Καιρός τα παραπούλια
Πριν
συνειδητοποιήσουμε ότι ζούσαμε μια φούσκα δανεικών σε μια χώρα που την
παραγωγική εργασία και το επιχειρηματικό ρίσκο το θεωρούσαμε αμαρτία και
…. αντικοινωνική
συμπεριφορά, με κάθε αφορμή, (εννοώ Χριστούγεννα, Πάσχα,
Δεκαπενταύγουστο, ονομαστικές εορτές, δημοτικές και βουλευτικές εκλογές,
εισαγωγικές εξετάσεις σε ΑΕΙ κ.λ.π., ανάληψη δημοσιών θέσεων),
πλημμύριζε το νέο κόσκινο της δημοσιότητας, τα μπλογκς και ο τοπικός
τύπος, με κάθε είδους ευχαριστήρια και ευχές, των μεν προς τους δε.
Συγχαίρομε (δημοσίως) τον ανηψιόν ή τον υιόν ή τον γνωστόν για την
επιτυχία του, για την εκλογή του, για την ανάληψη καθηκόντων, για τη
συμμετοχή του, για.. για…. Ευχαριστούμε για την ψήφο,
την στήριξη, τη δωρεά, την υποστήριξη, την ενίσχυση, τη συμμετοχή, την
προαγωγή….. Ο τάδε εύχεται Χρόνια Πολλά στον τάδε επ’ ευκαιρία……
Βερβερέτζες και κομπλιμενταρούδια, που έλεγε κι ο Μπαρμπαγιώργος.
Στο
κορύφωμα της παρακμής, όπου σε λίγο αναμένονταν δημόσια συγχαρητήρια
για το αμάξι που αγόρασες, για τα νέα κλιματιστικά που έβαλες, για το
κτήμα που πούλησες,
για το νέο καταναλωτικό δάνειο, για το ωραίο μαύρισμα στον ήλιο, και
για τη νέα οδοντοστοιχία.
Τώρα… σιωπή. Ή κάνω λάθος;
Πάνε και οι αλβανέζες που τις ντύναμε με μια ποδιά, μία στην κουζίνα και μία να σερβίρει κατά τας εορτάς και τας επετείους.
Πάνε και οι τέντες του εμίρη στα κέντρα μας που από τις αραχνοΰφαντες κουρτίνες τους ξεπρόβαλαν οι πατούσες των νέων μας.
Πάνε και τα διπλοτριπλά αμάξια της οικογενείας.
Ολική επαναφορά στα ουσιώδη.
Αμήν!
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
