Πάνω στην ταφόπλακα των Μαντρακίων.
Με
σπουδή έγιναν τότε τα.... αναπτυξιακά έργα "αξιοποίησης", διάβαζε ταφής
των Μαντρακιών, του μαγικού τόπου ναυτικής ιστορίας αιώνων για την
Ερμιόνη. Του μαγικού τόπου που αν τον είχαμε σήμερα ανέπαφο,
αν μένανε ανέπαφα και τα παραδοσιακά σπίτια όλης της Ερμιόνης, θα
είμαστε σήμερα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς,
ένα παραδεισένιο χωριό. Εις πείσμα των αξιοποιητών, η βαρκούλα έμενε
στη θέση της να τους υπενθυμίζει τα έργα τους. Ώσπου μια μέρα την πήραν
στα χέρια τους οι επιτετραμένοι της αξιοποίησης και την μετέφεραν....
δια της βίας σε παράπλευρη θέση.
Εάλω τα Μαντράκια, εάλω ο φυσικός οίκος των
ψαράδων μας, που έκτοτε εξωπετάχθηκαν "να πάνε αλλού, γιατί μποδίζουνε
και οι μυρουδιές από τα φύκια, τα ψάρια και το κοπάνημα των χταποδιώνε,
μποδίζουνε την τουριστική μας ανάπτυξη". Έτσι όπως το γράφω ακούστηκε
τότε.
Δεν υπήρξαμε αντάξιοι του τόπου που μας παραδόθηκε κι ας λέμε ό,τι θέλουμε.
Έρρωσθε,
Βασίλης Γκάτσος
