Τα αόρατα πράγματα μετουσιώνονται σε διαθέσιμα
Στην στροφή του υπογείου που οι τοίχοι ανοίγουν
οι εξοχές προβάλλονται κι εσύ προχωράς
χτυπώντας στα νέφη του μυαλού
Στον δρόμο αφήνουν τα ίχνη τους οι έρωτες
για τα απλησίαστα
Όταν καταχωρίζονται στη διάσταση που θες
Αυτόν τον δρόμο που προχωρούμε να συναντήσουμε την αγνότητα
Των πρώτων ημερών
που δεν γράφτηκαν τα σήματα της οδικής μανίας
Την υπερβατική λεωφόρο
Ανέκαθεν είχες τον καημό της ποίησης; Μάλλον με βρήκε ο καημός. Έγραφα παιδικές ιστορίες, αλλά και ενήλικες sort stories τις οποίες ποτέ δεν είχα μπει σε πειρασμό να εκδώσω. Μαζί της είχα τη φυσιολογική σχέση που μπορεί να αναπτύξει μια μη εμμονική αναγνώστρια. Η ανάγκη να χρησιμοποιήσω τη φόρμα της ποίησης προέκυψε, λοιπόν, ξαφνικά. Μου φάνηκε ως η πιο ενδεδειγμένη για να δώσω διέξοδο σ’ αυτά που ήθελα να πω… Μπορεί να φταίει και η κρίση της μέσης ηλικίας – νομίζω έβαλε πολύ το χέρι της. Η κρίση σε υποχρεώνει να ξανατοποθετηθείς απέναντι στη ζωή, στα πράγματα, τους ανθρώπους, να επαναπροσδιορίσεις το ποιος είσαι και το πού πας.
Περισσότερα: Στο athensvoice
