Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

Γούρι είναι κάθε καλό που γεννιέται ή ξαναγεννιέται


Γούρι είναι
κάθε καλό που γεννιέται ή ξαναγεννιέται
                                                              
                        της Μυρσίνης Σαμαρά
                            
Έκλεισε άλλος ένας χρόνος δύσκολος και δύσβατος. Ακούσαμε για καινούργια μέτρα, τα βιώσαμε βλέποντας εισοδήματα και αποκτήματα να μειώνονται, να χάνονται  και μαζί να καταρρέουν το παρόν και το μέλλον της ζωής όπως την είχαμε μάθει και την πορευόμασταν, σαν να ήταν χτίσματα στην άμμο. Νιώσαμε τη συλλογική ενοχή που μας εξαπέλυσαν ως κατηγορία, την υπομείναμε  αιφνιδιασμένοι αλλά στη συνέχεια με ψυχραιμία την αποποιηθήκαμε  όσοι βλέποντας τους εαυτούς μας νεόπτωχους και άστεγους από σπίτια, όνειρα και εργασία, καταλάβαμε πως ήταν  από τη μια παγίδα συγκάλυψης καταχρήσεων και από την άλλη παγίδα διασυρμού της χώρας μας.
Από τους συνανθρώπους μας, όσοι δεν άντεξαν τα αδιέξοδα, απροετοίμαστοι παραλογίστηκαν και έδωσαν, δυστυχώς, τέλος στη ζωή τους. Άλλοι πήραν το δρόμο της φυγής, του νέου ξεριζωμού, μακριά από σπίτια και εθνικά σύνορα, για να ζήσουν καλύτερες ημέρες. Άλλοι έσφιξαν τις γροθιές τους και είπαν, δεν είμαστε μόνοι μας. Σ’ αυτόν τον ευλογημένο τόπο, που έγινε ο πρώτος στόχος του οικονομικού κυκλώνα, θα βρούμε τρόπους να κρατήσουμε τη ζωή μας όρθια.
Ναι,  οι άνθρωποι θα την κρατήσουν όπως μπορούν και όπως μια εσωτερική φωνή τούς σπρώχνει να βγουν από τον περίκλειστο κόσμο της ατομικής ευδαιμονίας πρώτα και στη συνέχεια της δυστυχίας που  τους ξεφύτρωσε. Είπαν πως θα πάνε να συναντήσουν και τους άλλους, στα χωράφια και στ’ αμπέλια, στις πλατείες και τα πνευματικά και πολιτιστικά κέντρα, στις συνάξεις για τις αποφάσεις των δήμων, στα θέατρα και τις δημοτικές βιβλιοθήκες, στα σχολεία και στις λέσχες ανάγνωσης, για να φτιάξουν καινούργιες συλλογικές δυνάμεις ενάντια σε κάθε είδους μέτρα παράλογα, αήθη και καταλυτικά του κοινωνικού κράτους. Είπαν πως θα υποστηρίξουν το δικαίωμα να έχουν δημιουργικά όνειρα και να οραματίζονται ένα μέλλον ανοιχτό στην πρόοδο και τη δικαιοσύνη, χωρίς να φύγουν από την Ελλάδα.
Μια κινέζικη παροιμία λέει:  
Όταν φυσάει  δυνατός άνεμος, άλλοι υψώνουν κάστρα
 και άλλοι φτιάχνουν ανεμόμυλους.
Και η δική μας παροιμία λέει: Όπως έστρωσες, θα κοιμηθείς.
Με την κρίση και τα μνημόνια άνοιξαν δυο δρόμοι: Ο πολιτικός, όπου οι πολίτες παρακολουθώντας, σαν
θεατές   αρχαίας τραγωδίας, αποκαλύψεις, σκάνδαλα διασπάθισης δημόσιου χρήματος, εκτροπές της λογικής και ειδήσεις χαοτικές και αποπροσανατολιστικές γέμισαν με οργή, αγανάκτηση, απογοήτευση, χωρίς δυστυχώς την κάθαρση της ψυχής.
 Το όραμα της δημοκρατίας ξεθώριασε επικίνδυνα.
Αλίμονο!  Με θυμό χτίζονται μόνο κάστρα πολέμου!
Ο άλλος δρόμος είναι ο κοινωνικός, αυτός που μας ανήκει, γιατί είναι κοινός, κοινός και ο τόπος της δράσης, γεωγραφικός, ιστορικός και πολιτικός. Εδώ οι άνθρωποι μαζί, με συλλογικό πνεύμα, μπορούν να πετύχουν πολλά. Οι δοκιμασίες απελευθερώνουν ενέργεια και αυτή με τη σειρά της μπορεί να κάνει τα αδύνατα δυνατά. Να μερικές ψυχικές και πνευματικές δυνάμεις (με τσαγανό, σβελτοσύνη και φρεσκάδα) που κινητοποιούν ιδέες και πράξεις:
εθελοντισμός, αλληλεγγύη,  καινοτομίες τεχνολογίας-επαγγελμάτων- οικονομίας, νέο ήθος - νέες συμπεριφορές, νέες μορφές τέχνης, στροφή στις σταθερές αξίες της καθημερινής ζωής και του πολιτισμού της, χωρίς δεσμεύσεις ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου ακόμη και η  γιαγιά και ο παππούς με τη σοφία τους μάς είναι πολύτιμοι.
Ευτυχώς,  τότε οι άνθρωποι φτιάχνουν ανεμόμυλους!
Στην Ερμιονίδα αυτός ο άνεμος έβγαλε πολλούς από τον ιδιωτικό εφησυχασμό και τη δημόσια εθελοτυφλία, τους άλλαξε. Έγιναν δράσεις  και παρεμβάσεις μέσα στο 2012 που δηλώνουν αντίσταση στην κρίση και επιβεβαίωση του αποθέματος δύναμης και θέλησης. Η τοπική αυτοδιοίκηση, όσο κι αν προσπαθεί να δείξει το ίδιο, έχει ακόμη να διανύσει πολύ δρόμο μέσα από τις αποφάσεις της, για να διαχειριστεί τα δημόσια αγαθά ως κοινωνικά και όχι ως ιδιωτικά.
Και στην ευχή για τον καινούργιο χρόνο 2013 «Σ’ αυτό το σπίτι που ‘ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει», θα ευχόμασταν να μη ραγίσει το Κοινό Καλό. «Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού» να είναι οι πολίτες και όχι αυτοί που ορέγονται,  ως χρυσό, τα κάλλη της Ερμιονίδας.
 Για να μπορεί η ιστορία της «χρόνια πολλά να ζήσει».

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ 

Όπως λέμε, ΚΑΛΗ ΣΟΔΕΙΑ!

                           Παραθέτουμε τα:

                                      ΚΕΡΚΥΡΑΪΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ


Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, πρώτη του Γεναρίου.
Αύριο ξημερώνεται τ΄Αγίου Βασιλείου.
Άγιος Βασίλης έρχεται, από την Καισαρεία.
Βαστάει εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι.
Το καλαμάρι έγραφε και το χαρτί μιλούσε!
-Βασίλη πόθεν έρχεσαι και πόθε κατεβαίνεις;
-Από τη μάνα μ΄ έρχομαι και στο σχολειό πηγαίνω,
να μάθω τ΄άγια γράμματα και τ΄άγιο Ευαγγέλιο!
Σ΄ αυτήν την πόρτα που ΄ρθαμε, πέτρα να μη ραγίσει,
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού,χρόνια πολλά να ζήσει!
Να ζήσει χρόνους εκατό και να τους απεράσει,
και στων παιδιών του τις χαρές κουφέτα να μοιράσει!
Κυρά χρυσή , κυρ΄ αργυρή , κυρά μαλαματένια,
που σε χτενίζουν άγγελοι με τα χρυσά τους χτένια,
άνοιξε το πουγκάκι σου το μαργαριταρένιο,
και δώσε μ΄ ένα τάλληρο, ας είναι κι ασημένιο!
Και τώρα καληνύχτα σας, καλό ξημέρωμά σας,
κι ο Άγιος Βασίλειος να ΄ναί βοήθειά σας!