Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2015

TO FACEBOOK MΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ, ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥ



ΤΟ FACEBOOK ΜΠΗΚΕ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ, ΠΡΩΙ ΚΑΙ ΒΡΑΔΥ

Του Τάκη Σπετσιώτη

1.ΠΡΩΙΝΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Πέρασε μια ώρα κι ούτε ένα like. Θεέ μου, τι θα κάνω τώρα; Αρχαίε τραγικέ ποιητή, Ευριπίδη μου, '' Πού να τρέξω; Πού να σταματήσω; Πού;'' - φωνάζω μαζί σου.

2.BREAKFAST, PLEASE....
Κι από πιοτό, κι από καπνούς, κι από τα χάη
προτίμησα κι αγάπησα το τσάι,
ένα αρωματικό φλιτζάνι τσάι.
Δεν ξεχνώ ποτέ τους έξοχους, φανταιζί και φίνους στίχους του Αλέξανδρου Μπάρα, παρότι μανιώδης coffee-drinker. ΄Ενα απ' τα πράγματα που δεν έμαθα ποτέ στο βροχερό Λονδίνο, όσο καιρό έζησα εκεί, ήταν το να πίνω τακτικά τσάι. Τόσο μάλιστα που οι αγγλικές μου συντροφιές, στις απογευματινές τους τειοποσίες ( τα κλασσικά λεγόμενα ''τσαγάκια''), με σέρβιραν χωρίς καν να με ρωτήσουν, λέγοντάς μου μόνον solemnly :
- Your coffee, dear Dimitris....

3. ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ 70 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠ' ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Αχ, αυτές οι εκδηλώσεις! Μη με βομβαρδίζετε άλλο απ' το inbox, απ'
το e-mail, απ' τους Τοίχους του Face, ακόμη κι απ' το τηλέφωνο (αν και έχει ξεχαστεί, ξαναπροέκυψε κι αυτό), μη με στουμπώνετε άλλο, την ευχή μου νάχετε παιδάκια! ΄Ολα τα μαθαίνω, έννοια σας, και τον λιγοστό ελεύθερο χρόνο μου φροντίζω, όσο γίνεται πιο καλά, να τον διανέμω έτσι ώστε όλους να σάς καμαρώνω! ΄Ασε που έχω κι ενοχές ώρες- ώρες... Για εκδηλώσεις είμαστε τώρα; Και τότε ζαρώνω σε μιαν άκρη μ' ένα βιβλίο συνήθως 70-80 χρόνια πριν τυπωμένο κι εκδηλώνομαι κι εγώ....

4.ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ
Από νοσταλγία να μάς φυσήξει το ελαφρό φθινοπωρινό αεράκι, ανοίξαμε την μπαλκονόπορτα κι αράξαμε στις δύο μπαμπού πολυθρόνες. Εγώ πλάτη στην λίγη κίνηση του δρόμου, και δεξιά μου ένα κομμάτι ουρανού με φεγγάρι. Η μητέρα μου φάτσα στο φεγγάρι : ''Κοίτα το, κρύβεται σιγά- σιγά... Χάθηκε τελείως πίσω από κείνο το άσπρο σύννεφο... Τι πράγμα κι αυτό να κοιτάς στο χάος!.. ένα μικρό σημάδι κι εσύ..Ανατριχιάζω που το σκέπτομαι...'' ΄Ερριξε στην πλάτη της το μαύρο της σάλι :
''Μίλαγε χθες κάποιος στην τηλεόραση για το σύμπαν, αλλά δεν μπορούσα ν' ακούσω...ένιωθα δέος...Να και μι' αστραπή... την είδες; Πάντως από φεγγάρια φέτος χορτάσαμε, όλο το καλοκαίρι... δεν έχουμε παράπονο...''  Στο μισοφωτισμένο καθιστικό η τηλεόραση μουρμούριζε για πλημμύρες... '' Βιβλικές καταστροφές πάλι.. ακούς;'' μού είπε μόνο.