Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Κύμβαλον αλλαλάζον

patchwork:
επιμΕΛΛΗς ΒΑΣΙΛΑΚΗ
(αφιέρωμα)
Όσα πιο λίγα ξέρει κανείς, τόσο πιο πολύ θέλει να τα πει. 
ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 1:
“Δεν άκουσα. Πώς είπατε; Ορίστε; Συγγνώμη, κύριε, ποιός είστε;”

"Ευλογημένος να ‘ναι εκείνος που μη έχοντας τίποτε να πει, απέχει από το να μας δώσει λεκτικές αποδείξεις για το γεγονός αυτό" G Eliot  
"Δεν υπάρχει τίποτε πιο επικίνδυνο από έναν επινοητικό ηλίθιο" S Adams
"Το βλάκα μπορείς να τον καταλάβεις από δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι γι’ αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει" Πλάτων
 "Ο έξυπνος θέλει να μαθαίνει, αλλά ο ανόητος θέλει να μαθαίνει τους άλλους" Τσέχωφ
 "Τι κρίμα οι βλάκες να είναι τόσο σίγουροι και οι έξυπνοι τόσο διστακτικοί!" B Russell
"Η ευφυΐα έχει τα όριά της, αλλά η βλακεία δεν έχει αυτό το μειονέκτημα" E Hubbard
 "Ο εγωισμός είναι το αναισθητικό που απαλύνει τον πόνο της ηλιθιότητας" F Leahy
 "Μη βλέπετε σαν κακία εκείνο που εξηγείται πλήρως από τη βλακεία" S Robinson
 "Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα"
"Η διάφορα ανάμεσα στην ηλιθιότητα και στην ευφυΐα είναι ότι η δεύτερη έχει όρια"
"Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, αλλά δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο" Α Αϊνστάιν 
 "Καταλαβαίνεις τον ανόητο από τη μανία που έχει για περιττές ακριβολογίες" J Dutourd
 "Ένας άνθρωπος που διακηρύσσει συνεχώς ότι δεν είναι ηλίθιος πρέπει να έχει τις υποψίες του" W Mizner
  "Να κουβεντιάζεις με ανόητους είναι σαν ν’ ανάβεις δάδα για τους τυφλούς" P C Boiste  

Η δύναμη της βλακείας


Είναι η πιο επικίνδυνη δύναμη του κόσμου. Δεν μπορούμε να την εξαλείψουμε, αλλά μπορούμε να την αναγνωρίσουμε. Αν και, κάποιες φορές, μας βοηθά να προοδεύσουμε.

Στην άκρη της γλώσσας
Τι εννοούμε όμως με τη λέξη "βλακεία"; Η έννοια, αν και είναι ενστικτωδώς γνωστή σε όλους, μοιάζει να ξεφεύγει από οποιονδήποτε θεωρητικό ορισμό. Δεν είναι απλώς το αντίθετο της εξυπνάδας, γιατί υπάρχουν έξυπνοι άνθρωποι που, κάποιες φορές, συμπεριφέρονται σαν βλάκες.
Ο μοναδικός που κατάφερε να δώσει έναν πειστικό ορισμό στη βλακεία ήταν, το 1988, ο ιστορικός και οικονομολόγος Κάρλο Τσιπόλα: βλάκας είναι αυτός που προκαλεί ζημιά σε κάποιον άλλο αλλά παράλληλα δεν πετυχαίνει κάποιο πλεονέκτημα για τον εαυτό του ή ακόμα και υφίσταται ζημιά και ο ίδιος. "Η ζωή μας είναι γεμάτη απώλειες χρήματος, χρόνου, ενέργειας, ησυχίας και καλής διάθεσης, λόγω των απίθανων πράξεων κάποιου παράλογου πλάσματος που μας τυχαίνει τις πιο απρόσμενες στιγμές και ζημιώνει, ακυρώνει και δυσκολεύει τη ζωή μας, χωρίς να έχει απολύτως τίποτα να κερδίσει από τις πράξεις του", γράφει ο Τσιπόλα. Ένα πράγμα είναι λοιπόν ξεκάθαρο: η βλακεία έχει μια ευκρινή κλίση να μεταφράζεται σε πράξεις, και αυτό την καθιστά επικίνδυνη.

Πηγή γέλιου
Σύμφωνα με τον Τσιπόλα, που αναγνώρισε τους "5 θεμελιώδεις νόμους της βλακείας", τα έξυπνα άτομα έχουν την τάση να υποτιμούν τους κινδύνους που συνδέονται με τη βλακεία. Με αυτόν τον τρόπο η βλακεία γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη από την κακία, γιατί η κακία διαθέτει μια κατανοητή λογική, και έτσι μπορεί να προβλεφθεί και να αντιμετωπιστεί. Ακριβώς για να απομακρύνουμε το φόβο της βλακείας (καταλογίζοντάς την σε άλλους) ή για να παρηγορηθούμε για το πόσο αναπόφευκτη είναι, ανέκαθεν η βλακεία προσφέρει πλούσια κωμικά εναύσματα.
Βλάκες είναι πολλοί πρωταγωνιστές κινηματογραφικών ταινιών, αλλά πριν από αυτούς βλάκες ήταν κάποιες μορφές της λογοτεχνίας, όπως ο πρωταγωνιστής στο παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα»: ένας (βλάκας) ηγεμόνας πείθεται από έναν απατεώνα ράφτη να φορέσει ένα εκπληκτικό ρούχο, που θα είναι αόρατο στους βλάκες. Ο αυτοκράτορας πέφτει στην παγίδα, όμως κανείς, για να μην παραδεχτεί τη βλακεία του και εναντιωθεί στο βασιλιά, δεν τολμά να πει ότι δε βλέπει το ρούχο (που δεν υπάρχει). Μόνο ένα παιδί φωνάζει δυνατά ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, αποκαλύπτοντας την απάτη. Βλάκες είναι επίσης οι αστυνομικοί που πρωταγωνιστούν σε διάφορα ανέκδοτα αλλά και τα γαϊδούρια των παραμυθιών, όπως ο γάιδαρος στον οποίο μεταμορφώνεται ο Πινόκιο όταν σταματά να μελετά για να μπορεί να γλεντά. Στο έργο Δείπνο ηλιθίων, οι πρωταγωνιστές έχουν ένα χόμπι: ψάχνουν βλάκες για να τους καλούν για φαγητό, ώστε να διασκεδάζουν σε βάρος τους (όμως στο τέλος ένας βλάκας θα τους κοροϊδέψει).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινούνται τα Βραβεία Δαρβίνου, μια αναγνώριση για όσους "συνέβαλαν στη βελτίωση της ανθρώπινης γενετικής δεξαμενής αποχωρώντας από αυτή με τρόπο θεαματικά βλακώδη". Ένα παράδειγμα; Ο 33χρονος Άγγλος που τραυματίστηκε θανάσιμα, ενώ ήθελε να διαπιστώσει αν το μπουφάν που φορούσε μπορούσε να αντέξει τις μαχαιριές.

Πώς λειτουργεί;
Όταν όμως γελάμε με τη βλακεία, μπορούμε να την κάνουμε "συμπαθητική" και συνεπώς να την υποτιμήσουμε περαιτέρω. Αν στην τέχνη ο βλάκας είναι εντελώς αναγνωρίσιμος, δεν ισχύει το ίδιο για την αληθινή ζωή. Έχει βασική σημασία να συνειδητοποιήσουμε περί τίνος πρόκειται, για να μπορέσουμε να ελέγξουμε καλύτερα τις συνέπειες. Δε θα μπορέσουμε ποτέ να τη νικήσουμε ολοκληρωτικά, όμως τα αποτελέσματά της μπορούν να είναι λιγότερο βαριά αν καταλάβουμε πώς λειτουργεί. Άλλωστε η βλακεία έχει τρία χαρακτηριστικά.
Σαν τα διαμάντια
1) Η βλακεία είναι ασυναίσθητη και υποτροπιάζει. "Ο κίνδυνος της βλακείας προέρχεται από τον βλάκα που δεν ξέρει ότι είναι βλάκας", εξηγεί ο Τσιπόλα. "Αυτό δίνει μεγαλύτερη δύναμη και αποτελεσματικότητα στην καταστρεπτική δράση της". Ο βλάκας δε γνωρίζει τα όριά του, παραμένει προσκολλημένος στις πεποιθήσεις του και δεν ξέρει πώς να αλλάξει, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνει επ' άπειρον τα ίδια λάθη.
Σε κλινικό επίπεδο, η βλακεία είναι η χειρότερη ασθένεια, γιατί είναι αθεράπευτη. Ο βλάκας έχει την τάση να επαναλαμβάνει πάντα την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί τη ζημιά που προκαλεί και συνεπώς δεν μπορεί να αυτοδιορθωθεί. Ο βλάκας είναι σαν τα διαμάντια: παντοτινός.
Μεταδοτικότητα
2) Η βλακεία είναι μεταδοτική. Το πλήθος, δηλαδή, συμπεριφέρεται με περισσότερο βλακώδη τρόπο από τα μεμονωμένα άτομα που το συνθέτουν. Αυτό εξηγεί γιατί ολόκληροι λαοί (όπως η ναζιστική Γερμανία και η φασιστική Ιταλία) μπορούν εύκολα να χειραγωγηθούν, ώστε να επιδιώκουν τρελούς σκοπούς. Αυτό το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα γνωστό στην ψυχολογία. Η συναισθηματική μετάδοση, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της ομάδας, μειώνει την κριτική ικανότητα. Παρατηρείται τότε η "πόλωση της λήψης αποφάσεων": επιλέγεται η πιο απλή λύση, που συνήθως είναι και η λιγότερο έξυπνη.
Έπαινοι και κολακείες
3) Εκτός από το πλήθος, υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας που γιγαντώνει τη βλακεία: η εξουσία. "Η εξουσία αποβλακώνει", έγραψε ο Γερμανός φιλόσοφος Φρίντριχ Νίτσε. Τα άτομα που έχουν εξουσία τείνουν να πιστεύουν ότι, ακριβώς επειδή έχουν εξουσία, είναι οι καλύτεροι, οι πιο ικανοί, οι πιο έξυπνοι, οι πιο σοφοί από όλη την ανθρωπότητα. Εξάλλου, περιστοιχίζονται από αυλικούς, οπαδούς και κερδοσκόπους, που ενισχύουν διαρκώς αυτή την ψευδαίσθηση. Με αυτό τον τρόπο όποιος βρίσκεται στην εξουσία καταλήγει να διαπράττει κατά γενική ομολογία τις μεγαλύτερες ανοησίες. Άλλωστε η εξουσία (πολιτική, οικονομική ή γραφειοκρατική) αυξάνει το βλαπτικό δυναμικό ενός βλάκα.
Το πιο ακραίο παράδειγμα έρχεται από την ταινία S.O.S. Πεντάγωνο Καλεί Μόσχα του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, όπου μια ομάδα ηλιθίων φτάνει στο σημείο να πυροδοτήσει μια συσκευή που θα φέρει το τέλος του κόσμου, αφανίζοντας τον πλανήτη. Δε χρειάζεται όμως να ανατρέξουμε στην επιστημονική φαντασία, καθώς η ιστορία βρίθει περιστατικών με συγκλονιστικά λάθη εκτίμησης.
Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ στις 14 Ιουλίου του 1789 (την ημέρα της κατάληψης της Βαστίλης, το γεγονός με το οποίο ξεκίνησε η Γαλλική Επανάσταση) σημείωσε στο ημερολόγιό του: "Σήμερα τίποτα καινούριο".
Η ίδια ανόητη αίσθηση του ανίκητου ίσως οδήγησε τον Τζορτζ Άρμστρογκ Κάστερ να επιτεθεί στους Ινδιάνους της Μοντάνα το 1876 (κοντά στον πύργο Λιτλ Μπιγκ Χορν εκατοντάδες άντρες του αμερικανικού στρατού κατασφάχτηκαν από τη συμμαχία των Ινδιάνων Σιου με τους Σεγιέν) ή τον Ναπολέοντα να εισβάλει στη Ρωσία το χειμώνα του 1812 (κατά τη διάρκεια του οποίου η Μεγάλη Στρατιά της Γαλλίας αποδεκατίστηκε από το κρύο και την ανέχεια). Χωρίς να υπολογίσουμε τις -προβλεπόμενες- πανωλεθρίες στο Βιετνάμ και το σημερινό Ιράκ.

Και αν είμαι εγώ ο βλάκας;
Σε αυτό το σημείο, όμως, ήρθε η ώρα για ένα συλλογισμό. Δεδομένου ότι το χαρακτηριστικό του βλάκα είναι ότι δε γνωρίζει πως είναι βλάκας, αν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε βλάκες, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ότι δεν είμαστε. Τουλάχιστον κάποιες φορές ή σε κάποιες περιπτώσεις. Έχουμε την τάση να χαρακτηρίζουμε βλακεία όλες τις συμπεριφορές που δεν εντάσσονται στα δικά μας νοητικά σχήματα. Όμως το να πιστεύουμε πως μόνο οι άλλοι είναι βλάκες είναι ένας φαύλος κύκλος και... μεγάλη βλακεία. Σε καθένα από εμάς υπάρχει ένας παράγοντας βλακείας που είναι πάντα μεγαλύτερος απ' όσο πιστεύουμε. Το οποίο δεν είναι υποχρεωτικά μπελάς. Ίσως μάλιστα η βλακεία να έχει εξελικτική λειτουργία: μας αναγκάζει να κάνουμε ριψοκίνδυνες πράξεις, οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις μπορούν να είναι περισσότερο χρήσιμες από την απραξία. Η βλακεία, καθώς είναι μια παράλογη συμπεριφορά, επιτρέπει στον άνθρωπο να δέχεται προκλήσεις που διαφορετικά δε θα δεχόταν. Και η παρεκτροπή λόγω της βλακείας οδηγεί στην πρόοδο και την ανεύρεση καινοτόμων λύσεων. Η βλακεία, λοιπόν, μας επιτρέπει να κάνουμε λάθη, και από την εμπειρία του λάθους έρχεται πάντα η πρόοδος της γνώσης. Συνεπώς ένα σημείο-κλειδί για να εξαλείψουμε τη βλακεία είναι να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να διορθωθούμε. Όπως έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Πολ Βαλερί: "Υπάρχει ένας βλάκας μέσα μου. Πρέπει να επωφεληθώ από τα λάθη του". Με ποιον τρόπο όμως; Μια μελέτη του Πανεπιστημίου του Έξετερ στη Μεγάλη Βρετανία, που δημοσιεύτηκε πριν λίγο καιρό στο Journal of Cognitive Neuroscience, εντόπισε μια περιοχή του εγκέφαλου, στον κροταφικό φλοιό, που ενεργοποιείται κάθε φορά που πρόκειται να διαπράξουμε το ίδιο λάθος: ένας συναγερμός μας εμποδίζει να πέσουμε στα ίδια σφάλματα. Αν λοιπόν η βλακεία οφείλεται σε μια ανωμαλία σε αυτή την περιοχή, ίσως μια μέρα καταφέρουμε να τη διορθώσουμε με μια χειρουργική επέμβαση. Αρκεί να μην πέσουμε στα χέρια ενός βλάκα γιατρού...

mantarini.gr




ΚΛΙΝΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ 2:
“ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΡΕ;”   



Δεν ήξερα ο τάλας. Τώρα όμως σ’ έμαθα. Ε, ναι λοιπόν, ξέρω ποιος είσαι.

Είσαι αυτός που μιλάει για αξιοκρατία, αλλά πρωτύτερα προσκύναγες πολιτευτές να σε διορίσουν στο Δημόσιο.
Είσαι αυτός που κατακεραυνώνεις τους πολιτικούς, αλλά αν σε είχαν βολέψει θα έκανες την πάπια.
Είσαι αυτός που ανησυχεί για την οικονομική εξαθλίωση που μαστίζει το λαό, αλλά το εισόδημά σου αυξάνεται χρόνο με το χρόνο.
Είσαι αυτός που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για την δημοκρατία, αλλά αυτή η τελευταία φτάνει μόνο μέχρι τον αυλόγυρό σου ή το πολύ-πολύ μέχρι τις αυλές των περιστασιακών συμμάχων σου.
Είσαι αυτός που ανησυχεί για την κοινωνία, αλλά παραμένεις απομονωμένος στην θλιβερή γωνίτσα σου.
Είσαι αυτός που μιλάει για το δικαίωμα της απεργίας, αλλά που τα τελευταία 40 χρόνια δεν την έχει συναπαντήσει ούτε μια φορά.
Είσαι αυτός που δεν ανέλαβε ποτέ στην ζωή του ευθύνη, αλλά που δεν χάνει ευκαιρία να λοιδορεί όσους βάζουν τα χέρια τους στην φωτιά να βγάλουν τα κάστανα.
Είσαι αυτός που μιλάει για την έλλειψη συνδικαλισμού,  αλλά που δεν υπήρξε ποτέ μέλος συνδικάτου ή συλλόγου.
Είσαι αυτός που δακρύζει για την πολιτισμική κρίση, αλλά ουδέποτε ασχολήθηκε με την οργάνωση, συμμετοχή ή στήριξη μιας οποιασδήποτε πολιτιστικής πρωτοβουλίας.
Είσαι αυτός που λέει ότι υπερασπίζεται την αλήθεια, αλλά μόνο την δική του "αλήθεια" και ποτέ των άλλων.
Είσαι αυτός που μιλάει για την φύση, αλλά πετάει τα σκουπίδια του όπου λάχει και μετά κατηγορεί την υπηρεσία καθαριότητας.
Είσαι αυτός που περνιέσαι για οικολόγος, αλλά έριξες δυο κυβικά τσιμέντο στην θάλασσα για να κάνεις την δουλειά σου.
Είσαι αυτός που υπεραμύνεσαι των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά τους υπαλλήλους σου τους έχεις ανασφάλιστους.
Είσαι αυτός που κάνεις τον δάσκαλο σε όποιον βρεθεί στον δρόμο σου, αλλά δεν μπορείς να συντάξεις ορθά πέντε λέξεις στην σειρά.
Είσαι αυτός που στέλνεις στο πυρ το εξώτερο τα λαμόγια, αλλά μόνο όταν δεν κάνουν τις λαμογιές μαζί σου.
Είσαι αυτός που εκθειάζεις τα βιβλία, αλλά που σπάνια διαβάζεις πάνω από ένα τον χρόνο.
Είσαι αυτός που σέβεσαι την επιστήμη, αλλά μόνο αν τα αποτελέσματά της σου είναι αρεστά.
Είσαι αυτός που μιλάει για τα πάντα με ύφος καθηγητή πανεπιστημίου, αλλά που ίσα-ίσα και τέλειωσες το λύκειο.
Είσαι αυτός που νοιάζεται για τον δημόσιο κορβανά, αλλά που δεν τον πειράζει να τον επιβαρύνει κάμποσα χιλιάρικα άμα είναι για την πάρτη του.
Είσαι αυτός που εξάρει την αρχαία ελληνική παιδεία, αλλά τα μόνα που έχει ακούσει γι’ αυτήν προέρχονται από πατριδοκάπηλα ελληναράδικα ιστολόγια.
Είσαι αυτός που φωνάζει για το κοινωνικό συμφέρον, αλλά που θα σκότωνε όποιον του έπαιρνε έστω και μιαν απαλάμη χώμα από το χωραφάκι του για να ανοίξει ένας δρόμος.
Είσαι αυτός που γουστάρει τον Τσίπρα, αλλά σιχαίνεται τους Αλβανούς και τους Εβραίους.
Είσαι αυτός που έχει «αριστερή» ρητορική, αλλά λατρεύει τον ακροδεξιό λαϊκισμό.
Είσαι αυτός που μιλάει για καθαριότητα, αλλά πλένεται μια φορά το μήνα.
Είσαι αυτός που δηλώνει αντιεξουσιαστής, αλλά θα πούλαγες την ψυχή σου στον διάβολο για να εξουσιάσεις.
Είσαι αυτός που σιχαίνεται την παρανομία, αλλά που βρίζει θεούς και δαίμονες όταν κάποιος εντοπίζει την δικιά του.
Είσαι αυτός που δουλεύεις τρεις μήνες τον  χρόνο, αλλά έχεις πολλά να προσάψεις σε όσους δουλεύουν δώδεκα, μέρα και νύχτα, σαν τα σκυλιά.
Είσαι αυτός που κατηγορείς όσους ψάχνουν και προτείνουν λύσεις, αλλά που ποτέ δεν θα καταθέσεις μια πρόταση, έστω και καταγέλαστη.
Είσαι αυτός που περνιέσαι για ταπεινός, αλλά που μοστράρεις ασύστολα τα πενιχρά  διαπιστευτήριά σου στη μούρη των περαστικών.
Είσαι αυτός που αγαπάει τα ζώα, αλλά μισεί τους ανθρώπους.
Είσαι αυτός που τα βρήκε έτοιμα από τον πατέρα του, αλλά ζηλεύεις όσους τα έχτισαν με τον ιδρώτα τους.
Είσαι αυτός που κομπάζεις για τις φιλίες σου, αλλά που δεν έχεις ούτε έναν πραγματικό φίλο.
Είσαι αυτός που αναλύεις τις σκέψεις και τις πράξεις των άλλων, αλλά που δεν σου βρίσκεται ούτε μια τόση δα στάλα αυτογνωσίας.
Είσαι αυτός που κρίνεις ατέρμονα δικαίους και αδίκους, αλλά είσαι έτοιμος να εκδικηθείς με μοχθηρία όποιον τολμήσει να κριτικάρει εσένα.
Είσαι αυτός που απεχθάνεται τον διχασμό, αλλά που η κάθε σου λέξη και πράξη είναι η επιτομή της διχόνοιας.
Είσαι αυτός που φροντίζει για το μέλλον των παιδιών του, αλλά που πάντα μεταθέτει τις ευθύνες αυτής της φροντίδας σε άλλους.
Είσαι αυτός που κομπορρημονεί για τις γνώσεις του, αλλά που η βλακώδης ημιμάθειά του ξεχειλίζει από τα μπατζάκια του.
Είσαι αυτός που δέχεσαι να προσφέρεις υπηρεσίες, αλλά μόνο αν οι υπηρεσίες αυτές είναι να παίξεις το φερέφωνο σε όσους σε κολακεύουν.
Είσαι αυτός που παροτρύνει άπαντες σε ξεσηκωμό, αλλά που ο ίδιος ποτέ δεν σηκώνεται από τον καναπέ του.
Είσαι αυτός που κατακεραυνώνει τα λάθη και τις παραλείψεις των ανθρώπων, αλλά που ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη για τα δικά του σφάλματα.
Είσαι αυτός που παρακολουθεί προσεκτικά τα επιτεύγματα των άλλων, αλλά μόνο και μόνο για να ανακαλύψει (ή να εφεύρει) ψεγάδια σ’ αυτά.
Είσαι αυτός που εκθειάζει την κλασική μουσική, αλλά στα κρυφά (ή και στα φανερά) ακούει σκυλάδικα.
Είσαι αυτός που πλασάρεις ένα ευγενικό προφίλ, αλλά δεν χάνεις χρόνο να βρίσεις, φυσικά με αναφορές στα γεννητικά σου όργανα.
Είσαι αυτός που πουλάς αντριλίκι, αλλά που, την ώρα της έντασης, χώνεσαι κάτω από το τραπέζι.
Είσαι κι άλλα πολλά ακόμα, λιγότερο ή περισσότερο βδελυρά, αλλά  σκοπεύω πια να συντομεύω αυτήν εδώ την πινακοθήκη της ηλιθιότητας.

-«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»

Δεν είσαι, το λοιπόν, παρά ένα κύμβαλο αλαλάζον. Το τίποτα που εχθρεύεται το σύνολο. Δεν είσαι, παρά το μηδέν που επιτίθεται στο άπειρο. Και υπάρχεις, μόνο για όσο σε παρατηρώ. Μόλις πάψω να σε κοιτώ, θα πάψεις να υπάρχεις.

Και μόλις γύρισα την πλάτη μου.

Πουφ! 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ
  «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΡΕ;»   «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ, ΡΕ;»