"...γιατί έφηκα τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω..."

Η αρχή ήτονε πολλή μικρή κι άφαντη δίχως άλλο,
μα το μικρό με τον καιρό εγίνηκε μεγάλο.

Κι αγάλια-αγάλια η πεθυμιά τους έβανε στα βάθη,
κι έκαμε ρίζες και κλαδιά, βλαστούς και φύλλα κι άνθη.

Μια κάποια λίγη πεθυμιά ξεσήκωσε το νου μου
και δυο φτερούγες έκανε μέσα του λογισμού μου:
Τούτες στον ουρανό πετού, την πεθυμιά μου πάσι
κι όσα σημώνου τση φωθιάς, τσι καίει εκείν' η βράση.

Και πάραυτας γκρεμίζομαι, αφού φτερά δεν έχω,
γιατί έφηκα τα χαμηλά και τα ψηλά ξετρέχω,
και πάλι εκείνη η πεθυμιά δε λέει να μου λείψη,
πάραυτας κάνω άλλα φτερά, πάλι πετώ στα ύψη,

και πάλι βρίσκω τη φωτιά, πάλι ξανακεντά με
κι απ' τα ψηλά που βρίσκομαι με ξαναρίχνει χάμαι...

στίχοι: Βιτσέντζος Κορνάρος, μουσική/εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Έλλη Βασιλάκη