Ο κ. Λάμπρου δήλωσε στον Αναγνώστη: “Η οικοδομή
στήριξε την τοπική κοινωνία εδώ και 25 χρόνια και η αγοραπωλησία των
ακινήτων ωφέλησε την Ερμιονίδα”
Αυτό σημαίνει ότι ως Ερμιονίδα είχαμε την ανάπτυξη
κάθε ανάλογης αγροτικής περιοχής, π.χ. του Λυγουριού ή της Τεγέας, ή της
Νεμέας, ή της Ύδρας και των Σπετσών, και επιπλέον είχαμε το όφελος από
την αγοραπωλησία της γης και των ακινήτων και της οικοδομικής
δραστηριότητας. Δηλαδή αν πουλήσαμε 50 000 στρέμματα με 10 000 ευρώ το
στρέμμα, πήραμε 500 000 000 ευρώ. Αν κτίσαμε 3 000 βίλες και βιλάρες,
πήραμε ας πούμε άλλα 500 000 000 ευρώ. Χώρια το παράπλευρο κέρδος.
Δηλαδή 1 δις ευρώ το λιγότερο. Σημειώνω ότι το πανελλήνιο δίκτυο του
φυσικού αερίου, αυτό το τεράστιο έργο, ήταν της τάξης των 1.3 δις ευρώ.
Δηλαδή αυτά τα 25 χρόνια το όφελος το επιπλέον, αυτό δηλαδή που δεν το
είχαν νορμάλ περιοχές, όπως οι προαναφερθείσες, ήταν περίπου 100 000
ευρώ ανά μόνιμο κάτοικο. Δηλαδή για την τυπική 4μελή οικογένεια κατά
μέσο όρο 400 000 ευρώ.
Τότε πώς έχουμε τέτοια κρίση;
Η μήπως η οικοδομή και οι αγοραπωλησίες δεν ωφέλησαν την Ερμιονίδα;
Μήπως
τελικά εκποιήσαμε αγαθά που κληρονομήσαμε από τους παππούδες μας, και
ως κληρονομιά, δηλαδή αποκτημένα χωρίς προσωπικό ιδρώτα, τα
κάναμε κατανάλωση αναλώσιμων, (βενζίνες, καφέδες, εκδρομές,) και διαρκών
αγαθών (ψυγεία, αερόθερμα, έπιπλα, αυτοκίνητα κ.λ.π., κ.λ.π.) αντί
παραγωγικών επενδύσεων; Μήπως έτσι ξεφύγαμε από τις παλιές αξίες μας, σε
θέματα, εργασίας, παραγωγής, οικονομίας, επενδύσεων κ.λ.π.;
Τέλος καλό όλα καλά. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά.
Το 1906 πάνω κάτω 300 Ερμιονίτες βρέθηκαν στην Αμερική. Τη δεκαετία του
1950, πουλιόταν τζάμπα το μισό Κρανίδι. Τα ορεινά χωριά μας μέχρι τη
δεκαετία του 1950, σχεδόν δεν είχαν χρηματική οικονομία. Την ίδια
περίοδο όποιος είχε κανονική σχολική σάκα και όχι πάνινη, περνιόταν
"πλούσιας οικογενείας". Και παρόλα αυτά φτάσαμε να πίνουμε τους φραπέδες
στην τέντα του Εμίρη, ξάπλα στα μαξιλάρια του καναπέ και βγάζαμε και
τις ποδάρες από τα τούλια για ν' αερίζονται από τη μπουκαδούρα. Στα δε
κτήματά μας ακουγόταν μόνον αλβανική, ινδική και πακιστανική μουσική.
Όσο για τους εξοχικάριους, πριν κτιστεί το σπίτι ήταν έτοιμο
το μπάρμπεκιου.
Από δω και πέρα, μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι;
Επίκαιρες παροιμίες:
Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν μαγειρεύουν.
Στερνή μου γνώση, να σ΄ είχα πρώτα.
Ανεμομαζώματα, διαβολοσκορπίσματα.
Και μια τοπική: Όταν τάτρωγες με τη μουχρούτα, δεν τα ήξερες και τούτα.
Και μια διήγηση: Διαβάζει αγγελίες πώλησης σπιτιών ο Εβραίος και πάει και κτυπάει πόρτες. Με δε ρωτάει πόσο, αλλά γιατί.
Γιατί
το πουλάς; Να, δουλέψαμε μια ζωή να το φτιάξουμε και τώρα είμαστε να
πάρουμε με τις οικονομίες μας μεγαλύτερο. Με το καλό, λέει ο Εβραίος.
Ο δεύτερος: Ξενιτεύτηκε ο πατέρας
μας και το έφτιαξε, αλλά με τις δουλειές μας φτιάξαμε άλλα τρία....
Μπράβο σας, αλλά δε μου κάνει.
Ο τρίτος: Α! το κληρονομήσαμε από μια μακρινή θεία. Πόσο και τοις μετρητοίς! Απαντάει ο Εβραίος, χωρίς καν να μπει στο σπίτι.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
