Τρίτη 19 Απριλίου 2011

Τo Kίνημα των 10

Κίνημα των 10: Αλλάζουν όλα εδώ κάτω με ορμή... του Παντελή Μπουκάλα protagon
...και τι να καταλάβουμε οι φτωχοί.

Πώς να καταλάβουμε δηλαδή τι πρώτο έφταιξε, τι τελευταίο, από τα πολλά, ώστε από τη φουριόζα «Αλλαγή» στην «Απαλλαγή» κι ύστερα στην «Αλλαγή στην Αλλαγή» να φτάσουμε στο τωρινό «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε» που τίθεται εκβιαστικά από εκείνους που κατεξοχήν δεν δικαιούνται να εκβιάζουν κανέναν. Τριάντα χρόνια έφτασαν για να κλείσει ο κύκλος της φαντασίωσης και να μεταβληθεί σε βρόχο, και για να κηρυχθεί συλλήβδην και άνευ απολογίας ένοχος ένας λαός που τόσο λατρευόταν και δοξαζόταν μέχρι πριν από λίγα χρόνια, μέχρι χθες ακόμα.

Ας μου επιτραπεί να αποφύγω τον δεκάλογο, μην κατηγορηθώ και για αντιποίηση θεϊκής αρχής. Ενα αν αλλάξει, αν το αλλάξουμε, μπορεί και να 'ναι αρκετό. Ν' αλλάξει λοιπόν η σχέση μας με τον καθρέφτη μας, τον ατομικό και τον συλλογικό. Εν ανάγκη, ας τον σπάσουμε μόνοι μας, για να
 φανερωθεί επιτέλους κερματισμένο το είδωλό μας, όπως όντως είναι, όπως ήταν καιρό πριν αλλά το μάτι μας, νυσταγμένο, καθοδηγημένο ή από άλλα θαμπωμένο, δεν το πρόσεχε. Θ' αλλάξει έτσι, θα γκρεμιστεί δηλαδή, το σύνδρομο μεγαλείου που μας περιλαβαίνει από γεννησιμιού μας, τάχα περιούσιος λαός εμείς, με τον πολιτισμό «συγκριτικό μας πλεονέκτημα» ή και «βαριά μας βιομηχανία» και με την οικουμένη χρεωμένη διά παντός να μας σιτίζει και να μας δοξολογεί.

Αν αλλάξει αυτό, αλλάζουμε «παράδειγμα», όπως επιστημολογικά έχει οριστεί. Και πια, έτσι τουλάχιστον θέλω να πιστεύω, δεν θα ανεχόμαστε (άρα και δεν θα τους θα υπερψηφίζουμε) πολιτικούς που μας κολακεύουν από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός, λέγοντάς μας, ό,τι κι αν πράττουμε, πως το δίκιο είναι όλο δικό μας και πάντοτε, ώσπου να το απαιτήσουμε δηλαδή, γιατί τότε αρχίζουν οι μειώσεις και οι σχετικοποιήσεις, «δεν το εννοούσαμε έτσι ακριβώς» κ.ο.κ. Δεν θα ανεχόμαστε όσους ταγούς (κομματικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, στρατιωτικούς, αθλητικούς, καλλιτεχνικούς, λογοτεχνικούς, παραϊστορικούς, δημοσιογραφικούς) επιμένουν βαυκαλιστικά στην ανάδελφη μοναδικότητά μας και στα νικηφόρα γονίδιά μας, για να νιώθουν αυτοί ύπατοι κι εμείς να παραμένουμε αυτοηδονικά εγκλωβισμένοι στον μικρότατο κύκλο που γράφεται με κέντρο τον ομφαλό μας. Δεν θα ανεχόμαστε όσους, εξακολουθώντας να μας αντιμετωπίζουν σαν ανώριμους την ώρα που εγκωμιάζουν αφειδώλευτα τη σοφή κρίση μας, επιμένουν να χωρίζουν βίαια τη λεγόμενη δημόσια ή επίσημη Ιστορία (την εθνικώς ορθή, άρα και διδακτέα, μόνο αυτή) από την επιστημονική, που διαθέτει πολύ περισσότερους κόμπους απ΄ όσους υποτίθεται πως έχει λύσει η εθνική μας φαντασίωση.

Ξαναγυρνάω στον καθρέφτη. Που μας μεθάει. «Οίνος ανθρώπου δίοπτρον» έλεγε ο Αλκαίος (ο παλιός, ο Λέσβιος), αλλά εμείς τα καταφέραμε να αναποδογυρίσουμε τα πράγματα και να κάνουμε κρασί τον καθρέφτη μας. Αν σπάσει, αν τον σπάσουμε, ίσως να ξαναδούμε το πρόσωπό μας ενιαίο μέσα από τις ραγισματιές και τις αντιφάσεις του. Και τότε μπορεί ν' αλλάξουν πολλά.

*Ο Παντελής Μπουκάλας είναι δημοσιογράφος (στην «Καθημερινή»), συγγραφέας και μεταφραστής έργων της αρχαιοελληνικής γραμματείας.