Του Βασίλη Γκάτσου
Το αντιλαμβάνονται οι Σπετσιώτες (και η Δημοτική τους Αρχή), το αντιλαμβάνονται πλέον και οι Ιχνηλάτες ότι μετά το μεγάλο ελληνικό πατέντο της εκτός σχεδίου δόμησης, των αγροτεμαχίων και των εξοχικών έρχεται το κράτος μέσα στην κρίση και τη δίψα για ρευστό, να αφαιρέσει «προστασίες» από τη γη μας, όπως ιστορικός τόπος κ.λ.π., ώστε να διευκολυνθεί στην αξιοποίηση δημοσίων μεγάλων εκτάσεων.
Από την άλλη γίνεται αντιληπτό, πιστεύω και από την Δημοτική Αρχή Ερμιονίδας, ότι σε λίγα χρόνια όλα τα παράλια θα είναι απρόσιτες στους ντόπιους μεγάλες ιδιοκτησίες, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της ενδοχώρας. Σήμερα με 1 δις ευρώ αγοράζει κάποιος ΟΛΑ τα εναπομείναντα κτήματα ΟΛΩΝ των κατοίκων και μη της Ερμιονίδας. Με άλλα λόγια ο κόσμος γίνεται σιγά σιγά ξένος στον τόπο του. Και η πράξη έδειξε ότι τα μεγάλα ξενοδοχεία δουλεύουν με φτηνά ξένα νόμιμα ή παράνομα χέρια, όπως φυσικά και οι μεγάλες ιδιοκτησίες.
Τώρα που το εξοχικό βρίσκεται σε κρίση μάλλον διαρκείας, η γη χωρίς νερό, η θάλασσα χωρίς ψάρια, το δημόσιο χωρίς προσλήψεις, η επαρχία χωρίς εργοστάσια, πού θα δουλέψουν οι κάτοικοι της Ερμιονίδας; Μήπως όλο αυτό που νομίσαμε ανάπτυξη του τόπου μας θα κάνει και τους οικισμούς μας εξοχικά των παλιών ντόπιων; Νομίζω ότι ήδη το 1/3 των σπιτιών του Κρανιδίου και της Ερμιόνης, είναι εξοχική κατοικία παλαιών Κρανιδιωτών και Ερμιονητών.
Με άλλα λόγια: Πώς θα ανοίξουν δουλειές στον τόπο μας, δουλειές βιώσιμες; Ουσιαστικά ο Καλλικράτειος Δήμος ανέλαβε να δημιουργήσει τις υποδομές για να αναπτυχθούν δουλειές από ντόπιους και ξένους. Τα σκουπίδια και οι βιολογικοί είναι σημαντικά αλλά είναι τα επί μέρους. Το ζήτημα είναι πώς ξανακάνεις έναν τόπο παραγωγικό, με πραγματικές δουλειές και πραγματικά εισοδήματα.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
