Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σώπα, δάσκαλε!

Σώπα, δάσκαλε!

Διαβάζοντας στο ιστολόγιό σας το σχόλιο του επιτηρητή των πανελληνίων εξετάσεων και το έξοχο ποίημα του Ζακ Πρεβέρ, ήρθε στο νου μου το παρακάτω απόσπασμα από την «Αναφορά στο Γκρέκο» του Νίκου Καζαντζάκη.

«Μια μέρα ήταν άνοιξη, χαρά Θεού, τα παράθυρα ανοιχτά κι έμπαινε η μυρουδιά από μια ανθισμένη μανταρινιά στο αντικρινό σπίτι. Το μυαλό μας είχε γίνει και αυτό ανθισμένη μανταρινιά και δεν μπορούσαμε πια ν' ακούμε για οξείες και περισπωμένες. Και ίσια-ίσια ένα πουλί είχε καθίσει στο πλατάνι της αυλής του σχολειού και κελαηδούσε. Τότε, πια, ένας μαθητής, χλωμός, κοκκινομάλλης, που 'χε έρθει φέτο από το χωριό, Νικολιό τον έλεγαν, δε βάσταξε, σήκωσε το δάχτυλο: "Σώπα δάσκαλε", φώναξε "σώπα δάσκαλε, να ακούσουμε το πουλί"»!

Θυμήθηκα και το δικό μου δάσκαλο, τη δεκαετίας του 70, σε μια παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη, που διαβάζοντάς το σώπασε, σήκωσε τα μάτια του και μας κοίταξε γεμάτος ενοχές…

Στο δευτερόλεπτο βρεθήκαμε στην αυλή του σχολείου και το «μάθημα» συνεχίστηκε εκεί, κάτω από τις ανθισμένες νεραντζιές –σήμα κατατεθέν της γενέτειράς μου- που μοσχοβολούσαν, με τους στοχασμούς του Σολωμού για τη «Φύση στην πιο γλυκιά της ώρα», δοσμένους μοναδικά στους «Ελεύθερους πολιορκημένους»…

Κι ύστερα, καθώς ο δάσκαλος διάβαζε απανωτά ποιήματα και πεζά, πήραμε τα κραγιόνια μας, δανειστήκαμε από τον Περσέα τον Πήγασο και τρέξαμε μαζί του στα απέραντα λιβάδια της φαντασίας μας, να συναντήσουμε την άνοιξη. Να βρούμε τους ήχους της και τις μυρουδιές της. Να δούμε πλατάνια και μανταρινιές... Και κατακίτρινα καναρίνια και όλων των ειδών τα πουλιά να κελαηδάνε!

Άλλες εποχές…

Τζένη Ντεστάκου