Προτείνει η Ροδούλα Δ.
Κράτα το τιμόνι της ζωής με σεβασμό και αξιοπρέπεια
“Οι άνθρωποι συνηθίζουν να κατηγορούν τις περιστάσεις για την τροπή που παίρνει η ζωή τους. Προσωπικά, δεν πιστεύω στις περιστάσεις. Οι άνθρωποι που προοδεύουν σ’ αυτόν τον κόσμο είναι εκείνοι που ορθώνουν το αναστημά τους και αναζητούν τις κατάλληλες γι’ αυτούς περιστάσεις, και αν δεν τις βρουν, τις δημιουργούν οι ίδιοι”. – George Bernard Shaw
Μία από τις αγαπημένες μου ταινίες – ίσως και δική σας- είναι “ο
κύκλος των χαμένων ποιητών”, που όταν την πρωτοείδα σε πολύ νεαρή ηλικία ήξερα
ότι τα λόγια του εκπληκτικού καθηγητή -που υποδυόταν υπέροχα ο Ρόμπιν
Γουΐλιαμς- στους νεαρούς εκείνου του συντηρητικού σχολείου, την Ακαδημία
Γουέλντον, του 1959, μιλούσαν απευθείας στην καρδιά των σπουδαστών. Ήταν η
προτροπή, ενός νέου καθηγητή του Κήτλινγκ, να “άδραξουν τη μέρα τους”, Carpe diem. Και επεξηγούσε: “κάντε τις ζωές σας ξεχωριστές”. “Βρείτε τα
ονειρά σας κι ακολουθήστε τα”. “Νιώστε τη ζωή, πιείτε τη μέχρι την τελευταία
σταγόνα”.
Σε μια εποχή, σε μια ακαδημία, που ο ψευτοσυντηρητισμός και η
δήθεν σοβαρότητα επικρατούσε, αλλά και μια κοινωνία που λειτουργούσε με τον
ίδιο τρόπο… Ξαφνικά τα παιδιά- ή κάποια απ’ αυτά “αφυπνίστηκαν” απ’ τα λόγια
του καθηγητή που μιλήσαν
στην καρδιά τους και δημιούργησαν… Τι; Όνειρα, φιλίες,
σχέσεις, τον “κύκλο των χαμένων ποιητών” για να διαβάζουν ποίηση και να
μοιράζονται όνειρα, σχέδια, ενέργεια για το μέλλον…
Αυτά στην ταινία που βέβαια μπορεί να αναφερόταν σε μια
συγκεκριμένη χώρα κι εποχή, αλλά το σύνθημα “carpe diem” παραμένει να μιλά στις ψυχές όλων.
Τώρα είναι η ώρα
“Πάρα πολύ δυνατοί στην ψυχή μπορούν να
θεωρηθούν εκείνοι που γνωρίζουν και τους κινδύνους του πολέμου και τις
απολαύσεις της ειρήνης, κι όμως δεν προσπαθούν να τους αποφύγουν” – Θουκυδίδης.
Κι ενώ οι εποχές από τότε άλλαξαν, τα δεδομένα παραμένουν ίδια
σ’ ό,τι αφορά, στο πως οι περισσότεροι άνθρωποι θα ήθελαν να “αδράξουν τη ζωή”
αλλά… Και συνεχίζουν σε μια διαδικασία που τους απομακρύνει απ’ τους στόχους,
τα όνειρα που είχαν νεότεροι για αυτή την προσπάθεια. Είναι συνηθισμένο το
φαινόμενο, στα βαθιά τους γεράματα να έρχονται με παράπονο να υπογραμμίζουν,
αυτά που δεν έκαναν τελικά, όχι γιατί δεν ήθελαν, αλλά γιατί πάντα ανέβαλλαν τη
στιγμή να ξεκινήσουν, να κάνουν το πρώτο βήμα. Πάντα υπήρχε ένα “εμπόδιο” ή μια
καλή αφορμή αναβολής του σχεδίου, της επιθυμίας, της ενέργειας. Κι όμως αν
ήξεραν, αν άκουγαν τη ψυχή τους, χαμηλώνοντας τις εξωτερικές φωνές που τους
ξεκουφαίνουν καθημερινά, θα ήξεραν ότι ήταν δύσκολο, μόνο το πρώτο βήμα. Και
αυτό -”φαινόταν” δύσκολο- όπως “φαίνονται” χωρίς πραγματικά να είναι, τόσα
“πρώτα βήματα” που θα οδηγήσουν στη χαρά, τη γαλήνη, τη ψυχική ηρεμία.
Ακου στη σιωπή σου
“Το να μην είστε κανένας άλλος εκτός από τον εαυτό σας σε έναν
κόσμο που πασχίζει καθημερινά να σας κάνει ίδιο με όλους τους άλλους
συνεπάγεται το δυσκολότερο αγώνα που μπορεί ποτέ να δώσει ένα ανθρώπινο όν,
έναν αγώνα που δεν τελειώνει ποτέ”. – E-E Gummings (Αμερικάνος Λογοτέχνης, ποιητής κ΄θεατρικός συγγραφέας
δημοφιλέστατος στη χώρα του στη δεκαετία του 60΄)
Το ερώτημα είναι, γιατί είναι “δύσκολο” το πρώτο βήμα για την
προσωπική αναγνώριση των αναγκών μας;
Διότι, με τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε, να
εκπαιδευόμαστε, να συζητάμε, οι φώνες που ουρλιάζουν από τόσες πλευρές στη ζωή
μας κι έρχονται απ’ έξω από μας, “σα σειρήνες”, μας εμποδίζουν να ακούσουμε τις
δικές μας. Κι ενώ αυτές θα ήταν επιθυμητώ να μας κατευθύνουν στη ζωή,
“πνίγονται”, εκμηδενίζονται, “ποδοπατούνται” απ’ τα θορυβώδη, καθοδηγούμενα
πρέπει και θέλω, ενός κόσμου έξω απο μας.
Άδραξε την ευκαιρία
“Ολόκληρη η ζωή είναι μια ευκαιρία. Ο άνθρωπος που πηγαίνει όλο
και μακρύτερα είναι γενικά ο άνθρωπος που θέλει να δράσει και να τολμήσει”. – Dale Garnegie
Πάντοτε όμως, είναι η κατάλληλη στιγμή για να γίνει ένα νέο
ξεκίνημα. Απαραίτητη προυπόθεση το σωστό κίνητρο, η διάθεση, για αυτήν την
απαραίτητη εκδοσκόπηση. Η επίγνωση ότι όλα αυτά που φαίνονται τόσο βαθιά
εδραιωμένα ως ζωή μας, είναι μόνο το δικό μας παραμύθι που έχουμε δεχτεί ως
αλήθεια της ζωής μας, είναι μια καλή αρχή. Τί θα βοηθούσε ένα αυτοκίνητο που
έχει ξεφύγει απ’ την πορεία του σε μια κατηφόρα για να ξαναβρεί το δρόμο του;
Σίγουρα η προσπάθεια να σταματήσει, να ακινητοποιηθεί και μετά ο οδηγός,
ψύχραιμα, αφού ανακτήσει την ψυχραιμία του να αλλάξει πορεία… Κάτι παρόμοιο
χρειάζεται και για να “πάρουμε αλλιώς” τη ζωή, να “την αδράξουμε απ’ την αρχή”.
Πήραμε τη ζωή μας λάθος κι αλλάξαμε ζωή”. Για να βρεθεί όμως, το που θέλουμε να
την οδηγήσουμε, να την κατευθύνουμε, χρειάζεται ν’ ακούσουμε “μέσα μας”, βαθιά,
ότι μας λένε αυτές οι φωνούλες που σκεπάστηκαν με τα χρόνια απ’ την ηχορρύπανση
των ΜΜΕ, των ειδαλμάτων, των δήθεν αναγκών… Για να γίνει αυτό, χρειάζεται στη
σιωπή, να αφογκραστούμε τον εαυτό μας. Να ακούσουμε τις βαθιές επιθυμίες, τους
στόχους. Πότε ήταν η τελευταία φορα που βρήκαμε χρόνο να ακούσουμε τον εαυτό
μας; Πότε “προλάβαμε” να διαλογιστούμε για ότι νιώθουμε, ότι κάνουμε, ότι μας
απασχολεί, ότι ονειρευόμαστε;
Έχεις βοηθούς
“Ακριβώς επειδή πιστεύει πως είναι αυτό που λέει, ο πολεμιστής
του Φωτός καταλήγει να γίνει αυτό που λέει πως είναι” – Paulo Coelho
Ίσως αναρωτιέστε πως μπορούμε να καταλάβουμε αν έχουμε
απομακρυνθεί απ’ ότι είμαστε πραγματικά και απ’ ότι χρειαζόμαστε για την
ευτυχία μας.
Η απάντηση είναι απλή, αρκεί ν’ ακούσουμε εμάς. Πώς νιώθουμε το
πρωί με το ξεκίνημα της νέας μέρας. Μοιάζει φωτεινή, γεμάτη ελπίδες, όνειρα,
δυνατότητες ή μήπως είμαστε επικεντρωμένοι, με το ξυπνημά μας κιόλας, στα
προβλήματα που βλέπουμε, στις ελλείψεις που έχουμε, στα θέλω που μένουν
ανικανοποίητα;
Στη συνέχεια παρατηρούμε τους εσωτερικούς διαλόγους που κάνουμε
με μας. Τι επικρατεί; Χαρά, αισιοδοξία, ελπίδα, αγάπη για τους άλλους ή θυμός,
πίκρα, ενοχή και διάθεση για σκληρή αυτοκριτική ακι απογοήτευση;
Οι στόχοι, τα όνειρα είναι προσωπικά για τον καθένα από μας,
όμως υπάρχουν βοηθοί για να τα καταφέρουμε όλα αυτά. Η ειλικρίνεια με τον ίδιο
μας τον εαυτό, αλλά και τους άλλους γύρω μας μπορεί ν΄αποτελέσει ένα σημαντικό
κλειδί για ν’ ανοίξει το κουτί με τα θαύματα.
Η αγάπη, το ενδιαφέρον για εμάς, το σώμα μας και τη φυσική μας
κατάσταση, την πνευματική μας εξέλιξη και το μονοπάτι πνευματικής μας αφύπνισης
με “πόρτες και παράθυρα” ανοιχτά στο σύμπαν που μας περιβάλλει και στους άλλους
γύρω μας που είναι το ίδιο σπουδαίοι και απαραίτητοι όπως εμείς.
Η επαφή με τη φύση με όποιον τρόπο εμπνέει τον καθένα, αλλά και
η προθυμία να δοκιμάσουμε και κάποιους που μέχρι σήμερα αποκλείαμε. Η φύση
εξάλλου έχει ευεργετική επίδραση στη ζωή μας ακόμη κι όταν την προσεγγίζουμε
μόνοι. Ίσως μάλιστα να είναι πιο ωφέλιμη η αναζωογόννηση που νιώθουμε όταν
κάνουμε μοναχικούς περιπάτους. Οι μεγάλες πόλεις με τα αγχη τους και τους
υπερβολικά γρήγορους τρόπους ζωής, μοιάζουν μερικές φορές σαν μαγγανοπήδαγα,
που αν παραμένουμε δεμένοι μόνιμα μας αποκλείουν από χαρές και αναζωογόννηση
ενέργειας, που αποκτούμε όταν συνειδητοποιήσουμε τις δυνατότητες διαφυγής μας.
Η μουσική που διεγείρει συγκεκριμένες λειτουργίες του εγκεφάλου
και της ψυχής. Η ανάγνωση βιβλίων που είναι “παράθυρα στην ελευθερία”. Η
ζωγραφική, η γλυπτική, ή όποια άλλη μορφή τέχνης μπορεί να μας δώσει
προοπτικές, ευκαιρίες εκφράσεις και δρόμους διαφυγής από αδιέξοδα ζωής που
μόνοι μας δημιουργούμε.
Γίνε ο ζωγράφος της ζωής σου
Σ’ όλο αυτό το ταξίδι για την ελευθερία δεν είμαστε μόνοι. Είναι
μαζί μας όλες οι υπέροχες δυνάμεις που μας προστατεύουν και μας βοηθάνε αρκεί
να τους το ζητήσουμε. Αρχάγγελοι, άγγελοι, πνευματικοί οδηγοί, ο ανώτερος
εαυτός μας είναι πάντα μαζί μας, μάχιμοι για να γίνουν “φάροι” ζωής. Για να
“αδράξουμε τη μέρα”, να γεμίσουμε φως, δύναμη, χαρά, όπως μας αξίζει.
Ίσως πιστεύουμε ότι για να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας και να τη
φωτίσουμε πρέπει να δώσουμε τη δύναμη σε άλλους που μπορούν να το κάνουν για
μας…Αυτή είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση που μας έχουν “ταίσει” ανά τους αιώνες.
Κι όμως γίνονται θαύματα, με τη δική μας βοήθεια. Το πρώτο θαύμα γίνεται όταν
αποκτήσουμε επίγνωση της προθεσής, πραγματικά να αναγεννηθούμε. Νιώθουμε ότι
μπορούμε και το κάνουμε! Με το πρώτο βήμα. Το θυμόμαστε; Το είπαμε παραπάνω.
Απλά ακούμε μέσα μας! Αφουγκραζόμαστε το βάθος του εαυτού μας. Όλα τα υπόλοιπα
θα μας ακολουθήσουν και θα μας εκπλήξουν ευχάριστα!
Γιατί όπως είπε ο Νίκος Καζατζάκης: “Έχεις τα πινέλα, έχεις και
τα χρώματα, ζωγράφισε τον Παράδεισο και μπες μέσα”.
Εύχομαι να είναι η συνειδητή επιλογή ζωής μας!
Αυτό το άρθρο
δημιουργήθηκε για να κυκλοφορεί και να διανέμεται ελεύθερα, αρκεί να
περιλαμβάνει τις λέξεις “Copyright© Μαριλένα Τσαντήλα,
