Φαίνεται ότι για να υπάρξει μια ριζική και ουσιαστική αντιμετώπιση της επιδημίας των αυτοκτονιών, θα πρέπει τα θύματα να ξεπεράσουν αυτά του Εμφυλίου. Βρισκόμαστε δυστυχώς ακόμα στο στάδιο της διαπίστωσης, αναλύοντας το φαινόμενο, χωρίς όμως να λαμβάνουν χώρα οι απαραίτητες δράσεις πρόληψης και αποτροπής.
Μπορεί να έχουν ληφθεί κάποιες πρωτοβουλίες, και η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος να έχει σώσει ουκ ολίγους στο πάρα πέντε, ωστόσο δυστυχώς δεν είναι αρκετά για να υπάρξει μια ριζοσπαστική αντιμετώπιση ενός πρωτοφανούς για την Ελλάδα φαινομένου με τα κρούσματα να είναι πλέον καθημερινά.
Η γέφυρα Ρίου-Αντίρριου επί παραδείγματι, σύμβολο της "ισχυρής Ελλάδας", έχει μετατραπεί σε τόπο μνήμης, από συμπολίτες μας που στο αδιέξοδο της ζωής τους έδωσαν αυτήν την απάντηση. Ένας αριθμός αυξανόμενος με γεωμετρική πρόοδο, άρρηκτα συνδεδεμένος με την έλλειψη ελπίδας και προοπτικής για τη χώρα. Είναι η απόλυτη έκφραση της απόγνωσης, αλλά παράλληλα και το απόλυτο κάλεσμα για ενεργοποίηση: τι άλλο πρέπει να κάνει κάποιος για βροντοφωνάξει την απελπισία του;
Είναι προφανές ότι η λύση δεν μπορεί να είναι η επιστροφή στα χρόνια της ''ευημερίας'', καθώς αυτό τελικά προλειάνει το έδαφος για το βύθισμα στην κατάθλιψη και τις συνέπειες αυτής. Εξάλλου, είναι εντελώς ανέφικτο και εκ του αποτελέσματος ανούσιο.
Λύση όμως μπορεί να αποδειχθεί, η επιστημονική παρέμβαση για όσους έχουν αυτή την ανάγκη, ώστε να υπάρξει μια προσπάθεια αντιμετώπισης και πρόληψης του φαινομένου. Στον ΟΑΕΔ των πολλών χιλιάδων εγγεγραμμένων ανέργων, θα μπορούσε κάλλιστα να λειτουργεί ψυχολογική υποστήριξη προς όλους εκείνους που τη χρειάζονται, καθώς είναι σχεδόν δεδομένο ότι η ανεργία είναι η νούμερο ένα αιτία κατάθλιψης. Αντί κάποιος να πηγαινοέρχεται στον ΟΑΕΔ κοιτώντας κάτι ανύπαρκτες λίστες προγραμμάτων, θα μπορούσε κάλλιστα να συνομιλεί και να λαμβάνει υποστήριξη από συνεργαζόμενους ειδικούς. Αυτό θα ήταν μακράν πιο αποτελεσματικό από την υπόσχεση ότι όπου να ναι έρχεται το ΕΣΠΑ και θα βρεις ένα 8μηνο δουλειά των 400 ευρώ.
Επίσης, για όσους αντιμετωπίζουν την Ιατρική ως λειτούργημα, και όχι ως όχημα για προθεσμιακές καταθέσεις, χρειάζεται απαραιτήτως η συμβολή τους και οι πρωτοβουλίες του για την παροχή δωρεάν υποστήριξης σε ανθρώπους που την αναζητούν. Είναι πολύ λίγες οι πρωτοβουλίες αυτές σε σχέση με το μέγεθος του φαινομένου και έτσι φτάνουμε στην εξίσωση ή πληρώνεις ή πηδάς από τον 5ο.
Επίσης ελάχιστοι θεσμικοί φορείς (πχ Δήμοι) έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες να συγκροτήσουν ομάδες ψυχικής υποστήριξης από γιατρούς που επιθυμούν να προσφέρουν και αντ' αυτού συνεχίζουν να ασχολούνται με πεζοδρόμια και λάμπες, ασχολούμενοι δηλαδή μόνο με τις απαιτήσεις της ''αφρόκρεμας''.
Σημαντικό ρόλο σε κάθε τέτοια πρωτοβουλία είναι και ο τρόπος που επικοινωνείται μια δράση, καθώς πολλές φόρες τέτοιες πρωτοβουλίες μένουν στην αφάνεια, μη φτάνοντας ποτέ στους ενδιαφερόμενους.
Μαζί με αυτά, εμείς οι ίδιοι ως πολίτες, δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια στο διπλανό λες και φέρει μεταδοτική ασθένεια. Ο γείτονας, ο φίλος, ο γνωστός που υποφέρει και έχει περιέλθει σε τέλμα χρειάζεται στήριξη, όχι αποκλεισμό. Η κατάθλιψη είναι σοβαρή ασθένεια αλλά όχι μεταδοτική.
Η απάντηση σε μια γενοκτονία χωρίς πόλεμο όπως εξελίσσεται η ελληνική κρίση, δεν είναι ούτε οι διαπιστώσεις, ούτε οι μομφές δεξιά και αριστερά. Η ίδια κοινωνία με τους ανθρώπους της μπορεί να απαντήσει και να θωρακιστεί απέναντι σε μια σκληρή πραγματικότητα, όπως η σημερινή. Ας ελπίσουμε, οι γέφυρες να υπενθυμίζουν κάποτε την ανάγκη να είμαστε ενωμένοι και όχι ένα αποτελεσματικό τρόπο αυτοκτονίας.
antinoikokuraios
πηγή: http://antinoikokuraios.blogspot.gr/
