου απλά εναλλάσσονται οι ρόλοι χάριν παιδειάς.
Εννοώ ουσιαστικό λόγο όχι μόνον για τα προβλήματα της Ερμιονίδας, αλλά και για την τοπική μας κοινωνική και οικονομική κατάσταση, που πρέπει να την βλέπουμε ως κομμάτι μιας μακροχρόνιας πορείας της χώρας μας προς την πτώχευση. Λόγο - αφετηρία ανασυγκρότησης και τοπικής ανάτασης με την ορμή που μόνο ο Βενιζέλος έφερε από την Κρήτη και μεταλαμπάδευσε σε κάθε γωνιά της διαλυμένης και πτωχευμένης Ελλάδας μετά τον ατυχή πόλεμo.
Όμως και από τον χώρο των συμπατριωτών που μετείχαν στη μέχρι τώρα τοπική πολιτική ως Δημοτικοί Σύμβουλοι, ως υποψήφιοι Δήμαρχοι Συνδυασμών, δεν έρχεται κανένας ουσιαστικός λόγος «ως εκ της εμπειρίας αυτών στις κοινές μας υποθέσεις».
Διακρίνω, ως την ώρα, μόνον το άρθρο – επιστολή του συμπατριώτη Ιωσήφ Γανώση για τις ουσιαστικές, καίριες και μεστές κοινωνικές και πολιτικές του επισημάνσεις. Δεν είναι αμαρτία, με την άδεια του, να αναδημοσιευτεί και σε άλλα τοπικά μπλογκ.
Βασίλειος Γκάτσος
Ως την ώρα από τους συμπατριώτες που δηλώθηκαν ως υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι του Δήμου Ερμιονίδας και των Τοπικών Δημοτικών και Κοινοτικών Συμβουλίων, δεν έχει φτάσει στα αυτιά και στα μάτια μας τίποτα το ουσιαστικό. Το ίδιο συμβαίνει και από τα επιτελεία των δύο Συνδυασμών. Τα εκατέρωθεν εκτοξευόμενα ‘ αιχμηρά βέλη’ δεν αφορούν ούτε μας ούτε την Ερμιονίδα. Παιδικό παιχνίδι είναι κάτι σαν «Στρατιώτες – Κλέφτες» όπου απλά εναλλάσσονται οι ρόλοι χάριν παιδειάς.
Εννοώ ουσιαστικό λόγο όχι μόνον για τα προβλήματα της Ερμιονίδας, αλλά και για την τοπική μας κοινωνική και οικονομική κατάσταση, που πρέπει να την βλέπουμε ως κομμάτι μιας μακροχρόνιας πορείας της χώρας μας προς την πτώχευση. Λόγο - αφετηρία ανασυγκρότησης και τοπικής ανάτασης με την ορμή που μόνο ο Βενιζέλος έφερε από την Κρήτη και μεταλαμπάδευσε σε κάθε γωνιά της διαλυμένης και πτωχευμένης Ελλάδας μετά τον ατυχή πόλεμo.
Όμως και από τον χώρο των συμπατριωτών που μετείχαν στη μέχρι τώρα τοπική πολιτική ως Δημοτικοί Σύμβουλοι, ως υποψήφιοι Δήμαρχοι Συνδυασμών, δεν έρχεται κανένας ουσιαστικός λόγος «ως εκ της εμπειρίας αυτών στις κοινές μας υποθέσεις».
Διακρίνω, ως την ώρα, μόνον το άρθρο – επιστολή του συμπατριώτη Ιωσήφ Γανώση για τις ουσιαστικές, καίριες και μεστές κοινωνικές και πολιτικές του επισημάνσεις. Δεν είναι αμαρτία, με την άδεια του, να αναδημοσιευτεί και σε άλλα τοπικά μπλογκ.
Βασίλειος Γκάτσος
ΤΟ ΤΕΛΜΑ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΟΣ
Του Βασίλη Γκάτσου
Στη «Στέρνα της Ερμιονίδας» γράφω:
«Ήλθε το καλοκαίρι, άδειασε η στέρνα και φάνηκε η λάσπη. Τα χρυσόψαρα ζορίσθηκαν και γίνανε ψάρια. Άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητα, θόλωνε το νερό, δεν βλέπανε τίποτα. Μερικά άρχισαν να σκέπτονται, άλλα λέγανε ασυναρτησίες, άλλα πιστεύανε ότι όπου νάνε βρέχει, άλλα θέλανε να γίνουν αρχηγοί για να σώσουνε το κόσμο τους, άλλα το ρίξανε στο τραγούδι και άλλα στο κλάμα, άλλα βρίζανε θεούς και δαίμονες και άλλα βρίζανε τα άλλα ψάρια και τα θεωρούσαν υπεύθυνα. Ανθρώπινη κατάσταση δηλαδή.»
Όταν η στέρνα φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, ο ήλιος δεν κτυπά ολημερίς τον πυθμένα της, το θολωμένο νερό δεν εξατμίζεται εύκολα, τα φύλλα καλύπτουν την επιφάνεια της λάσπης και την προστατεύουν, η υγρασία της στέρνας δεν διευκολύνει την εξάτμιση. Όλα συντείνουν στη διατήρηση αυτής της κατάστασης.
Το κύριο λοιπόν χαρακτηριστικό είναι η διάρκεια, ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να κρατήσει αρκετό χρόνο και τα πανικόβλητα ψάρια να τη συνηθίσουν ως μία νέα πραγματικότητα. Αυτή η κατάσταση είναι ένα ΤΕΛΜΑ. Μπορείς να ξεφύγεις με ατομικές και συλλογικές προσπάθειες, αλλά όσο η τελμάτωση παρατείνεται τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, γιατί πλέον σταματάς να ονειρεύεσαι την προτέρα ευτυχή θέση σου και συμβιβάζεσαι με τη θολούρα και τη λάσπη, αφού όλοι μέσα σε αυτή τσαλαβουτάνε. Ξεχνάς ότι ήσουν χρυσόψαρο.
Και για του λόγου το αληθές, για μεν τους Υδραίους η σημερινή εικόνα του οικισμού τους που είναι ίδια και απαράλλακτη αιώνες, είναι η πραγματικότητά τους, έχουν επίγνωση ότι μαγεύει τον καθένα.
Για δε τους Ερμιονίτες πραγματικότητα έχει γίνει αυτός ο ανορθόγραφος, άνευ αισθητικής οικισμός που τον καμαρώνουν και προβάλλουν ως νέα πραγματικότητά τους, ξεχνώντας και απωθώντας στο υποσυνείδητό τους τον ονειρικό οικισμό που τους μεγάλωσε και που τον θεωρούν πια ως χαμένο παράδεισο. Έχουν δε εκλάβει τη νέα κατάσταση ως τέτοιας απαράμιλλης αισθητικής που νομίζουν ότι θα συρρεύσει όλη η οικουμένη να γυροφέρνει στα σοκάκια της θαυμάζοντας τα κτίρια και τις πισοτσιμεντοστρώσεις! Παρόμοια διαμορφώνεται και ο ψυχισμός τους, γιατί το τοπίο διαμορφώνει χαρακτήρες.
Το τέλμα δεν είναι ο πάτος, αλλά στο τέλμα πιο εύκολα βυθίζεσαι παρά βγαίνεις από αυτό. Ο ΠΑΤΟΣ είναι όταν ξεραθεί η λάσπη, ψοφήσουν τα ψάρια και ....τετέλεσθαι.
Η Ερμιονίδα είναι σε κατάσταση τέλματος και οι κάτοικοί της (εννοώ πάντα του μόνιμους) είναι στην κατάσταση των τυχαίων κινήσεων, προς τα εκεί που ο καθένας νομίζει ότι θα σωθεί. Δυστυχώς και οι κάτοικοι που προς στιγμή δημιουργούν κάποιες συλλογικότητες στη ίδια μοίρα βρίσκονται. Ο πάτος θα είναι όταν οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί και κυρίαρχο στοιχείο στην Ερμιονίδα θα είναι οι ιδιοκτήτες εξοχικών, βιλών και τεραστίων εκτάσεων, οι εταιρείες γης, και οι παλιοί και τα παιδιά τους που ζούνε στην πρωτεύουσα και οι οποίοι ήδη κατέχουν μεγάλο μέρος των σπιτιών στους οικισμούς (πατρογονικά) αλλά και μεγάλες εκτάσεις γης, γιατί δεν τις έχουν πουλήσει ακόμη. Δηλαδή ένας στριμωγμένος ντόπιος πληθυσμός που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, «θα βολοδέρνει», για να χρησιμοποιήσω μια παλιά φράση, προσπαθώντας να πάρει τις δουλειές των μεταναστών, και μια ανθηρά κοινωνία, κατά κανόνα ευκατάστατων, που ως κοινωνία θα συγκροτείται μόνον ένα μήνα το χρόνο, τον θείο Αύγουστο, και μετά θα εξαφανίζεται στην πρωτεύουσα αλλά και το εξωτερικό.
Αγαπητοί συμπατριώτες, αν σας αρέσει αυτό το τέλμα, ήδη το έχετε πετύχει. Δεν σας το επέβαλαν ούτε οι μεγάλες βίλες, ούτε τα εξοχικά, ούτε οι συμπατριώτες σας που ζουν στην πρωτεύουσα και το εξωτερικό. Αυτοί ήταν και είναι πλούτος για σας, πλούτος όμως που περνάει δίπλα σας και τον διώχνετε.
Και από αυτά τα τέλματα μία και μόνη η ανά τον κόσμο συνταγή: Νόμοι, δικαιοσύνη, αιδώ, σκληρή δουλειά για παραγωγή και διάθεση πραγματικών προϊόντων και υπηρεσιών. Και φυσικά ζωή εν μέτρω, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και με στόχο καλύτερη ζωή (όχι πιο εύκολη) για τα παιδιά μας και όχι για τις αφεντομουτσουνάρες μας. Και όλα αυτά η Παιδεία να τα κάνει τρόπο ζωής. Και δεν εννοώ μόνον τη σχολική ή μάλλον την βάζω τελευταία, αλλιώς είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι οι παππούδες μας που υπογράφανε με σταυρό και άμα είχαν βγάλει την Τρίτη Δημοτικού θεωρούνταν μορφωμένοι, ήσαν απαίδευτοι άνθρωποι.
Όταν η Ερμιονίδα αρχίσει να δημιουργεί, όταν ο τρόπος της διαφέρει από των άλλων και ξεχωρίζει, τότε και η στέρνα της θα αρχίσει να γεμίζει και πάλι.
Ως τότε,
Έρρωσθε,
Βασίλειος Γκάτσος
Στη «Στέρνα της Ερμιονίδας» γράφω:
«Ήλθε το καλοκαίρι, άδειασε η στέρνα και φάνηκε η λάσπη. Τα χρυσόψαρα ζορίσθηκαν και γίνανε ψάρια. Άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητα, θόλωνε το νερό, δεν βλέπανε τίποτα. Μερικά άρχισαν να σκέπτονται, άλλα λέγανε ασυναρτησίες, άλλα πιστεύανε ότι όπου νάνε βρέχει, άλλα θέλανε να γίνουν αρχηγοί για να σώσουνε το κόσμο τους, άλλα το ρίξανε στο τραγούδι και άλλα στο κλάμα, άλλα βρίζανε θεούς και δαίμονες και άλλα βρίζανε τα άλλα ψάρια και τα θεωρούσαν υπεύθυνα. Ανθρώπινη κατάσταση δηλαδή.»
Όταν η στέρνα φτάσει σε αυτήν την κατάσταση, ο ήλιος δεν κτυπά ολημερίς τον πυθμένα της, το θολωμένο νερό δεν εξατμίζεται εύκολα, τα φύλλα καλύπτουν την επιφάνεια της λάσπης και την προστατεύουν, η υγρασία της στέρνας δεν διευκολύνει την εξάτμιση. Όλα συντείνουν στη διατήρηση αυτής της κατάστασης.
Το κύριο λοιπόν χαρακτηριστικό είναι η διάρκεια, ότι αυτή η κατάσταση μπορεί να κρατήσει αρκετό χρόνο και τα πανικόβλητα ψάρια να τη συνηθίσουν ως μία νέα πραγματικότητα. Αυτή η κατάσταση είναι ένα ΤΕΛΜΑ. Μπορείς να ξεφύγεις με ατομικές και συλλογικές προσπάθειες, αλλά όσο η τελμάτωση παρατείνεται τόσο πιο δύσκολα γίνονται τα πράγματα, γιατί πλέον σταματάς να ονειρεύεσαι την προτέρα ευτυχή θέση σου και συμβιβάζεσαι με τη θολούρα και τη λάσπη, αφού όλοι μέσα σε αυτή τσαλαβουτάνε. Ξεχνάς ότι ήσουν χρυσόψαρο.
Και για του λόγου το αληθές, για μεν τους Υδραίους η σημερινή εικόνα του οικισμού τους που είναι ίδια και απαράλλακτη αιώνες, είναι η πραγματικότητά τους, έχουν επίγνωση ότι μαγεύει τον καθένα.
Για δε τους Ερμιονίτες πραγματικότητα έχει γίνει αυτός ο ανορθόγραφος, άνευ αισθητικής οικισμός που τον καμαρώνουν και προβάλλουν ως νέα πραγματικότητά τους, ξεχνώντας και απωθώντας στο υποσυνείδητό τους τον ονειρικό οικισμό που τους μεγάλωσε και που τον θεωρούν πια ως χαμένο παράδεισο. Έχουν δε εκλάβει τη νέα κατάσταση ως τέτοιας απαράμιλλης αισθητικής που νομίζουν ότι θα συρρεύσει όλη η οικουμένη να γυροφέρνει στα σοκάκια της θαυμάζοντας τα κτίρια και τις πισοτσιμεντοστρώσεις! Παρόμοια διαμορφώνεται και ο ψυχισμός τους, γιατί το τοπίο διαμορφώνει χαρακτήρες.
Το τέλμα δεν είναι ο πάτος, αλλά στο τέλμα πιο εύκολα βυθίζεσαι παρά βγαίνεις από αυτό. Ο ΠΑΤΟΣ είναι όταν ξεραθεί η λάσπη, ψοφήσουν τα ψάρια και ....τετέλεσθαι.
Η Ερμιονίδα είναι σε κατάσταση τέλματος και οι κάτοικοί της (εννοώ πάντα του μόνιμους) είναι στην κατάσταση των τυχαίων κινήσεων, προς τα εκεί που ο καθένας νομίζει ότι θα σωθεί. Δυστυχώς και οι κάτοικοι που προς στιγμή δημιουργούν κάποιες συλλογικότητες στη ίδια μοίρα βρίσκονται. Ο πάτος θα είναι όταν οι μόνιμοι κάτοικοι έχουν πλήρως περιθωριοποιηθεί και κυρίαρχο στοιχείο στην Ερμιονίδα θα είναι οι ιδιοκτήτες εξοχικών, βιλών και τεραστίων εκτάσεων, οι εταιρείες γης, και οι παλιοί και τα παιδιά τους που ζούνε στην πρωτεύουσα και οι οποίοι ήδη κατέχουν μεγάλο μέρος των σπιτιών στους οικισμούς (πατρογονικά) αλλά και μεγάλες εκτάσεις γης, γιατί δεν τις έχουν πουλήσει ακόμη. Δηλαδή ένας στριμωγμένος ντόπιος πληθυσμός που δεν θα μπορεί να κάνει τίποτα, «θα βολοδέρνει», για να χρησιμοποιήσω μια παλιά φράση, προσπαθώντας να πάρει τις δουλειές των μεταναστών, και μια ανθηρά κοινωνία, κατά κανόνα ευκατάστατων, που ως κοινωνία θα συγκροτείται μόνον ένα μήνα το χρόνο, τον θείο Αύγουστο, και μετά θα εξαφανίζεται στην πρωτεύουσα αλλά και το εξωτερικό.
Αγαπητοί συμπατριώτες, αν σας αρέσει αυτό το τέλμα, ήδη το έχετε πετύχει. Δεν σας το επέβαλαν ούτε οι μεγάλες βίλες, ούτε τα εξοχικά, ούτε οι συμπατριώτες σας που ζουν στην πρωτεύουσα και το εξωτερικό. Αυτοί ήταν και είναι πλούτος για σας, πλούτος όμως που περνάει δίπλα σας και τον διώχνετε.
Και από αυτά τα τέλματα μία και μόνη η ανά τον κόσμο συνταγή: Νόμοι, δικαιοσύνη, αιδώ, σκληρή δουλειά για παραγωγή και διάθεση πραγματικών προϊόντων και υπηρεσιών. Και φυσικά ζωή εν μέτρω, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας και με στόχο καλύτερη ζωή (όχι πιο εύκολη) για τα παιδιά μας και όχι για τις αφεντομουτσουνάρες μας. Και όλα αυτά η Παιδεία να τα κάνει τρόπο ζωής. Και δεν εννοώ μόνον τη σχολική ή μάλλον την βάζω τελευταία, αλλιώς είμαι υποχρεωμένος να παραδεχτώ ότι οι παππούδες μας που υπογράφανε με σταυρό και άμα είχαν βγάλει την Τρίτη Δημοτικού θεωρούνταν μορφωμένοι, ήσαν απαίδευτοι άνθρωποι.
Όταν η Ερμιονίδα αρχίσει να δημιουργεί, όταν ο τρόπος της διαφέρει από των άλλων και ξεχωρίζει, τότε και η στέρνα της θα αρχίσει να γεμίζει και πάλι.
Ως τότε,
Έρρωσθε,
Βασίλειος Γκάτσος
Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010
Η ΣΤΕΡΝΑ ΤΗΣ ΕΡΜΙΟΝΙΔΑΣ
Του Βασίλη Γκάτσου
Ωραία τα όσα έγραψε η κυρία Δημότση στο άρθρο της Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ (να το ξαναδιαβάσετε). Όμως δεν περιγράφει απλά την εποχή μας. Είναι η εποχή μας, όπως και όλο το διάστημα από τον Πλάτωνα έως σήμερα. Ο Πλάτωνας διέλυσε με την ιδιοφυΐα του το φαντασιακό της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και δημιούργησε ένα νέο, Πλατωνικό, μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη μέχρι σήμερα η σκέψη και η πράξη. Τόσο που δεν θυμάμαι ποιος τόνισε ότι « η φιλοσοφική σκέψη μετά τον Πλάτωνα είναι απλά σημειώσεις γραμμένες στα περιθώρια των βιβλίων του».
Αλλά ας κάνουμε λίγο πιο ελαφρά τη συζήτηση και να δούμε την Ερμιονίδα όχι ως σπηλιά αλλά ως ....... στέρνα!
Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν ήταν μια στέρνα με χρυσόψαρα. Ο περιβολάρης έπαιρνε το νερό της, αλλά φρόντιζε να τη γεμίζει. Πέφτανε μέσα φύλλα, φυτρώνανε νούφαρα, στο πυθμένα μαζευότανε λάσπη, αλλά ο αγρότης νοιαζότανε και για τα χρυσόψαρα. Έβλεπε πόσο αρέσανε στα χρυσόψαρα τα νούφαρα και τα φύλλα και φρόντιζε να τα διατηρεί.
Έτσι τα χρυσόψαρα έβλεπαν τη στάθμη του νερού να ανεβοκατεβαίνει αλλά ποτέ δεν ανησύχησαν, γιατί ποτέ δεν άφησε ο περιβολάρης να πατώσει το νερό. Και τα νούφαρα και η λάσπη και τα φύλλα φτιάχνανε φαΐ αρκετό.
Πέρασαν τα χρόνια και το περιβόλι έγινε ασύμφορο για τον γεωργό. Το παράτησε, αλλά λυπότανε τα χρυσόψαρα. Γέμισε λοιπόν πίλα τη στέρνα, σφράγισε καλά την ποτίστρα, αποχαιρέτησε τα χρυσόψαρα και τα άφησε στο έλεος του Θεού.
Ούτε που κατάλαβαν, ούτε που νοιάστηκαν να καταλάβουν, ούτε ανησύχησαν, ούτε έθεσαν ερωτήματα.
Γέμιζε λοιπόν η στέρνα με τις βροχές του χειμώνα κατέβαινε το καλοκαίρι το νερό, αλλά όλο και κάποια μπόρα ανέβαζε τη στάθμη. Μερικές φορές κατέβαινε τόσο το νερό που τα ψάρια ζορίζονταν
Ωραία τα όσα έγραψε η κυρία Δημότση στο άρθρο της Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ (να το ξαναδιαβάσετε). Όμως δεν περιγράφει απλά την εποχή μας. Είναι η εποχή μας, όπως και όλο το διάστημα από τον Πλάτωνα έως σήμερα. Ο Πλάτωνας διέλυσε με την ιδιοφυΐα του το φαντασιακό της Αθηναϊκής Δημοκρατίας και δημιούργησε ένα νέο, Πλατωνικό, μέσα στο οποίο είναι εγκλωβισμένη μέχρι σήμερα η σκέψη και η πράξη. Τόσο που δεν θυμάμαι ποιος τόνισε ότι « η φιλοσοφική σκέψη μετά τον Πλάτωνα είναι απλά σημειώσεις γραμμένες στα περιθώρια των βιβλίων του».
Αλλά ας κάνουμε λίγο πιο ελαφρά τη συζήτηση και να δούμε την Ερμιονίδα όχι ως σπηλιά αλλά ως ....... στέρνα!
Μια φορά και ένα καιρό λοιπόν ήταν μια στέρνα με χρυσόψαρα. Ο περιβολάρης έπαιρνε το νερό της, αλλά φρόντιζε να τη γεμίζει. Πέφτανε μέσα φύλλα, φυτρώνανε νούφαρα, στο πυθμένα μαζευότανε λάσπη, αλλά ο αγρότης νοιαζότανε και για τα χρυσόψαρα. Έβλεπε πόσο αρέσανε στα χρυσόψαρα τα νούφαρα και τα φύλλα και φρόντιζε να τα διατηρεί.
Έτσι τα χρυσόψαρα έβλεπαν τη στάθμη του νερού να ανεβοκατεβαίνει αλλά ποτέ δεν ανησύχησαν, γιατί ποτέ δεν άφησε ο περιβολάρης να πατώσει το νερό. Και τα νούφαρα και η λάσπη και τα φύλλα φτιάχνανε φαΐ αρκετό.
Πέρασαν τα χρόνια και το περιβόλι έγινε ασύμφορο για τον γεωργό. Το παράτησε, αλλά λυπότανε τα χρυσόψαρα. Γέμισε λοιπόν πίλα τη στέρνα, σφράγισε καλά την ποτίστρα, αποχαιρέτησε τα χρυσόψαρα και τα άφησε στο έλεος του Θεού.
Ούτε που κατάλαβαν, ούτε που νοιάστηκαν να καταλάβουν, ούτε ανησύχησαν, ούτε έθεσαν ερωτήματα.
Γέμιζε λοιπόν η στέρνα με τις βροχές του χειμώνα κατέβαινε το καλοκαίρι το νερό, αλλά όλο και κάποια μπόρα ανέβαζε τη στάθμη. Μερικές φορές κατέβαινε τόσο το νερό που τα ψάρια ζορίζονταν
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)