Και ήδη είναι ορατό.
Του Βασίλη Γκάτσου
Η
χώρα ζούσε με δανεικά. Ο δημόσιος κορβανάς είχε χρήμα άφθονο και
σκόρπαγε, άδειαζε και γέμιζε εκ νέου ντίγκα. Άμα έχεις το λυχνάρι του
Αλαντίν και τη σπηλιά
του Αλημπαμπά......
Φυσικό
ήταν οι υποψήφιοι συνδυασμοί Κοινοτήτων και Δήμων, πέρα από προγράμματα
και οράματα, να έβλεπαν μπροστά τους τη βεβαιότητα ότι, όταν
καταλάμβαναν την
Αρχή, η κομματική στήριξη θα ήταν δεδομένη. Πρόσβλεπαν λοιπόν σε
χορηγίες, δωρεές, διαμεσολαβήσεις, βουλευτικές και υπουργικές
παρεμβάσεις, δάνεια κ.λ.π. για να κάνουν έργα, προσλήψεις, διευκολύνσεις
κ.λ.π. Κύριο έργο τους να τρίβουν το λυχνάρι, να λένε «σουσάμι
άνοιξε» και να μπροστά τους τα αμέτρητα της σπηλιάς του Αλημπαμπά, όπου
στη μαγεία της Ανατολής πρόσθεταν και την Ελληνική «από τ’ αμέτρητα
τρώει κι ο λύκος».
Πετυχημένος
Κοινοτάρχης ή Δήμαρχος ήταν αυτός που θα κατάφερνε να πάρει τα
περισσότερα υπέρ του λαού Του, γιατί Κοινοτάρχες και Δήμαρχοι στη χώρα
μας που να
έριξαν το βάρος στους πόρους του τόπου τους ήταν ελάχιστοι. Ήταν η φορά
των πραγμάτων, ήταν οι καιροί. Με αυτόν τον τρόπο έγιναν όμως και έργα
που έμειναν, παρ’ όλη τη σπατάλη, την ανοργανωσιά, τις καθυστερήσεις
κ.λ.π. Έργα που δεν προήλθαν από τον τοπικό
κορβανά.
Αναφέρω ενδεικτικά για Ερμιόνη:
1.
Η
επέκταση και διευθέτηση της παραλίας και των λιμανιών Ερμιόνης από
Κρόθι μέχρι Γκουριμέσι. Μπορεί πολλοί να μη συμφωνούμε με το όλο έργο,
δεν παύει όμως να είναι συνολικά ένα μεγάλο έργο για ένα μικρό χωριό.
Δόθηκε η δυνατότητα να έχουμε ένα καλό γήπεδο ποδοσφαίρου με δίπλα του
εγκαταστάσεις ιστιοπλοϊκού ομίλου, τεράστιο χώρο για λαϊκή αγορά ή
πάρκιν, αύξηση των θέσεων για ασφαλή πρόσδεση σκαφών,
εκτάσεις για να αναπτύξουν επαγγελματικές δραστηριότητες οι κάτοικοι.
2.
Οι
εγκαταστάσεις βιολογικού σταθμού στο Κρόθι και το
περιφερειακό έργο
συλλογής των λυμάτων του οικισμού. Πολύ μεγάλο έργο για ένα μικρό
χωριό και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε όχι μόνον στο περιβάλλον αλλά και
στην οικονομία του χωριού μας.
3.
Ασφαλτόστρωση σχεδόν όλων των βασικών αγροτικών δρόμων που εξυπηρετούν την αγροτική παραγωγή και όχι μόνον τα εξοχικά.
4.
Η
ανακαίνιση, θαυμάσιων κτιρίων που γίνανε εστίες πολιτισμού. Εννοώ την
οικία Οικονόμου όπου στεγάζεται το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο
Ερμιόνης, το κτίριο της παλιάς Κοινότητας στην πλατεία Μπουσουλόντα,
όπου στεγάζεται η Δημοτική Βιβλιοθήκη, το Σχολείο του Συγγρού όπου
γίνονται σημαντικές εκδηλώσεις.
5.
Το κλειστό γήπεδο μπάσκετ, δωρεά ιδιώτη, πολύ μεγάλο έργο για μικρό χωριό.
6.
Και
τα τρία εκκλησάκια, ο Αγίος Γεράσιμος, Νικόδημος και Αγία Ερμιόνη, που
ημέρεψαν και ιεροποίησαν τον λόφο των Μύλων και το Κρόθι, που
ελάχιστη σχέση έχουν με τον δημόσιο κορβανά.
Αυτό
που άλλαξε και ήδη είναι ορατό, είναι ότι ο δημόσιος κορβανάς άδειασε,
οι ξένοι όχι μόνον δεν δανείζουν, αλλά ζητάνε και τα δανεικά (άκου
θράσος! Από εμάς
που τους δώσαμε τα φώτα!) και το κομματικό – πολιτικό σύστημα πρέπει να
προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Άρα και οι Δήμοι μας, πρέπει να
στηριχθούν πλέον στις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες. Είναι
ολοφάνερο ότι προσήλθαν στις δημοτικές εκλογές....
με παλιά ενδυμασία και ...ρητορική και είναι φυσικό ότι πρέπει να
περάσει χρόνος για να ενδυθούν τη νέα (συμπολίτευση και αντιπολίτευση).
Όχι φυσικά ότι οι ψηφοφόροι αλλάξαμε ένδυμα εν μιά νυκτί, έτσι ως δια
μαγείας. Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο πράγμα η αλλαγή
και η προσαρμογή σε νέες συνθήκες.
Και
τα ως άνω έργα ας τα λέμε «της εποχής των δανεικών και της ρεμούλας».
Είναι όμως χρησιμότατα έργα που μείνανε και δεν ντρεπόμαστε, ούτε έχουμε
ενοχές. Μη
ξεχνάμε και τον πειρατικό χαρακτήρα των προγόνων μας. Και αν οι ξένοι
δυσανασχετούν, ας μην ξεχνούν τον ληστρικό των προγόνων τους.
Άλλωστε
στα Δωδεκάνησα, ό,τι ωραίο υπάρχει το έχουν φτιάξει οι κατακτητές,
Ενετοί, Φράγκοι, Ιταλοί,.... και δεν ντρέπονται οι κάτοικοι να το λένε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
