Η παρουσίαση της Μελέτης για την ανάπλαση του Ιστορικού Κέντρου του
Άργους έγινε από την μελετητική ομάδα που έχει αναλάβει το έργο, σε ένα
κατάμεστο θέατρο του Μπουσουλοπούλειου Γυμνάσιου Άργους.
Ξεπέρασε κάθε προσδοκία η παρουσίαση της μελέτης ανάπλασης του Κέντρου.
Μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα όλοι έμειναν έκπληκτοι από την μαγευτική
εικόνα του νέου κέντρου.
Ένα κέντρο με έντονο πράσινο και νερό!!! Ένα νέο κέντρο που μπορεί να
δώσει ζωή στην πόλη ένα κέντρο σχεδιασμένο για τους πολίτες και τους
επισκέπτες της πόλης. Χωρίς να προσθέτει τσιμέντο!!!
``` «Το έργο
σταμάτησε, λόγω «οικονομικών εκβιασμών»! ``` «Δεν θα γίνει
ποτέ η αποχέτευση στην Ερμιονίδα»! enimerosipeloponnisou
Η «Ενημέρωση Πελοποννήσου», επισκέφτηκε στο Κρανίδι την «Μ. Τετάρτη»
τον πρώην πρόεδρο της Δημοτικής Επιχείρησης Ύδρευσης Κρανιδίου (ΔΕΥΑΚ) και νυν
Ερμιονίδας, (ΔΕΥΑΕΡ), κ. Σωτήρη
Κακουριώτη. Τα όσα μας είπε ο ίδιος ο δημοτικός σύμβουλος της μείζονος
αντιπολίτευσης, μάλλον θα συζητηθούν και θα προκαλέσουν, έντονες και ποικίλες
αντιδράσεις …
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:Αναλάβατε
επί της προεδρίας σας στην τότε ΔΕΥΑΚ (νυν ΔΕΥΑΕΡ) ως αρμόδια Αρχή, την
διαχείριση του έργου της αποχέτευσης, που όμως δεν ολοκληρώθηκε ποτέ…
ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗΣ: «Πιστεύω πως
κάναμε γκάφα ως ΔΕΥΑΚ, να παρασυρθούμε από την Περιφέρεια και να αναλάβουμε, την διαχείριση του έργου της αποχέτευσης και
φέρω εγώ προσωπικά, απόλυτη ευθύνη. Έπρεπε να είχαμε εκθέσει την πραγματικότητα
όσον αφορά την σημαντικέςελλείψειςσε έμψυχο δυναμικό, δηλαδή, μηχανικούς και επιβλέποντες, κατά συνέπεια και σε τεχνογνωσία, ώστε να μπορέσουμε ως δημοτική επιχείρηση, να
ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις ενός έργου, τέτοιου μεγέθους. Ας έκανε την
αποχέτευση όποιος ήθελε. Ας το έφτιαχνε το υπουργείο, ή ΤΥΔΚ,είτε η Περιφέρεια. Αφού ήθελαν να δώσουν «απ ’έξω
μίζες» ή ό,τι άλλο να μεθοδεύσουνε, ας τα έκαναν, όπως αυτοί επιθυμούσαν!»…
«Τούτη η χώρα που παιδεύει τα
δροσερά ελληνόπουλα και ανεμίζει τους αμέτρητους γραικύλους…» (Νίκος Καρούζος)
«Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει
έστω κι ένας εκπαιδευτικός/ παιδαγωγός που θα ήθελε, στο όνομα ενός στενά
κλαδικού αιτήματος, να παίξει με την αγωνία χιλιάδων παιδιών και των
οικογενειώντους κάνοντας απεργία στη διάρκεια των
πανελλαδικών εξετάσεων» (τρέχων Υπουργός Παιδείας, που,
ίσως το όνομά του να σωθεί σε κάποια κατάστιχα της Ιστορίας)
Η βαρύγδουπη
αυτή δήλωση του Υπουργού Παιδείας ερέθισμα για μια Ιδέα, που θα διαμορφώσει το φετινό θέμα κρίσεως στο μάθημα της Νεοελληνικής
Γλώσσας (Έκφραση/ έκθεση):
«Χρειάζεται, άραγε, να καλπάζει η
φαντασία των νέων σήμερα, για να συλλάβει την ευκολία με την οποία ο δίκαιος λόγος της παιδείας και του ανθρωπισμού «μεταμορφώνεται» σε
τιποτένιο και φτηνό επικοινωνιακό παιχνίδι,όταν, μάλιστα, εκστομίζεται με περισσή
σοβαροφάνεια και απύθμενο στόμφο από τα χείλη κάποιου που με πόνο ψυχής (βεβαίως,
βεβαίως)ψήφισε νόμους και διατάξεις μνημονίων και άλλες τόσες νομοθετικές πράξεις,
παρακαλώ, με σοφία «Αθηνάς», θεωρώντας εντελώς θεμιτές τις παράπλευρες
απώλειες εκατομμυρίων ανέργωνκαι τυχαίες τις χιλιάδες
αυτοκτονίες ανθρώπων, που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν να μην
έχουν στον ήλιο μοίρα και θέλησαν, με αυτό τον τρόπο να σώσουν λίγη από την
αξιοπρέπεια τους; Κατά τα άλλα, η αγωνία των παιδιών και των οικογενειών τους
τον… μάρανε, αυτόν και όλους τους ομοίους του!!!
Αυτή είναι η πολυαγαπημένη μου Ερμιόνη - Κάποτε για μένα το
ωραιότερο μέρος της γης - Φωτογραφίες από τις γιορτές που... βούλιαξε
από κόσμο! Ermioni is back!
Ένα μεγάλο εικαστικό γεγονός αποτελεί για το νησί του Πόρου η έκθεση
΄΄Ο Κωστής Παρθένης στον Πόρο΄΄, η εγκαινίαση της οποίας θα
πραγματοποιηθεί το Σάββατο 11 Μαΐου, ώρα 19.30 στην αίθουσα εκδηλώσεων
του κτηρίου Συγγρού όπου φιλοξενείται.
Την έμπνευση, πρωτοβουλία, επιμέλεια και διοργάνωση της έκθεσης έχει ο
Ποριώτης λογοτέχνης Γιάννης Σουλιώτης, ενώ την επιμέλεια της έκθεσης
έχουν η διδάκτωρ της Ιστορίας της Τέχνης και ιδιοκτήτρια της γκαλερί
Citronne κ. Τατιάνα Σπινάρη – Πολλάλη και ο ζωγράφος – καθηγητής στη
Σχολή Καλών Τεχνών κ. Μιχάλης Μανουσάκης.
Η έκθεση περιλαμβάνει έργα του μεγάλου ζωγράφου που έζησε και
δημιούργησε στον Πόρο, ανοίγοντας νέους δρόμους με τη ζωγραφική του στη
σύγχρονη ελληνική τέχνη, καθώς και προσωπικά του αντικείμενα.
Στην έκθεση δίνουν το δικό τους ΄΄παρών΄΄ σύγχρονοι Έλληνες ζωγράφοι (
Παναγιώτης Τέτσης, Μιχάλης Μανουσάκης, Άγγελος Αντωνόπουλος, Δημήτρης
Μυταράς, Ανδρέας Νικολάου, Σωτήρης Σορόγκας, Δημήτρης Γέρος, Κώστας
Σπυριούνης, Μερόπη Πρέκα), αναγνωρίζοντας έμπρακτα την οφειλή τους στον
μεγάλο ΄΄δάσκαλο΄΄ Κωνσταντίνο Παρθένη.
Η συγκεκριμένη έκθεση αποτελεί για τους κατοίκους, τους επισκέπτες μας
και τους περίοικους μια μοναδική ευκαιρία για να γνωρίσουν εκτός από το
θρησκευτικό έργο του Κωνσταντίνου Παρθένη που κόσμησε την Μητρόπολη
Αγίου Γεωργίου του Πόρου, και το κοσμικό του έργο.
Στις 7 το απόγευμα του Σαββάτου πριν την εγκαινίαση της Έκθεσης θα
γίνουν τα αποκαλυπτήρια της τιμητικής πλακέτας στην οικία Σπύρτζη, όπου
και διέμενε ο Παρθένης, και το πρωί της Κυριακής, αμέσως μετά τη
λειτουργία θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια της πλακέτας έξω από τον
Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Γεωργίου Πόρου.
Η έκθεση που έχει ελεύθερη είσοδο, θα φιλοξενείται στο κτήριο Συγγρού
από 11 – 28 Μαΐου 2013 και θα είναι επισκέψιμη για το κοινό καθημερινά
από τις 10. 00 έως την 13.00 π.μ. και από τις 7.30 – 10.30 μ.μ.
Όταν
είσαι μαθητής δεν μπορείς να καταλάβεις τι σου μένει ως παρακαταθήκη
από τον δάσκαλο σου. Έχεις την αίσθηση της σχέσεως, αντιδράς όμως
απρόσμενα, άλογα
και εν πολλοίς ακατανόητα, σύμφωνα και με το Αποστολικό «ὅτε
ἤμην νήπιος,
ὡς νήπιος
ἐλάλουν,
ὡς νήπιος
ἐφρόνουν,
ὡς νήπιος
ἐλογιζόμουν».
Πέρασαν
τα χρόνια, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ο δάσκαλός μας, ο «κύριος
Δουρούκος» έφυγε από κοντά μας. Άδειασε από τη σωματική του παρουσία η
γειτονιά μας,
δεν ακούγεται πια το γρήγορο βάδισμά του, το κλαρί της ακακίας που
σήκωνε κάθε φορά για να περάσει από το στενό μας.
Ήταν
ο δάσκαλός μας, στην Τετάρτη και Πέμπτη και Έκτη τάξη, εκτός από λίγους
μήνες που είχαμε τον κύριο Παπαβασιλείου, πριν φύγει για την
Πρωτεύουσα.
Στο
μάθημα σχετικά αυστηρός, όμως για να μάθουμε γράμματα και χρήσιμα
χειροτεχνήματα, να μάθουμε να δουλεύουμε ομαδικά, χωρίς να προβάλει σαν
πρότυπο το στερεότυπο
της εποχής αυτής «να μάθετε γράμματα, να σπουδάσετε, να γίνετε γιατροί
και δικηγόροι, να ξεφύγετε από τη λάσπη και τη φουρτούνα». Έδινε αξία σε
κάθε εργασία, σε κάθε ομαδική προσπάθεια, σε κάθε δημιουργία, χωρίς
διάκριση. «Να μάθετε γράμματα, να πιάνουν τα
χέρια σας, να είσαστε άξιοι στη δουλειά σας, οποιαδήποτε δουλειά, να
συνεργαζόσαστε και να είσαστε άξια μέλη της κοινωνίας». Δεν μάθαινε
γράμματα για να ξεχωρίσουμε αργότερα μέσα στην κοινωνία, αλλά για να
προοδεύσουμε ο ένας δίπλα στον άλλο.
Μικρή
σημασία έδινε στους σχολικούς κήπους των ζαρζαβατικών, στα διακοσμητικά
στοιχεία που τότε μετ’ ευλαβείας συγκέντρωνε ο ‘κήπος του Βωμού’
μπροστά από τον
οποίο κάθε μέρα γινόταν η προσευχή, στις δάφνες γύρω από την αυλή του
σχολείου, αλλά και στα εθνικιστικά και θρησκευτικά εκτός προγράμματος
μαθήματα του Σαββάτου, όπως ή μετάφραση του Ευαγγελίου, ο Κολοκοτρώνης
κ.α., τα οποία τότε είχε επιβάλλει το μετεμφυλιακό
κλίμα στη σχολική παιδεία, όπως και τα περιοδικά των οργανώσεων της
ΖΩΗΣ και του ΣΩΤΗΡΑ. Αντίθετα αξιολογούσε θετικότατα την δουλειά των
μαθητών του στα κτήματα, τις βάρκες και τα μαγαζιά των γονιών τους. Ποτέ
δεν παρότρυνε τους γονείς, να αποκόψουν τον μαθητή
από τις δουλειές της οικογένειας, από το παιχνίδι στην αλάνα αλλά και
το παιχνίδι μέσα στην πραγματική παραγωγική διαδικασία, για να μείνει
μόνος με τα γράμματα. Θεωρούσε εξίσου σημαντική την παιδεία στην
οικογένεια και στις δραστηριότητες του οίκου, στη γειτονιά,
στο χωριό, όσο και τη
Ένας αισιόδοξος αυστριακός αναλαμβάνει το βασίλειο του Hydra Beach και
βλέπει το ελληνικό τραπέζι πάντα γεμάτο με χωριάτικη σαλάτα, φέτα και
θαλασσινά, τους Έλληνες απερίγραπτα φιλόξενους και την Αργολίδα τόπο για
τουριστική εξερεύνηση και περιπέτεια. Αν δεν ξέρεις που είναι,
δυσκολεύεσαι να βρεις το δρόμο για το ξενοδοχείο, μια και δεν υπάρχει
πουθενά σήμανση και κατευθυντήριες πινακίδες. Πολλοί το μπερδεύουν με το
Porto Hydra, γιατί είναι κολλητά, ακριβώς στα σύνορά του προς την
δυτική πλευρά, στην κατεύθυνση δηλαδή της Θερμησίας. Ο Μίστερ Ούρλ
όμως-μεταξύ σοβαρού και αστείου- αυτό το βρίσκει «συναρπαστικό»: «Έχει
μεγαλύτερη αξία να ψάξεις να βρεις κάτι και τότε το θεωρείς πιο
πολύτιμο», λέει.
Εντυπωσιάζει με την έκτασή του και τους εξαιρετικά περιποιημένους
κήπους του, το 100 στρεμμάτων ξενοδοχείο, που μάλλον έγινε γνωστό στην
Ελλάδα από μια ταινία με πρωταγωνιστή τον Κωνσταντάρα και μερικούς
γάμους προσωπικοτήτων, τόσο που να χαρακτηριστεί «ιστορικό». Κτισμένο τη
δεκαετία του ’60, αλλά ανακαινισμένο με μινιμαλιστικό τρόπο το 2009 το
Hydra Beach, πέρασε από ιταλικά σε ισπανικά χέρια και από το Μάϊο
ανοίγει τις πόρτες του.
Ο νέος Αυστριακός μάνατζερ Ζόζεφ Ούρλ, που τοποθετήθηκε από την
ιδιοκτήτρια εταιρία, είναι αισιόδοξος για την οικονομική πορεία της
χώρας μας, τόσο που να στρέφει την στρατηγική του και στην ελληνική
τουριστική αγορά από φέτος, αναθέτοντας σε έλληνες tour operators την
προσέλκυση ελλήνων πελατών. Όμως έχοντας δική της πελατεία η Barcelό,
που είναι η τρίτη μεγαλύτερη ισπανική ξενοδοχειακή εταιρία και 25η στον
κόσμο, με 140 ξενοδοχειακές μονάδες σε 17 χώρες, βασικά προσανατολίζει
το ενδιαφέρον της στη διεθνή αγορά, για να υποστηρίξει ένα τέτοιου
μεγέθους ξενοδοχείο, με σχεδόν 1000 κρεβάτια. Χαρακτηρισμένο
«οικογενειακό» ξενοδοχείο πρόκειται να προσφέρει πακέτα για τετραμελή
οικογένεια με τιμή γύρω στα 200€ (ανάλογα με την περίοδο), που μάλιστα
συμπεριλαμβάνει όλα τα γεύματα.
Το παραθαλάσσιο Hydra Beach, έχει τη μορφή «χωριού» με διάσπαρτα 260
δωμάτια, 80 περίπου
Ο
Δήμος έχει τις κατάλληλες υπηρεσίες σε συνεργασία με την Περιφέρεια να
σχεδιάζει και να υλοποιεί δράσεις που αφορούν το κοινό συμφέρον της
Ερμιονίδας. Οι Κοινότητες
προτείνουν στον Δήμο. Το περίεργο είναι ότι, ενώ διαβουλεύονται
σύλλογοι, συνεταιρισμοί, συνδικάτα, πολίτες, θεσμοθετημένα για τις
υποθέσεις του Δήμου, τα θεσμικά αιρετά συμβούλια των Κοινοτήτων δεν
διαβουλεύονται μεταξύ τους και από κοινού να προτείνουν.
Αυτό δηλαδή που έπρεπε να είναι το κατ’ εξοχήν διαβουλευτικό σώμα, δεν
υφίσταται.
Η
Κοινότητα όμως δεν παύει, ή μάλλον οφείλει να υλοποιεί το όραμά της και
στον χώρο της και στον οικισμό της ενεργώντας προς κάθε κατεύθυνση και
με κάθε μέσο.
Αν η Ερμιόνη θεωρεί ότι οι ανασκαφές στην Μαγγούλα και η δημιουργία
μουσείου και θεάτρου είναι ζωτικής σημασίας οφείλει να ενεργεί προς
υλοποίηση αυτών των οραμάτων προς κάθε κατεύθυνση, χωρίς να περιμένει το
πότε και πώς θα ενεργήσει ο Δήμος Ερμιονίδας, ή
να αποφασίσουν όλες οι Κοινότητες από κοινού. Είναι δε αναφαίρετο
δικαίωμά της, αν θελήσει να κάνει την Ερμιόνη διακριτό προορισμό, να
ενεργήσει όπως αυτή νομίζει, τη στιγμή που δεν προξενεί βλάβη σε κανέναν
αλλά μάλλον όφελος σε όλους. Το ίδιο φυσικά ισχύει
και για κάθε Κοινότητα.
Η
Κοινότητα είναι ο κατεξοχήν δημοκρατικός θεσμός, η Κοινότητα είναι
κυρίαρχη στο χώρο της με καλώς εννοουμένη κυριαρχία, και αν εκχωρήσει
αυτήν την παράδοση
από αρχαιοτάτων χρόνων στον Καλικράτειο Δήμο, τότε ο Δήμος γίνεται
μικρό κράτος, δηλαδή μηχανισμός επιβολής που θυμίζει και τον ‘κεντρικό
σχεδιασμό’. Δεν μπορώ να φανταστώ, για παράδειγμα, την Ερμιόνη ως χώρο
όπου βρίσκονται το 90% των αρχαιοτήτων από τους
προϊστορικούς χρόνους μέχρι και τους Βυζαντινούς να μην ενεργεί για
δημιουργία μουσείου αλλά να περιμένει μία απόφαση του Δήμου, ο οποίος
για τουριστικούς λόγους, ή λόγους αναλογίας ψήφων να επιβάλλει ένα
Μουσείο Ερμιονίδας κάπου στο Πορτοχέλι με πρόφαση την
πόλιν των Αλιέων, κάπου στο Κρανίδι με πρόφαση ότι είναι κέντρο ίσα
απέχον από τα άλλα χωριά, ή κάπου αλλού. Ούτε να φανταστώ ότι η Ερμιόνη
δεν πρέπει να φτιάξει σύγχρονη ξενάγηση μέσω
smartPhone για τον χώρο της, αλλά να πρέπει να περιμένει τις αποφάσεις
του Δήμου.
Γι’
αυτό και στο σχέδιο ανάπλασης – ανασυγκρότησης τη Ερμιόνης δεν
αναφέρομαι στον Δήμο μας αλλά στους κατοίκους και την Κοινότητα του
χωριού μου.
Πώς τα πλαστικά καπάκια έγιναν... αναπηρικά αμαξίδια
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.
Οι εκπρόσωποι του
Συλλόγου Παραπληγικών και Κινητικά Αναπήρων του νομού Πέλλας, με έδρα τα
Γιαννιτσά, είδαν σε μια ιστοσελίδα πως 10.000 πλαστικά καπάκια
εμφιαλωμένου νερού και αναψυκτικών ανταλλάσσονται με ένα αναπηρικό
ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο.
Στον Σύλλογο, στα σχολεία, σε καφετέριες και
ταβέρνες της περιοχής σήμανε συναγερμός συμπαράστασης, και μέσα σε λίγες
ημέρες ο αριθμός είχε καλυφθεί.
Όμως, όταν η πρόεδρος του
Συλλόγου, Δήμητρα Χριστάκη, απευθύνθηκε σε εταιρείες εμφιάλωσης νερού
και αναψυκτικών, βρέθηκε μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα. «Τέτοια
προσφορά δεν υφίσταται», της απάντησαν.
Απόγνωση.
Τόσα καπάκια και
άλλα τόσα που συνέχιζαν να καταφθάνουν στα γραφεία του Συλλόγου ήταν
μάταιος κόπος.
Σ' αυτές όμως τις περιπτώσεις το «...σύμπαν είχε ήδη
συνωμοτήσει για να πετύχει ο στόχος», και τα πλαστικά καπάκια άγγιξαν
καρδιές.
Μια εταιρεία ανακύκλωσης - ειδών εμφιάλωσης με έδρα την
Κεντρική Μακεδονία, με περίσσευμα κοινωνικής ευθύνης, δέχθηκε να κάνει
το ψέμα... αλήθεια!
Με την προϋπόθεση ότι δεν θα γνωστοποιηθεί η
εταιρική της ταυτότητα, παραλαμβάνει τις ποσότητες του Συλλόγου με
αντάλλαγμα την οικονομική συνδρομή της στην εξασφάλιση των αναπηρικών
καροτσιών.
Έτσι, η προσπάθεια συνεχίστηκε, και δεκάδες φορείς από
όλη την Ελλάδα, που πληροφορήθηκαν την προσπάθεια μέσω Facebook, blogs
και δημοσιευμάτων, άρχισαν να στέλνουν μικρά και μεγάλα δέματα με
καπάκια, με το ΚΤΕΛ, με κούριερ, με το ταχυδρομείο.
Για να αγοραστεί ένα
συνηθισμένο αναπηρικό καροτσάκι απαιτούνται καπάκια βάρους πλέον του
ενός τόνου, ανέφερε η κ. Χριστάκη, και φυσικά η ποσότητα αυξάνεται όταν
πρόκειται για ηλεκτροκίνητο. Για ένα μόνο κιλό χρειάζονται 540 καπάκια.
«Εχουν έρθει από το Πολεμικό Ναυτικό, από μονάδες του Ελληνικού Στρατού,
από σχολεία, από εργαζόμενους του ΟΤΕ, από εργαζόμενους ιδιωτικών
εταιρειών, απ' όπου μπορείτε να φανταστείτε» λέει.
Ο Σύλλογος με
τη συγκέντρωση πλαστικών καπακιών προμηθεύτηκε έως τώρα έξι αναπηρικά
καροτσάκια. Τα τρία διατέθηκαν στην Εθελοντική Ομάδα του νοσοκομείου
«Παπαγεωργίου» της Θεσσαλονίκης για τις ανάγκες νεφροπαθών. Ενα στάλθηκε
στο Βέλο Κορινθίας σε παιδάκι.
Τα άλλα δύο διατέθηκαν σε μέλη του
Συλλόγου στα Γιαννιτσά (ένα εκ των οποίων ηλεκτροκίνητο), ενώ σύντομα
θα προμηθευτεί ακόμη δύο που προορίζονται για άτομα στη Φθιώτιδα.
Καθημερινά στα γραφεία της οδού Κολοκοτρώνη 10 των Γιαννιτσών
καταφθάνουν δέματα με πλαστικά καπάκια. «Είναι τεράστια η ανταπόκριση
του κόσμου, ενώ 2-3 εταιρείες δήλωσαν την πρόθεση να στηρίξουν τον
Σύλλογο, χωρίς αντάλλαγμα τα πλαστικά καπάκια», επισημαίνει η κ.
Χριστάκη.
Χθες το βράδυ έμαθα δύο πράγματα
που δεν γνώριζα - κι ένιωσα ντροπή που δεν τα γνώριζα. Και γι' αυτό
θέλω, ιδίως αυτές τις μέρες που κοπάζει η κακοφωνία των «αγορών» και
επικρατεί μια κάποια κατάνυξη, να μοιραστώ αυτά που έμαθα και τις τύψεις
μου -για την έως τώρα άγνοιά μου- μαζί σας.
Το πρώτο αφορά την πιο αρχαία προσωπογραφία. Την αρχαιότερη
απεικόνιση ανθρώπινου προσώπου, που διασώζεται ακέραια, πολύχρωμη,
πανέμορφη, ζωγραφισμένη σε βράχο, με εμβαδόν πάνω από ένα τετραγωνικό
μέτρο. Η ηλικία της ξεπερνά τα τριάντα χιλιάδες χρόνια. Και να ήταν μόνο
αυτό! Δεν είναι μόνο μία. Πρόκειται για χιλιάδες (!) τέτοιες
προσωπογραφίες, άλλες μικρότερες σε μέγεθος, άλλες μεγαλύτερες, όλες
τους μεγάλου κάλλους, η καθεμιά τους αποτύπωση της ιστορίας της
ανθρώπινης μορφής και του ανθρώπινου φαντασιακού, όσον αφορά τη μορφή
των προγόνων, του «άλλου», του «εαυτού» μας.
Τα αριστουργήματα αυτά, όπως έμαθα μόλις χθες, βρίσκονται στο
Ακρωτήρι Burrup, στο βορειοανατολικό μέρος της Αυστραλίας, το οποίο
κατοικείται εδώ και σαράντα με πενήντα χιλιάδες χρόνια από τους ίδιους
ανθρώπους - οι οποίοι πριν από χιλιετίες έφτασαν στην Αυστραλία έχοντας
διαβεί τα ρηχά νερά του πελάγους μεταξύ Ινδονησίας και Αυστραλίας, πριν
λιώσουν οι πάγοι και τα νερά βαθύνουν. Ετσι, αφού τα νερά βάθυναν και η
μετανάστευση προς την Αυστραλία σταμάτησε, μέχρι που κατέφθασαν οι
Ευρωπαίοι το 18ο αιώνα, οι άνθρωποι αυτοί είχαν χιλιάδες χρόνια καιρό
για να μάθουν να ζουν αρμονικά με την πανέμορφη εκείνη γωνιά της
Αυστραλίας και να αναπτύξουν την τέχνη της προσωπογραφίας. Οι δεκάδες
χιλιάδες ζωγραφιές (μεγάλων μάλιστα διαστάσεων) που άφησαν πίσω τους
αποτελούν μοναδικό, συνεχές αρχείο απεικόνισης ανθρώπων και φύσης
παγκοσμίως. Απεικονίζουν όχι μόνο την ανθρώπινη μορφή, αλλά και ζώα που
σήμερα έχουν εξαφανιστεί, όνειρα και μύθους, ακόμα και τα ιστιοφόρα των
Ευρωπαίων, τα οποία οι ιθαγενείς έβλεπαν να περνούν από τις θάλασσές
τους. Αποτελούν, υπό μία έννοια, κάτι αντίστοιχο με μια εικαστική
σύμπτυξη του Λούβρου και της Παλαιάς Διαθήκης, σε ένα τεράστιο
εικαστικό, ιστορικό, αρχαιολογικό πάρκο.
Το δεύτερο που έμαθα, για το οποίο ντρέπομαι ακόμα πιο πολύ,
είναι ότι αυτές οι πολύτιμες προσωπογραφίες, αυτό το πλούσιο αρχείο της
ανθρωπότητας, καταστρέφονται καθημερινά από μπουλντόζες εταιρείας
φυσικού αερίου που τις συνθλίβουν στο διάβα τους προς τα σημεία
εξόρυξης, μετατρέποντάς τες σε άμορφα μπάζα με τα οποία φτιάχνουν...
χωματόδρομους, για να περνούν οι νταλίκες και τα εξορυκτικά μηχανήματα
της εταιρείας. Μάλιστα, αναγνώστη. Στο βωμό της «ανάπτυξης», οι
αδυσώπητες μηχανές μιας πάμπλουτης εταιρείας, με γιγάντια δύναμη και
μυαλό κατσαρίδας, λιώνουν, καταστρέφουν, ποδοπατούν, μετατρέπουν σε
μπάζα αυτόν το θησαυρό. Κι εμείς δεν γνωρίζουμε τίποτα. Φαντάζεστε μια
αντίστοιχη εταιρεία να πολτοποιεί τα μοναστήρια του Αγίου Ορους, τον
αρχαιολογικό χώρο στις Μυκήνες, το Stonehenge της Αγγλίας και το Λούβρο;
Να τα μετατρέπει σε μπάζα, πάνω από τα οποία να περνούν οι νταλίκες
της; Θα είχε ξεσηκωθεί η υφήλιος.
Αναρωτήθηκα γιατί δεν τα γνώριζα όλα αυτά. Η απάντηση δεν με
ξάφνιασε, καθώς μου θύμισε «δικές μας» καταστάσεις. Η Ομοσπονδιακή
Κυβέρνηση της Αυστραλίας είναι αλυσοδεμένη με τα συμφέροντα αυτών των
εταιρειών εξόρυξης, καθώς τα έσοδα από τα ορυχεία, το αέριο και τις
πετρελαιοπηγές είναι ο μόνος λόγος που η Αυστραλία δεν έχει υποστεί τις
συνέπειες της Κρίσης. Παράλληλα, οι διευθυντές της εν λόγω εταιρείας
είναι μέλη των διοικητικών συμβουλίων των (λίγων) μεγάλων εφημερίδων και
καναλιών της Δ. Αυστραλίας, αλλά και της χώρας συνολικά. Οι ίδιοι
άνθρωποι που αφήνουν τους δημοσιογράφους τους να καταδικάζουν τους
Ταλιμπάν για την καταστροφή της πολιτιστικής κληρονομιάς του Αφγανιστάν,
συγκαλύπτουν ενεργά το πολιτιστικό ολοκαύτωμα της εταιρείας τους στην
ίδια τους τη χώρα.
Ας διαδώσουμε τα νέα αυτής της μεγίστης ύβρεως. Καλό Πάσχα.
Εν όψει και των προγραμμάτων ΕΣΠΑ που πρώτο και καλύτερο τα εκμεταλλεύτηκε το Ναύπλιο για την παλιά του πόλη.
Του Βασίλη Γκάτσου
Ότι
έγινε, έγινε. Δεν μπορούμε (νομίζω και δεν θέλουμε) να επαναφέρουμε την
Ερμιόνη στον οικισμό του 1960. Ούτε τις παραλίες της, ούτε τα σπίτια
της, ούτε τα
ονειρικά Μαντράκια της.
Για να μη μένουμε με τα χέρια ψηλά παραδομένοι, το παρακάτω σχέδιο αισθητικής και λειτουργικής ανάπλασης εκλάβετέ το
σαν άσκηση του νου. Μην παρεξηγηθούμε κιόλας. Ξεκινώντας από αυτό που έχουμε σήμερα, από αυτό που είναι σήμερα η Ερμιόνη.
Α1 : Από Γεφύρι Μαγγούλας μέχρι διασταύρωση προς Μύλους – Μαντράκια.
Δεν
χρειάζεται κάτι ιδιαίτερο, εκτός μια ταμπέλα για την προϊστορική
Ερμιόνη στη θέση Μαγγούλα και τα βυθισμένα λιμάνια της. Η ταμπέλα να
δείχνει και τα ιερά
στον Προφήτη Ηλία και στους Μύλους (Δεξαμενή). Επειδή όμως η τάση είναι
υπέρ του ποδηλάτου και της πεζοπορίας και σε λίγο οι τουρίστες θα
προτιμούν τόπους όπου να μπορούν να κάνουν ποδήλατο με ασφάλεια, μπορεί
να δημιουργηθεί ένας ασφαλής ποδηλατόδρομος μικρού
πλάτους χρήσιμος και για τους πεζούς. Ο υπάρχων δρόμος είναι πολύ
επικίνδυνος για πεζούς και ποδήλατα.
Στο
Γεφύρι, εκεί που τώρα είναι οι κάδοι απορριμμάτων, χρειάζεται ένας
καλαίσθητο κυκλικό τείχος που να παραπέμπει σε αρχαίο τείχος και που θα
κρύβει τα σκουπίδια.
Έτσι από τη μια θα έχουμε χρήση και από την άλλη μια καλαίσθητη είσοδο
προς τον οικισμό της Ερμιόνης. Φυσικά και λίγα δέντρα. Χαρουπιές, ελιές
και όχι φοίνικες.
Μακάρι κάποτε να ξεκινήσει
συστηματική ανασκαφή στο λόφο Μαγγούλας και στα βυθισμένα λιμάνια. Θα αναβαθμιστεί αρχαιολογικά η Ερμιονίδα και πρώτ’ απ’ όλα η Ερμιόνη.
Δέντρα
πολλά δεν χρειάζονται, ιδίως προς θάλασσα, γιατί χαλάει η εικόνα ήσυχης
λίμνης που δίνει η Κάπαρη και περιορίζεται η ανοικτή θέα.
Η ανασκαφή στο λόφο Μαγγούλας αλλά και του γύρω βυθού
είναι μεγίστης σημασίας για την Ερμιόνη.
Η Προϊστορική Ερμιόνη, η Ερμιόνη του Ομήρου έχοντας απέναντι το βουνό
του Προφήτη Ηλία με το ιερό του Δία (είναι αναγκαίο να ορισθεί
μονοπάτι που να οδηγεί από το νοτιά στην κορυφή, όπως δηλαδή ανέβαιναν
οι κάτοικοι της προϊστορικής Ερμιόνης στο αρχαιότερο ιερό τους), από
κάτω τις δύο αρχαιότατες ελιές απομεινάρια πανάρχαιου ελαιώνα, τη μονή
Αγίων Αναργύρων με τον αρχαίο ελαιώνα της, τα
Βουλγαρέικα και το κτήμα Ζωγράφου. Στον βυθό επισκέψιμα τα αρχαία
λιμενικά έργα. Και με τον Ανάβαλο και την Τζερτζελιά και το Ρορό, με το
νερό δηλαδή, πνιγμένος αυτός ο αρχαιότατος κάμπος στα εσπεριδοειδή και
τις ροδιές.
Α2: Από διασταύρωση προς Μύλους – Μαντράκια έως αρχή οικισμού στο πρώτο μαντράκι του μπάρμπα Φολώκα.
Εδώ
παλιά υπήρχε ένα μονοπάτι μέχρι το Γκουριμέσι αλλά δεν συνέχιζε προς
Μαντράκια. Με τα ζώα παίρναμε τον δρόμο προς Ταξιάρχη και κατηφορίζαμε.
Σήμερα ο δρόμος
αυτός έχει ικανό
Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ Little Land του Νίκου Νταγιαντά
Ο σκηνοθέτης Νίκος Νταγιαντάς,
χρειάστηκε να ταξιδεύσει τριάντα φορές στην Ικαρία και να διαθέσει
σχεδόν μισό χρόνο από τη ζωή του για να μπορέσει να καταγράψει και να
αποδώσει τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής των μακροβιότερων ανθρώπων του
δυτικού κόσμου, των κατοίκων της Ικαρίας. Το ντοκιμαντέρ Little land βραβεύτηκε
στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΕΡΤ 3 και την WWF.Η ταινία ακολουθεί τον 35χρονο Θοδωρή, ο οποίος εγκαθίσταται μόνιμα στο
απομακρυσμένο νησί της Ικαρίας. Εκεί, ανακαλύπτει μια κοινωνία που
στηρίζεται στην αυτονομία και τη συνεργασία. Διατηρώντας ζωντανή την Ικαριώτικη παράδοση της “αλλαξάς”
-η οποία αναβιώνει τώρα λόγω της κρίσης- πολλοί κάτοικοι της Ικαρίας
δεν χρησιμοποιούν χρήματα για όλα όσα χρειάζονται: μελισσοκόμοι,
οινοποιοί, αγρότες και ξυλουργοί, είναι πολυτάλαντοι και μαθημένοι στην
ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών μεταξύ τους.
Ο σκηνοθέτης Νίκος
Νταγιαντάς, χρειάστηκε να ταξιδεύσει τριάντα φορές στην Ικαρία και να
διαθέσει σχεδόν μισό χρόνο από τη ζωή του για να μπορέσει να καταγράψει
και να αποδώσει τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής των μακροβιότερων ανθρώπων του
δυτικού κόσμου, των κατοίκων της Ικαρίας. Το ντοκιμαντέρ Little land
βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΕΡΤ 3 και την
WWF και κάνει απόψε, Τετάρτη 17 Απριλίου την αθηναϊκή του πρεμιέρα στο
Γαλλικό Ινστιτούτο της οδού Σίνα 31στις 20:00. Στην συζήτηση μας
παρακάτω εξηγεί γιατί οι άνθρωποι εκεί προτιμούν να ταΐσουν τα ζώα τους
από το να παίξουν σε μια ταινία …. Πηγή: www.lifo.gr
Ο σκηνοθέτης Νίκος
Νταγιαντάς, χρειάστηκε να ταξιδεύσει τριάντα φορές στην Ικαρία και να
διαθέσει σχεδόν μισό χρόνο από τη ζωή του για να μπορέσει να καταγράψει
και να αποδώσει τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής των μακροβιότερων ανθρώπων του
δυτικού κόσμου, των κατοίκων της Ικαρίας. Το ντοκιμαντέρ Little land
βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΕΡΤ 3 και την
WWF και κάνει απόψε, Τετάρτη 17 Απριλίου την αθηναϊκή του πρεμιέρα στο
Γαλλικό Ινστιτούτο της οδού Σίνα 31στις 20:00. Στην συζήτηση μας
παρακάτω εξηγεί γιατί οι άνθρωποι εκεί προτιμούν να ταΐσουν τα ζώα τους
από το να παίξουν σε μια ταινία …. Πηγή: www.lifo.gr
Ο σκηνοθέτης Νίκος
Νταγιαντάς, χρειάστηκε να ταξιδεύσει τριάντα φορές στην Ικαρία και να
διαθέσει σχεδόν μισό χρόνο από τη ζωή του για να μπορέσει να καταγράψει
και να αποδώσει τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής των μακροβιότερων ανθρώπων του
δυτικού κόσμου, των κατοίκων της Ικαρίας. Το ντοκιμαντέρ Little land
βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από την ΕΡΤ 3 και την
WWF και κάνει απόψε, Τετάρτη 17 Απριλίου την αθηναϊκή του πρεμιέρα στο
Γαλλικό Ινστιτούτο της οδού Σίνα 31στις 20:00. Στην συζήτηση μας
παρακάτω εξηγεί γιατί οι άνθρωποι εκεί προτιμούν να ταΐσουν τα ζώα τους
από το να παίξουν σε μια ταινία …. Πηγή: www.lifo.gr
Ο
κύριος Τούσας, από ό,τι διαβάζω, για άλλη μια φορά καταγγέλλει στην ΕΕ
των καπιταλιστών τη χωματερή του Σταυρού, τάφρους που γεμίζουν λύματα,
επεξεργασμένα
απόβλητα βιολογικών σταθμών Κρανιδίου και Ερμιόνης που χύνονται
ανεξέλεγκτα στους κάμπους και στις θάλασσες, λίμνες βοθρολυμάτων και
άλλα ων ουκ εστί αριθμός. Μεγάλη η αγωνία του μήπως και το Ερμιονιδιστάν
καταντήσει λίμνη Αράλη, δηλαδή κρανίου τόπος, αν και
έτσι που τα περιγράφει μάλλον Αχερουσία Λίμνη είμαστε και Νεκρά Θάλασσα
που όμως το Πάσχα πλημμύρισε από κόσμο μια ολάνθιστη και χαρούμενη
Ερμιονίδα, μαζί με τα νησιά της και ας έχουμε μια πλειοψηφία στον Δήμο
μας που κατά τον κύριο Τούσα είναι μεσάζοντας
μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.
Με
χαρά αναμένουμε να εισακουστεί η καταγγελία του στην ΕΕ και να μας
συνδράμει, ώστε να αποκτήσει η Ερμιονίδα..... ανθρώπινο πρόσωπο.
Όσο για τους ανυποψίαστους επισκέπτες μας και φυσικά τους ντόπιους, μάλλον αναμένεται τι το μοιραίον με τέτοια βοθρολυματίωση!
Πάντως από τις συχνές πυκνές παρουσίες του στην Ερμιονίδα δεν φαίνεται να τον ενοχλούν και να το φοβίζουν τα όσα καταγγέλλει.
Και
με τούτα και με κείνα, ένας μικρός παράδεισος είμαστε (ακόμη). Να
καταγγέλλει τα προβλήματα, βουλευτής είναι, αλλά ως προβλήματα ενός
μικρού παραδείσου,
έχοντας την αίσθηση του μέτρου.
Στην αυριανή συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας
Αύριο σε μία από τις σημαντικότερες συνεδριάσεις, όπως τη χαρακτήρισε
η αντιπεριφερειάρχης Πελοποννήσου Ντίνα Νικολάκου σε δηλώσεις της, της
Οικονομικής Επιτροπής της Περιφέρειας Πελοποννήσου θα ανακοινωθεί το
πέρας της β' φάσης του διαγωνισμού της Περιφέρειας για την ολική
διαχείριση των απορριμμάτων της Πελοποννήσου.
Παράλληλα, σύμφωνα πάντα με την κα. Νικολάκου θα γίνει στην ουσία και
η δημοπράτηση του έργου της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, αφού θα
κατατεθούν οι δεσμευτικές οικονομικές προσφορές από τις συμμετέχουσες
εταιρείες στο διαγωνισμό.
Η αντιπεριφερειάρχης τόνισε ότι αυτό σημαίνει πως "αν όλα πάνε καλά,
μέσα στο Καλοκαίρι και συγκεκριμένα το αργότερο μέχρι τις 15 Αυγούστου
θα έχει ανακοινωθεί ο ανάδοχος του έργου".
Η κα. Νικολάκου επεσήμανε πως θέλουν να είναι συγκρατημένοι στις
δηλώσεις τους και δήλωσε ότι η προσπάθεια που καταβλήθηκε για το
συγκεκριμένο έργο από την Περιφέρεια αποδίδει καρπούς και σύντομα θα
λυθεί το πρόβλημα της διαχείρισης των απορριμμάτων σε όλες τις περιοχές
της Πελοποννήσου και παράλληλα η διαδικασία που ακολούθησαν αποτελεί
παράδειγμα και για άλλες περιοχές της χώρας.arcadiaportal
Την Κυριακή των Βαΐων το μέλλον στις Σπέτσες ξεκίνησε με μια μέρα
δράσης. Στο νησί χωρίς αυτοκίνητα, όπου ο αγώνας για την απελευθέρωση
του γένους μας ξεκίνησε περισσότερα από 200 χρόνια πριν, Σπετσιώτες και
επισκέπτες του νησιού βρέθηκαν μπροστά στην ευκαιρία να «δοκιμάσουν»
ηλεκτροκίνητα οχήματα για πρώτη φορά στη ζωή τους. Σε συνεργασία με τις
γερμανικές εταιρείας m + p e-κινητικότητα και τα μέσα ενημέρωσης
Ecomotive ο Δήμος των Σπετσών ξεκινάει ένα σχέδιο για την εισαγωγή
ηλεκτρικών οχημάτων στο νησί.
Το πρόγραμμα ονομάζεται SEM (Spetses Electric Mobility), και ξεκινάει
τη λειτουργία του το Πάσχα. Σε πρώτη φάση το πρόγραμμα θα νοικιάζει
ηλεκτρικά ποδήλατα, ηλεκτρικά σκούτερ, Segways και e-quads (για τα
παιδιά). Ωστόσο, σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα το πρόγραμμα δεν θα
εφαρμοστεί με μοναδικό σκοπό τις βόλτες και τη μείωση του θορύβου και
τις αναθυμιάσεις που ρυπαίνουν το νησί κατά τους μήνες της υψηλής
περιόδου - αλλά και για την οικονομική ανάπτυξη του νησιού.
«Θέλουμε να ασχοληθούμε με τις μελλοντικές προοπτικές των πολιτών
μας, ιδιαίτερα της νεολαίας»,
Το μήνυμα που στέλνει η υπόθεση
της Κικής Δημουλά είναι σαφές: Στο διαδικτυακό σύμπαν δεν επιτρέπονται
οι «γκρίζες περιοχές». Με μερικές λέξεις-κλειδιά και με δυο-τρεις
φράσεις κλισέ, κατατάσσεσαι είτε στους «από εδώ» είτε στους «από εκεί»
και αντιμετωπίζεσαι δεόντως. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια της σύνθεσης ή της
μετριοπάθειας. Και δεν υπάρχει, γιατί κανείς δεν τη θέλει.
Είναι πολύ πιο βολικό ο κόσμος να χωρίζεται σε Καουμπόιδες και
Ινδιάνους. Πάντα ήταν. Και εδώ που τα λέμε κάπως έτσι θα κατέληγε το
διαδίκτυο, από τη στιγμή που οι τηλεθεατές (πρωινών ενημερωτικών,
Ευαγγελάτου, Τράγκα, Τατιάννας κοκ) ανακάλυψαν το νέο «Eldorado της
Ηθικολογίας» στο Facebook, στο Twitter και στα Blogs.
Ορδές «ξυπνατερέδων» (ειδικών στις δημοσιεύσεις τύπου «Ξυπνάτε, ρε!)
και «δενειμαιπροβατάδων» (αυτοί που επαναλαμβάνουν ότι δεν είναι
πρόβατα να καταναλώνουν ό,τι τους σερβίρουν) είναι έτοιμοι να ορμήσουν
ομαδόν ακριβώς σαν «πρόβατα») μόλις κάποιος τους υποδείξει το στόχο.
Το ζητούμενο είναι να εξοβελιστούν στο πυρ το εξώτερον όσες απόψεις
εμφανίζονται (ή είναι)
Αυτός
έχασε. Αυτά παθαίνεις άμα δεν ξέρεις Ελληνικά και δεν παρακολουθείς την
τοπική μπλογκόσφαιρα. Πώς να πληροφορηθεί ο άνθρωπος ότι έχουμε το
καλύτερο επαρχιακό
γήπεδο μπάσκετ της Ελλάδας.
Πάντα
έτσι γινότανε και έτσι θα γίνεται για πολλά πολλά χρόνια. Τα νησιά μας
έχουν τόνομα, έχουν φυσικά και τη χάρη, και μεις εισπράττουμε εμμέσως.
Δεν είναι
κακό αυτό, μέχρι να γίνουμε και μεις όνομα.....
Η παρουσία του θρύλου του παγκόσμιου μπάσκετ, Μάικλ Τζόρνταν, στο νησί
των Σπετσών, όπως αποκάλυψε το protothema.gr, συνεχίζει να αποτελεί
«talk of the town», παρά το γεγονός ότι πέρασαν ήδη δύο ημέρες από τη
αναχώρησή του.
Η παρουσία του θρυλικού «Air» στο νησί έφερε σε δεύτερη μοίρα τις
συζητήσεις και την... κοινωνική κριτική για πολλά γνωστά ονόματα του
επιχειρηματικού και εφοπλιστικού κόσμου, αλλά και του αθλητισμού, που
βρέθηκαν στο νησί της Μπουμπουλίνας.
Ο μόνος που κατάφερε να τον συναγωνιστεί ήταν ο... Γιώργος Παπανδρέου,
για τον οποίο και πάλι το protothema.gr έγραψε πρώτο πώς πέρασε τις
γιορτές του Πάσχα και μάλιστα με βίντεο που αναρτήθηκε στο site το βράδυ
της Μεγάλης Παρασκευής.
Ο Μάικλ «Air» Τζόρνταν συνοδευόταν από τη νεαρή, δεύτερη σύζυγό του,
Ιβέτ Πριέτο. Επρόκειτο για το γαμήλιο ταξίδι τους, αφού παντρεύτηκαν
στις 27 Απριλίου, μία μόλις εβδομάδα πριν έρθουν στην Ελλάδα.
Η αποβίβασή τους από τη θαλαμηγό που είχε δέσει αρόδο, απέναντι από το
ξενοδοχείο Ποσειδώνιο, δεν έγινε άμεσα αντιληπτή. Όταν όμως περπάτησε
στα σοκάκια του νησιού, ο Μάικλ Τζόρνταν δεν ήταν δυνατόν να περάσει
απαρατήρητος.
Ο πρώτος που τον «εντόπισε» ήταν ο Γιάννης Κόκκορης, Σπετσιώτης
μεγαλωμένος στις ΗΠΑ. Μόλις ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών
πέρασε από τη μαγαζί του, την «Μπουμπουλίνα», που βρίσκεται στην
ψαραγορά των Σπετσών, εκείνος τον πλησίασε μαζί με τον αδελφό του,
Λευτέρη. Όμως οι άνδρες της ασφάλειας του «Αir» δεν τους επέτρεψαν παρά
μόνο δύο
Η Δημοτική Κοινότητα Ερμιόνης με
τη συνεργασία εθελοντών δυτών και του Αλιευτικού Συλλόγου Ερμιόνης και τη
στήριξη του Εμπορικού & Επαγγελματικού Συλλόγου και του Ναυταθλητικού
Ομίλου Ερμιόνης προγραμματίζουν την Κυριακή του Θωμά 12 Μαΐου 2013, τον
καθαρισμό του βυθού του κεντρικού λιμένος και των Μαντρακίων.
Η δράση μας θα ξεκινήσει στις 9.00
π.μ. και θα ολοκληρωθεί με τον καθαρισμό των βυθών των δύο λιμανιών. Θα
συμμετέχουν δεκαπέντε (15) επαγγελματίες δύτες, ψαράδες και εθελοντές και στη
διάθεσή τους θα υπάρχει ιδιωτικό γερανοφόρο όχημα για την ανέλκυση βαρέων
αντικειμένων. Ο Δήμος Ερμιονίδας θα έχει στη διάθεσή τους τον απαραίτητο
εξοπλισμό (φορτηγό, σάκους) για τη συγκέντρωση και μεταφορά των υλικών που θα ανασυρθούν
από το βυθό.
Με στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων του, φυλάκιση από τρεις μήνες έως
και έξι χρόνια και πρόστιμο έως και 20.000 ευρώ θα τιμωρούνται εφεξής
όποιος ή όποιοι από πρόθεση, δημόσια, προφορικά ή δια του Τύπου ή του
διαδικτύου, ή με οποιοδήποτε άλλο μέσο ή άλλον τρόπο προκαλούν ή
διεγείρουν σε βιαιοπραγίες κατά ομάδας ή προσώπου που προσδιορίζεται με
βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την καταγωγή και τον γενετήσιο
προσανατολισμό.
Με τις ίδιες ποινές θα τιμωρούνται όσοι με τον ίδιο τρόπο αρνούνται ή
εκμηδενίζουν τη σημασία των εγκλημάτων γενοκτονίας, των εγκλημάτων κατά
της ανθρωπότητας, των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων του ναζισμού
και του φασισμού.
Αν στις πράξεις αυτές υποπέσει αρχηγός κόμματος, τότε περικόπτεται
αυτομάτως, πέραν των άλλων ποινών και η κρατική χρηματοδότηση από το
κόμμα.
Αυτό προβλέπει το νομοσχέδιο περί «ξενοφοβίας και ρατσισμού» που φέρνει στη δημοσιότητα το
Στο Δήμο Ερμιονίδας θα διεξαχθεί για δεύτερη διαδοχική χρονιά φέτος, σε δύο περιόδους, το Biofit Basketball Camp.
Το BBC,
που συνδυάζει τη μάθηση με την ψυχαγωγία, έχει ως στόχο την ατομική
βελτίωση των συμμετεχόντων τόσο σε επίπεδο τεχνικής όσο και σε επίπεδο
φυσικής κατάστασης. Οι προπονήσεις θα πραγματοποιούνται υπό την
καθοδήγηση καθηγητών φυσικής αγωγής, εξειδικευμένων στην καλαθοσφαίριση
και αθλητών της Basket League ΟΠΑΠ, μεταξύ των οποίων θα είναι ο Φάνης Κουμπούρας του Κολοσσού Ρόδου.
Το φετινό Biofit Basketball Camp θα διεξαχθεί σε δύο
περιόδους. Η πρώτη θα είναι 24-29 Ιουνίου και θα αφορά σε παιδιά
ηλικίας 8-13 ετών. Η δεύτερη θα είναι το διάστημα 1-6 Ιουλίου και θα
αφορά σε παιδιά ηλικίας 14-18 ετών. onsports
Μεγάλη Παρασκευή ώρα 8.30 το πρωί και επέστρεψα από την καθιερωμένη πρωινή μου δίωρη συναναστροφή με τα φυτά.
Φεύγοντας από το σπίτι κατά τις 6.15, (όπως και τώρα που επέστρεφα
αλλά και όποια ώρα κι αν περάσω), έπεσα πάλι πάνω στο γεγονός που
συμβαίνει εδώ και μια βδομάδα και με συγχύζει. Σε ένα από τα σπίτια που
βρίσκονται στην διαδρομή μου, το οποίο κατέχουν κάποιοι που ζουν στην
πρωτεύουσα και έρχονται για διακοπές κάθε Πάσχα και καλοκαίρι ή δίνουν
τα κλειδιά σε φίλους τους για να μείνουν εδώ, ανάβει όλη μέρα κι όλη
νύχτα το φως πάνω από την εξώπορτα. Εδώ και μια βδομάδα το φως είναι
αναμμένο. Μέρα νύχτα. Κι αναρωτιέμαι, δεν το βλέπουν; Το βλέπουν. Γιατί
δεν το σβήνουν; Διότι δεν τους ενδιαφέρει. Δεν έχουν ιδέα για το ότι
καταναλώνουν ενέργεια, δεν έχουν καμιά ανησυχία για τίποτα, δεν έχουν
σκεφτεί ποτέ ούτε τα βασικά, είναι απλά άτομα που έχουν ακόμα την
οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν τον λογαριασμό της ΔΕΗ κι αυτό τους
αρκεί, τίποτα άλλο δεν έχει σκεφτεί το κεφάλι τους, τίποτα άλλο δεν έχει
νιώσει το είναι τους.
Οι αστοί καταναλωτές περιστασιακοί μου γείτονες με επιβεβαιώνουν κάθε
στιγμή. Ζουν μονάχα για να καταναλώνουν φυσικούς πόρους δίχως να έχουν
σκεφτεί όχι μόνο ότι κάτι πρέπει να κάνουν για να τους αναπληρώσουν αλλά
δυστυχώς ούτε ότι πρέπει να κάνουν οικονομία και όχι αλόγιστη σπατάλη
αυτών. Ο ορισμός του ανθρώπου που ζει εις βάρος όλου του φυσικού
οικοσυστήματος και των υπολοίπων πλασμάτων. Και δυστυχώς, υπάρχουν
εκατομμύρια τέτοιοι αυτή τη στιγμή πάνω στον πλανήτη. Κι η κατάσταση
ολοένα γίνεται χειρότερη, πιο αφόρητη.
Μ’ αυτές τις σκέψεις και με αυτή την διάθεση βγήκα από το χωριό και
κατηφόρισα κατά τον μπαξέ αλλά στον δρόμο όλα άλλαξαν. Οι μυρωδιές, η
φύση που οργίαζε στο πρωινό αγιάζι έδιωξαν τις σκέψεις και με ρούφηξαν
στην ζωή τους και στην δική τους πραγματικότητα, την μόνη αληθινή.
Κι εκεί που περπατούσα συνάντησα τον Γιώργη να ανεβαίνει κάθιδρος και
λαχανιασμένος. Ο Γιώργης είναι ένας πρώην αστός καταναλωτής, ο οποίος
εδώ και δέκα χρόνια έχει επιλέξει κι αυτός να ζει μόνιμα στην Βολισσό
και κάθε πρωί στις 5 βγαίνει για μια δίωρη σχεδόν, αθλητική πεζοπορία.
Την ώρα που τον συνάντησα επέστρεφε και ήταν κοντά στον τερματισμό του.
Είδες μια ομορφιά, μου λέει και χαμογελούσε ολόκληρος παρά την
κόπωση. Αφού λες, Θεέ μου μακάρι να πεθάνω τώρα, τώρα εδώ όπως είμαι να
πάθω ένα έμφραγμα, μια ανακοπή και να πέσω κάτω, να μην πεθάνω μες στα
νοσοκομεία.
Χαμογέλασα με όλο μου το είναι. Η ψυχή μου αυτό ακριβώς νιώθει κάθε
μέρα που ξυπνάω, κι ο Γιώργης μού το είπε, το έβγαλε από μέσα του για να
δω ότι έτσι είναι, αυτός είναι ο άνθρωπος, αυτό είναι η ομορφιά του
θανάτου, η εξοικείωση μαζί του η αποδοχή και η προσδοκία του.
Μονάχα οι άνθρωποι που ζουν μαζί με τη φύση μπορούν να νιώσουν και να
εκφράσουν τέτοια συναισθήματα, μονάχα οι άνθρωποι που ΖΟΥΝ πραγματικά,
θέλουν να πεθάνουν μια μέρα για να γίνουν ένα με όλην αυτή την ομορφιά,
όλην αυτή την απόλυτη, άπειρη και αέναη αλήθεια. Μονάχα οι άνθρωποι που
ΖΟΥΝ, δεν φοβούνται να πεθάνουν, το αποζητούν κιόλας κάποιες στιγμές που
γεμίζει η ψυχή τους ευφορία διότι θέλουν να γίνουν ένα με τη φύση που
τους πλημμυρίζει, σαν ερωτικό κάλεσμα ηχεί ο θάνατος, ο έρωτας κι ο
θάνατος ίδια σπαθιά βαστούνε, όπως λένε οι Χαίνιδες και κάθε πρωί το
νιώθω.
Οι αστοί καταναλωτές, όπως οι περιστασιακοί μου γείτονες, που αφήνουν
το φως πάνω από την εξώπορτα όλη μέρα αναμμένο, ωσάν να ζουν σε πορνείο
ακόμα και στις διακοπές τους, δεν μπορούν να νιώσουν τίποτα από αυτά
δυστυχώς. Ζουν μια ζωή εν αστικώ τάφω και τρέμουν τον θάνατο ακόμα και
σαν σκέψη. Απομακρύνθηκαν από τον ανθρώπινο βιότοπο, από το φυσικό
περιβάλλον, κλείστηκαν μέσα στο χρηματιστηριακό υποκατάστατο, ψάχνουν
χαρές, ευτυχίες, ηδονές πλαστές κι εφήμερες, ζουν καταναλώνοντας και μη
παράγοντας τίποτα, και στο τέλος πεθαίνουν έντρομοι.
Η Ζωή είναι μια άσκηση για την αποδοχή του θανάτου. Όσο ασκείσαι τόσο
τον δέχεσαι. Κι όταν φτάσεις στο υπέρτατο στάδιο της αυτογνωσίας, τον
προσδοκάς κιόλας ως λύτρωση. Η Ζωή είναι μια οδός προς τον θάνατο. Κι
όσο την απαρνιέσαι, τόσο πιο πολύ φοβάσαι το τέλος της.
Νάτην η λαμπρή με τα λουλούδια. κόψετε παιδιά την πασχαλιά κι όλα με χαρές και με τραγούδια τρέξετε ν᾿ αλλάξωμε φιλιά. Σήμαντρα γλυκά βαρούν ακόμα και μοσχοβολούν οι εκκλησιές, μόσχος τα
φιλιά στο κάθε στόμα, τα φιλιά της άνοιξης δροσιές. Πάμε να στρωθούμε στο χορτάρι και τ᾿ αρνί μας
ψήνεται σιγά. Και με της Ανάστασης τη χάρη φέρτε να τσουγκρίσουμε τ᾿ αυγά.
