Διάβασα το πρώτο μέρος της συνέντευξης του
Δημάρχου, (εδώ )διάβασα και τα όσα γράφει στο μπλόγκ του (κακά τα ψέματα, το
μπλοκ του πολύ μικρή σχέση έχει με την παράταξη), διαβάζω και το μπλογκ
του Αγαπητού Αντιδημάρχου (εννοώ τη ..., Σιωπή του) και δεν μπορώ παρά
να συμφωνήσω σε πολλά πράγματα. Φυσικά η συμφωνία μου δεν έχει καμιά
αξία, απλά στο πεδίο της γνώμης κινείται.
Τον Δήμο τελικά δεν τον αλλάξαμε. Μάλλον αυτός μας προσγείωσε. Την κοινωνία δεν την αλλάξαμε. Μάλλον αυτή μας άλλαξε.
'Οντως
το προσωρινό όνειρο (δεν το λέω όραμα) ότι μετά την πτώση της Χούντας
θα κάναμε την χώρα ένα σύγχρονο κράτος, έμεινε όνειρο και η
πραγματικότητα είναι αυτή της υπερδανεισμένης χώρας που δεν της
δανείζουν άλλα, ενός υπερτροφικού δημόσιου τομέα σε άμεση διαπλοκή με
την 'τάξη' των πολιτικών και γενικά των αντιπροσώπων της κάθε βαθμίδας
και την 'τάξη' των νεόπλουτων της μεταπολίτευσης, φυσικά και την 'τάξη'
του τύπου και της πληροφόρησης. Ένα κύκλωμα εξουσίας που δυστυχώς πολύ
λίγα πράγματα έχει καταλάβει, λίγη η επίγνωση, λίγη η φρόνηση. Μια
ωρίτσα στο χαζοκούτι παρακολουθείστε το ύφος, τους μορφασμούς,
τις χειρονομίες τους. Αψευδείς μάρτυρες.. ότι το σαπούνι χαλάει ο λαός.
"Τότε που νομίζαμε ότι θα αλλάζαμε τον κόσμο". Έ,
κάτι είναι και αυτό, να παραδεχόμεθα ότι δεν τον αλλάξαμε (του αλλάξαμε
.... τα φώτα βέβαια), αρκεί να μη νομίσουμε ότι με μία μεταπήδηση σε
άλλο πολιτικό σπίτι ... θα τον αλλάξουμε.
Και όσοι τέως, νυν, πρώην, υπόσχονται ότι αυτοί,
επειδή έκαναν ορισμένα έργα μέσα στο γενικό κλίμα της μεταπολίτευσης, αν
έρθουν στην εξουσία θα τα ξανακάνουν, ας σκεφτούν ότι έπραξαν σε μία
Ελλάδα της διαπλοκής και του υπερδανεισμού, σε μια εποχή που οι έχοντες
εξουσία σκόρπαγαν ασύστολα το δημόσιο χρήμα, τις επιδοτήσεις
και επιχορηγήσεις, ή μεσολαβούσαν στα διάφορα ιδρύματα για βοήθεια.
Η χώρα, φυσικά και η Ερμιονίδα, οικονομικά
έρχονται στο επίπεδο πριν το Ευρώ, ακόμη και πριν την προσπάθεια να
μπούμε στο Ευρώ, και ό,τι καταφέρουμε από δω και μπρος θα είναι χωρίς
δανεικά, μόνο με τις δυνάμεις μας.
Και ο Καποδίστριας και ο Καλλικράτης, γραφειοκρατεία αποδείχθηκαν.
Το
μεγάλο κακό είναι όμως, ότι με την παιδεία, οικογενειακή, σχολική,
κοινωνική, βλάψαμε και την ερχόμενη γενιά. Αυτό όμως δεν είναι άλλοθι.
Τι να πει η γενιά που διαμορφώθηκε την εικοσαετία 1920 - 1940 και που
την παρέδωσε η προηγούμενη στην Κατοχή; Και όμως όχι μόνον δεν αναζήτησε
άλλοθι, αλλά μπήκε μπροστά και δημιούργησε το Εθνικό Απελευθερωτικό
Μέτωπο. Η νέα γενιά εξ ορισμού είναι Η ελπίδα.
Και τώρα τι κάνουμε στην Ερμιονίδα; Οι σωτήρες και
οι από μηχανής θεοί μας τελείωσαν. Και στα δύσκολα ο δρόμος είναι ένας
και μόνος: ΕΝΟΤΗΤΑ.
Ένα ψηφοδέλτιο κοινό για τη σωτηρία του τόπου, για να μην
γίνουμε οι παρίες του τόπου μας, που το μόνο που θα μας έχει απομείνει
θα είναι να χαζεύουμε και σχολιάζουμε τη ζωή των άλλων, της στον τόπο
μας εγκατεστημένης παραθερίζουσας πλουτοκρατίας. Να ξαναγίνουμε ένας
παραγωγικός τόπος, να ξαναορίσουμε την τύχη και την πορεία αυτού του
τόπου, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ με μπροστάρηδες τα νέα παιδιά.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
