Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης
στην «Διάπλαση των παίδων»
Του Γιάννη Λακούτση
Το περιοδικό « Διάπλασις των παίδων, έτσι όπως το διαμόρφωσε
ο Γρηγ. Ξενόπουλος από το 1896 που το ανέλαβε, υπολόγιζε στην συμμετοχή των
συνδρομητών του. Οι συνδρομητές έπαιρναν ένα ψευδώνυμο και στην συνέχεια
μπορούσαν να αλληλογραφούν με το περιοδικό και να παίρνουν μέρος σε
διαγωνισμούς που οργάνωνε ο Ξενόπουλος. Ανάμεσα στους φανατικούς συνδρομητές
της Διάπλασις ήταν και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, που γράφτηκε συνδρομητής εννέα
χρόνων με το ψευδώνυμο « Αιθήρ» μέχρι το 1906. Αργότερα, ενήλικας πια έγραφε με το ψευδώνυμο « Όψιμος κρίνος». Ο Ξενόπουλος διοργάνωνε
μια η δυο φορές τον χρόνο τις «Κυριακές της Διαπλάσεως», με ένα διπλό τεύχος στο
οποίο έβαζε ένα θέμα και ζητούσε από τους συνδρομητές να γράψουν γι αυτό.Στο
φύλλο της 18-25 Μαρτίου του 1906, το θέμα ήταν: «Πως φαντάζεστε τον κόσμο το
4000 μ.Χ.».
Ο Συνδρομητής με το ψευδώνυμο, Μικρός Λέσβιος, έγραψε: « άμε ρώτα κι έλα πες μου». Το Σπίρτο
Μονάχο, έγραψε ότι «αι γυναίκες, δια της Δαρβινείου εξελίξεως θα έχουν ως τότε μουστάκι.» Η Τρέμουσα, νομίζει ότι «με τον καιρόν και με την
χειραφεσίαν αι γυναίκες θα καταντήσουν άνδρες και οι άνδρες γυναίκες».
Το Λεσβιακόν άνθος, φαντάζεται διάφορα πράγματα μεταξύ των
οποίων και «την ενότητα των εθνών, εις μίαν θρησκείαν και μιαν γλώσσαν». Το
Νεραιδολούλουδο και άλλοι,
φαντάζονται ότι θα έχει επέλθει η συντέλεια του κόσμου. Το ίδιο πιστεύει
και ο Αιθήρ ( Λαπαθιώτης), ο οποίος μάλιστα φαίνεται ότι το επιθυμεί και απαντά
με το παρακάτω άτιτλο ποίημα.
Γιατί να βασανίζωμε το νου,/ να τυραννούμε άδικα τη σκέψη;
Ως τοτ’ ένας κομήτης τ’
ουρανού/ Θαρρώ πως θα μας έχει ξεμπερδέψη.
Θα λείψει κάθε πίκρα και πληγή,/ θα λείψουνε τα βάσανα κι οι
πόνοι
έτσι και μεις γλυτώνουμε απ’ τη γη/ κι η γη απ’ το μπελά μας
ξεγλυτώνει.
Νομίζετε καλέ πως ημπορεί /η σφαίρα μας η κακομοίρα να’χει
μια τέτοια κοινωνία πονηρή/ και δύστροπη, για φόρτωμα στη
ράχη;
Και τ’ Άπειρο μπορεί στην αγκαλιά /να σέρνει τέτοια οχληρά
στοιχεία,
που όλο το σκαλίζουν και σταλιά/ να ζήσει δεν τ’ αφήνουν σε
ησυχία;
Τότε θα σβήσουν πόθοι, στεναγμοί/ κακίες, μίση, δάκρυα και
θλίψη,
και τ’ Άπειρο το δόλιο στη στιγμή/ από τρανή ενόχλησι θα
λείψει.
Έλα, κομήτη, ελ’ απ’ τα ψηλά/ και-στο Θεό σου- κάψε τέτοια
σφαίρα,
που όλο μας σκοτίζει τα μυαλά/ και γύρω παραδέρνει στον
Αιθέρα
( Η τελευταία λέξη είναι και η υπογραφή του).
