Βούλα Παπαϊωάννου: Η φωτογράφος της κατοχής

Βούλα Παπαϊωάννου (1898-1990)   Μ.Μπενάκη
Η Βούλα Παπαϊωάννου μυήθηκε στην τέχνη της φωτογραφίας στα μισά της δεκαετίας του 1930 ασκούμενη κατ’ αρχάς με επιτυχία σε λήψεις τοπίου, μνημείων και αρχαιολογικών εκθεμάτων.Στροφή στην πορεία του έργου της αποτέλεσε η κήρυξη του πολέμου του '40 και ιδιαίτερα τα δεινά του άμαχου πληθυσμού της Αθήνας, κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, που ενεργοποίησαν την κοινωνική συνείδηση της φωτογράφου. Έγινε μάρτυρας στον αποχαιρετισμό των στρατευμένων, στις ετοιμασίες της πόλης για την αντιμετώπιση των εκτάκτων αναγκών και στη φροντίδα των πρώτων τραυματιών. Όταν η πείνα έπληξε την πρωτεύουσα, κατήγγειλε τη φρίκη του πολέμου με τις συγκλονιστικές μορφές των αποσκελετωμένων παιδιών.Μετά την Απελευθέρωση ως υπεύθυνη του φωτογραφικού τμήματος της UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration) περιηγήθηκε τη ρημαγμένη ελληνική ύπαιθρο και κατέγραψε τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης των κατοίκων της. Ξεφεύγοντας συχνά από τις εντολές της υπηρεσίας της, απαθανάτισε προσωπικές ιστορίες και φυσιογνωμίες απλών ανθρώπων που παραπέμπουν μάλλον στην αξιοπρέπεια παρά στην εξαθλίωση.

Εδώ ένα αφιέρωμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ και του Μουσείου Μπενάκη το 1995, με φωτογραφίες της

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΙ, ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, ΕΦΟΡΟΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΥΝ ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΜΕΝΗ ΑΠΑΞΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ

Τον δημόσιο χαρακτήρα του μεγαλύτερου μουσείου της χώρας, του Εθνικού Αρχαιολογικού, υποστηρίζουν δεκατέσσερις κορυφαίες προσωπικότητες της Αρχαιολογίας, καθηγητές Πανεπιστημίων και επίτιμοι έφοροι Αρχαιοτήτων, φοβούμενοι ότι απαξιώνεται σκόπιμα για να παραδοθεί σε μάνατζερ. Σε κοινή επιστολή τους, αναφέρουν πως ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία διαπιστώνοντας ότι «τον τελευταίο καιρό το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο βάλλεται συστηματικά από μερίδα του Τύπου, αλλά και από ορισμένους αρχαιολόγους, με στόχο να απαξιωθεί τόσο, ώστε να διευκολυνθεί ο ερχομός του "Μεσσία" που θα το σώσει, του ικανού μάνατζερ από το εξωτερικό που θα το κάμει και αυτό επιτέλους μια κερδοφόρα ταμειακή μηχανή, όπως το προβαλλόμενο ως πρότυπο Νέο Μουσείο Ακροπόλεως». Τους προκαλεί «αλγεινή εντύπωση η ομολογία ότι τα μουσεία τα χρειαζόμαστε μόνο για να φέρνουν

Τίμησαν τον Ζακ-Ιβ Κουστώ στον βυθό της Σαντορίνης

Τον Ζακ-Ιβ Κουστό (11 Ιουνίου 1910 - 25 Ιουνίου 1997), τον Γάλλο ωκεανογράφο, εξερευνητή, συγγραφέα, φωτογράφο, κινηματογραφιστή και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ τίμησε, με τον δικό της τρόπο, η Σαντορίνη.
Σύμφωνα με το enet.gr, μαρμάρινη πλακέτα τοποθετήθηκε σε βάθος 7 μέτρων στο Ακρωτήρι Μαρμάρινη πλακέτα τοποθετήθηκε σε βάθος 7 μέτρων στο Ακρωτήρι Πριν από λίγες ημέρες, ο Πιέρ-Ιβ Κουστό, γιος του Ζακ Κουστό, μαζί με τους επαγγελματίες δύτες Μιχάλη Σωτηρίου και Αποστόλη Στυλιανόπουλο μετέφεραν αναμνηστική πλακέτα στον βυθό της Σαντορίνης.

Φτιαγμένη στη Νάξο

Σε μια σεμνή εκδήλωση στην περιοχή «Φάρος» στο Ακρωτήρι και σε βάθος 7 μέτρων, σε σημείο εύκολα προσβάσιμο ακόμη και από αρχάριους καταδύτες, ποντίστηκε η μαρμάρινη πλακέτα βάρους 70 κιλών. Δημιουργός της είναι ο Alexander Reichardt, είναι διακοσμημένη με χρυσά ψάρια και κατασκευάστηκε από μάρμαρο στο Χαλκί της Νάξου. Η τοποθέτησή της πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία και με την τεχνική υποστήριξη μελών της ομάδας εκπαιδευτών καταδυτών του «Navy's Water World Diving Center».

«Ιδέες». Έκθεση ζωγραφικής στο Ναύπλιο

Μετρώντας 22 χρόνια καλλιτεχνικής διαδρομής και με πρόσφατη τη συμμετοχή της στη Διεθνή Art Biennale στο Πεκίνο η ζωγράφος Βαρβάρα Γεροδήμου αποτυπώνει στον καμβά της, τις δικές της… «Ιδέες». Αυτός είναι και ο τίτλος της νέας της έκθεσης, που θα παρουσιαστεί από τις 3 μέχρι τις 11 Σεπτεμβρίου στο εκθεσιακό κέντρο Βουλευτικό στο Ναύπλιο.
Παλιότερες, αλλά και νέες… «Ιδέες» της καταξιωμένης ζωγράφου, που μετρά ήδη επτά ατομικές εκθέσεις, παρουσιάζονται με φόντο την παλιά πόλη του Ναυπλίου.

Ο κόσμος της μυθολογίας και του υπερφυσικού συναντά τη σύγχρονη ματιά της δημιουργού, που με

Δημοσιογράφοι και λυσάρια

Πρόταση του Κώστα Κ.

Εδώ και δεκαετίες οι «εκθεσάδες» μαθαίνουν τους μαθητές πώς να γράφουν καλές εκθέσεις στις Πανελλήνιες. Αναρωτιέται όμως κανείς ποιο λυσάρι συμβουλεύονται αρκετοί «επώνυμοι» δημοσιογράφοι που σχολιάζουν με έναν τρομερά ομοιόμορφο τρόπο την επικαιρότητα και νουθετούν, πάλι με έναν πληκτικό και μονότονο τρόπο, τους Έλληνες, αφού τα άρθρα ή τα τηλεοπτικά τους σχόλια ακολουθούν το ίδιο αναγνωρίσιμο μοντέλο των τεσσάρων βημάτων.

της Μαριάννας Τζιαντζή prin

Πρώτον, παραθέτουν ένα ακραίο αρνητικό παράδειγμα, π.χ., «στη Ζάκυνθο παίρνουν επίδομα αναπηρίας 700 τυφλοί» ή «είδα έναν αξύριστο Αγανακτισμένο να καίει μια εφημερίδα για να ψήσει μια ρέγκα στο Σύνταγμα, σε απόσταση αναπνοής από τη Μεγάλη Βρετανία. Οι πελάτες του ξενοδοχείου κόντεψαν να λιποθυμήσουν από τη μυρωδιά, ενώ μια σουηδέζα έγκυος γέννησε πρόωρα».

Δεύτερον, ο δημοσιογράφος μαστιγώνει τον αιώνιο Έλληνα ή μάλλον τις νοοτροπίες που

«Στα χνάρια του χθες», στο Κρανίδι

Ο Δήμος Ερμιονίδας και η

Δημοτική Βιβλιοθήκη Κρανιδίου σας προσκαλούν στη παρουσίαση βιβλίου του Οδ.Κουμαδωράκη

«Στα χνάρια του χθες» που θα γίνει στην Αίθουσα του Γενικού Λυκείου Κρανιδίου

τη Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου 2011

8:00 μ.μ

Νύχτα χωρίς φεγγάρι σήμερα, ευκαιρία να περιμένουμε τον Δία

Με την σελήνη απούσα σήμερα, ας κοιτάξουμε λίγο τον ουρανό. Σε μια βόλτα στο Μπίστι, που η φωτορύπανση είναι λιγότερη,  μ ένα ζευγάρι κιάλια.
Ο  Δίας ανατέλλει πριν τις 11 μ.μ. εκεί πίσω από τα Μεταλλεία (αν τον περιμένουμε στην Ερμιόνη) και φθάνει ψηλά στο νότο το χάραμα.
Λάμποντας,  είναι το φωτεινότερο ουράνιο αντικείμενο της νύχτας, με εξαίρεση το φεγγάρι. Προστιθέμενο ενδιαφέρον σήμερα: ο Δίας σταματά την κανονική ανατολική κίνησή του  και αρχίζει την κίνηση του προς τα δυτικά, τη γνωστή ως «ανάδρομη» κίνηση. Οι αρχαίοι Έλληνες που είναι οι ονοματοδότες των άστρων και αστερισμών, του είχαν δώσει το όνομα του βασιλιά των Θεών τους, παρ' όλο που δεν γνώριζαν ότι ήταν ο μεγαλύτερος πλανήτης, ο βασιλιάς δηλαδή των πλανητών.

Με όγκο 1.300 φορές μεγαλύτερο από τη Γη μας, ο Δίας θα μπορούσε να περιλάβει στο εσωτερικό του όλους του άλλους πλανήτες και δορυφόρους του Ηλιακού μας Συστήματος. Η μάζα του είναι δυόμιση φορές μεγαλύτερη από ότι η μάζα όλων των άλλων πλανητών μαζί και με διάμετρο 11 φορές την διάμετρο της Γης.

Είναι σε σειρά ο πέμπτος πλανήτης από τον Ήλιο. Σημαντικό του χαρακτηριστικό είναι η μεγάλη

Η πόλις

Τα καλά ξεκίνησαν ήδη από χτες. Είδα έναν νέο φίλο και μιλήσαμε. Μου είπε πολύ σημαντικά πράγματα. Αν και ήμουνα βαρύς μέσα μου, αυτά που μου είπε τα κράτησα και τα δούλεψα.
Και σήμερα βαρύς ήμουν. Μετά όμως πήρα και έστειλα όμορφα μηνύματα, ο μόνος λόγος που πραγματικά μου αρέσει που έχω κινητό: τα μηνύματα. Εκείνη την ώρα περπατούσα πίσω από το Ιντερκοντινένταλ προς Καλλιρρόης. Σουρούπωνε. Η διαδρομή είχε μια αίσθηση μαγική. Η αγαπημένη πόλη, η πόλη των ονείρων μου. Κι ας λέω ότι έγινα άνθρωπος στο Λονδίνο, κι ας με γεμίζει νοσταλγία αβάσταχτη η θύμηση του Λονδίνου: στην Αθήνα υπήρξα ευτυχισμένος, της Αθήνας ο χάρτης είναι κατάστικτος με σημεία χαράς, με στίγματα συμπυκνωμένου χρόνου, έστω. Η Αθήνα είναι η μόνη μου πατρίδα, τελικά.
Συνέχισα να περπατάω. Έπεφτε το σκοτάδι ανάμεσα στα μεγάλα δέντρα της Καλλιρρόης. Το τραμ πέρασε από δίπλα μου κατάφωτο σαν έκπληξη, γεμάτο κόσμο. Ευτυχία με άγγιξε.
Και μετά αναλογίστηκα πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να λυπάμαι όταν αφήνω αυτήν την πόλη που αγαπάω. Η πόλις με ακολουθεί, την κουβαλάω μέσα μου. Με έχει κρύψει μέσα της και μου έχει δώσει καταφύγια, την κατοικώ. Έχει αφήσει τον χάρτη της να αποκτήσει νόημα για μένα, διάσπαρτος με θαύματα. Στο τέλος, εντυπώθηκε μέσα μου κι αυτή.
Και με αυτή τη σκέψη κοίταξα ψηλά τον ουρανό της και χαμογέλασα.
sraosha

Λεωνίδας Κύρκος:Μαρτυρίες ενός Νεάντερνταλ

(Πρόταση του Κώστα Κ.)

Tου ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ iskra
Κύριε Κύρκο, κύριε Κύρκο, πώς πάει ο οπορτουνισμός; του φώναξε κάποιος πιτσιρικάς καθώς έβγαινε μια μέρα του 75 από το σπίτι του στα Εξάρχεια. Και για κακή μου τύχη συναντηθήκαμε λίγο αργότερα στη Θεμιστοκλέους, και μου ανέφερε οργισμένος το περιστατικό, ρωτώντας με τι είδους κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση είναι αυτή, να μαθαίνουμε στα νέα παιδιά –ήμουν στο γραφείο της ΚΝΕ τότε- να συμπεριφέρονται με τέτοιο θράσος.
Δεν έπρεπε να σου φωνάξει μέσα στο δρόμο, αλλά για τον οπορτουνισμό έχει δίκιο, του απάντησα έφιππος στο αυτονόητο δίκιο του κόμματος. Και τότε έγινε έξαλλος, νόμιζα ότι θα μου κοπανούσε κανένα χαστούκι εμένα, το νεαρό του φίλο αν και πολιτικό αντίπαλο όσο τον αφορούσε και πολιτικό εχθρό όσο με αφορούσε, που είχαμε γνωριστεί το 67 στις φυλακές της Θεσσαλονίκης, που μου είχε βαφτίσει την κόρη, που μου εμπιστευόταν τον γιο του, που κάθε μέρα ήμουν στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Αλλά δεν με κοπάνησε δυστυχώς, δεν το συνήθιζε κάτι τέτοιο, αρκέστηκε μόνο να μου πετάξει στα μούτρα σχεδόν επί λέξει:
Δεν πειράζει, ο Θεός έφτιαξε τους νέους για να λένε και μερικές πολιτικές μα-λλλα-κί-ες. Όταν

Εις μνήμην Λεωνίδα Κύρκου

Του Άρη Δημοκίδη lifo 

Το καλύτερο δώρο γονιών σε παιδί (μετά τη ζωή και την αγάπη). Εις μνήμην Λεωνίδα Κύρκου.Ο θάνατος του Λεωνίδα Κύρκου μου θύμισε τις πρώτες πολιτικές μου συγκεντρώσεις, μια απίθανη παρανόηση και ένα πολύτιμο ημερολόγιο που κρατούσαν άλλοι για μένα. 

Στις αρχές της δεκαετίας του '80 (όταν ήμουν όσο με δείχνει η φωτογραφία μου πάνω) η μαμά και ο μπαμπάς μου πήγαιναν στις συγκεντρώσεις του Λεωνίδα Κύρκου όταν αυτός ερχόταν στη Θεσσαλονίκη. Ως αριστεροί που το ΚΚΕ τους φαινόταν σούπερ αρτηριοσκληρωτικό ψήφιζαν ΚΚΕ Εσωτερικού (και αργότερα ΕΑΡ) και αγαπούσαν τον καλό πολιτικό - που πέθανε σήμερα στα 87 του χρόνια.
Μια φορά επειδή δεν είχαν πού να με αφήσουν, αποφάσισαν να με πάρουν μαζί τους - έτσι πήγα στην πρώτη πολιτική συγκέντρωση της ζωής μου. Λόγω μιας ηχητικής παρανόησης όμως είχα καταλάβει ότι θα πηγαίναμε στο "Τσίρκο" και όχι στον "Κύρκο" κι έτσι όλη την ημέρα ήμουν ενθουσιασμένος: το τσίρκο ήταν το αγαπημένο μου μέρος! Το απόγευμα
πήγαμε στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς καθήσαμε και περιμέναμε. Κόσμος πολύς μαζευόταν κι εγώ περίμενα να αρχίσει το τσίρκο με ανυπομονησία.
Κάποτε ακούστηκε δυνατή μουσική κι ο κόσμος άρχισε να χειροκροτά ενθουσιασμένος. Χειροκρότησα κι εγώ με χαρά περιμένοντας να δω τους κλόουν και τα ζώα και τους ακροβάτες. Και

Το Αργος επενδύει στο μέλλον

Η ιστορική πόλη αξιοποιεί τους παλιούς Στρατώνες και αποκτά πρότυπο Βυζαντινό Μουσείο, σύμβολο μιας νέας εποχής Της Χριστινας Σανουδου  kathimerin
Σε περιόδους ειρήνης, χρησιμοποιήθηκαν ως νοσοκομείο, σχολείο, αγορά, ταχυδρομείο και αγορά. Σε πιο «σκοτεινές» εποχές, μετατράπηκαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για Τούρκους αιχμαλώτους των Βαλκανικών Πολέμων, σε χώρο ανακρίσεων και βασανιστηρίων, αλλά και σε προσωρινό κατάλυμα για Μικρασιάτες πρόσφυγες. Οι εμβληματικοί Στρατώνες του Καποδίστρια στο Αργος, η πορεία των οποίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Ιστορία της Ελλάδας, αποκτούν επιτέλους μια «ταιριαστή» χρήση: το πρώτο Βυζαντινό Μουσείο της Πελοποννήσου αναμένεται να ανοίξει για το κοινό σε περίπου ενάμιση χρόνο, αναδεικνύοντας τον πολιτισμικό πλούτο της άγνωστης στο ευρύ κοινό μεσαιωνικής Αργολίδας και συμπληρώνοντας το πολιτισμικό παζλ που συνθέτουν οι πολυάριθμοι αρχαιολογικοί χώροι της περιοχής, από την Αρχαία Ακρόπολη του Αργους ώς τις γειτονικές Μυκήνες, την Τίρυνθα και την

Στον Αϊ Γιάννη

τα απογεύματα

Απο που είσαι και που πας, γιατί χαμογελάς

 Μουσική πρόταση απο την Χριστίνα 

 

Την Ελλάδα εγκαταλείπουν χιλιάδες μετανάστες

Μέρα με τη μέρα αδειάζουν οι γειτονιές της Αθήνας, που για περίπου δύο δεκαετίες φιλοξένησαν αλλοδαπούς και η εικόνα του κέντρου αλλάζει .
Παντού υπάρχουν ενοικιαστήρια, σε πόρτες, τοίχους, στάσεις λεωφορείων και κολώνες.
Την Ελλάδα εγκαταλείπουν Αλβανοί, οι οποίοι αποφασίζουν να επενδύσουν τις οικονομίες τους στις πατρίδες τους.
Βούλγαροι, Ρουμάνοι και Πολωνοί επιστρέφουν στις χώρες τους, που είναι πλέον μέλη της Ε.Ε.
Το επισφαλές μεροκάματο ωθεί ακόμη και ασιάτες λαθρομετανάστες να παλλινοστήσουν. Πολλοί μετανάστες από την Ινδία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν έβγαλαν εισιτήριο χωρίς επιστροφή, με προορισμό τις πατρίδες τους.

Στo wikileaks Παπαχελάς, Σκάι, Mega και free press

tvxs

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τρία τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα προς την Ουάσινγκτον που διέρρευσαν μέσω του wikileaks, και στα οποία γίνεται αναφορά για την ελληνική δημοσιογραφία, το δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά, τους τηλεοπτικούς σταθμούς Mega και ΣΚΑΪ και τη free press εφημερίδα "Lifo".

Στο πρώτο, με ημερομηνία Ιουνίου 2006 και τίτλο "Πως να διαβάσετε τον Ελληνικό τύπο: ένας οδηγός για τους αμύητους» αναφέρεται πως τα ελληνικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν ενδιαφέρονται για την κερδοφορία τους αλλά πρωτίστως για την άσκηση πολιτικής και οικονομικής