Έτσι δεν ζεις τη ζωή σου, αλλά τη χαραμίζεις. Γιατί;
Δεν ξέρω, ενδέχεται ο μαζοχισμός ως φιλοσοφική τάση να σου ασκεί μία ιδιαίτερη έλξη. Μπορεί ο Paulo Coehlo και όλα τα τσάκρας της θετικής ενέργειας να μην άσκησαν ποτέ την παραμικρή επιρροή πάνω σου, αλλά να αποχώρησαν τρομαγμένα.
Όπως και να ‘χει, η κατάσταση
έχει ως εξής: δεν επιλέγεις να διανύεις την καθημερινότητα σου με
αισιοδοξία και ελπίδα γα το καλύτερο, αλλά μέσα στη στενοχώρια,
βράζοντας στο ζουμί σου και πήζοντας.
Συμφωνώ, όχι και η καλύτερη αντίληψη για τη ζωή και μία προοπτική που
δεν έχει τίποτα άλλο να σου προσφέρει, πέραν από επιπρόσθετο ψυχικό
άλγος. Ένας φαύλος κύκλος που αυτοτροφοδοτείται από σένα και
που δεν καταλήγει πουθενά, ακριβώς γιατί φροντίζεις να τον ενισχύσεις
και διατηρήσεις όσο μπορείς περισσότερο.
Είναι για να πάθεις κατάθλιψη,
αλήθεια:
- Δεν κάνεις τίποτα που να σε ευχαριστεί. Η ζωή σου περιορίζεται στη διεκπεραίωση των υποχρεώσεων σου και κάθε τι άλλο έχει εξοβελιστεί από αυτή.
- Δεν έχεις τη διάθεση να ασχοληθείς με κάτι δημιουργικό, που θα σου δώσει χαρά. Επιλέγεις τα πρακτικά και υποχρεωτικά πεδία, που απλά δεν μπορείς να αποφύγεις, και αφήνεις τις μέρες σου να περνούν.
- Βαριέσαι. Φρικτά. Τα πάντα. Απορρίπτεις προτάσεις φίλων και γνωστών, κάνεις τον καναπέ και το τηλεκοντρόλ τους καλύτερους φίλους σου και περιορίζεσαι στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου. Είσαι προ των θυρών της κατάθλιψης, ελπίζω να το διαπιστώνεις, αν δεν τις έχεις κρούσει κιόλας…
- Κλείνεσαι. Όλο και πιο πολύ, ακόμη και από δικούς σου ανθρώπους, οι οποίοι διαπιστώνουν ότι τους απομακρύνεις συστηματικά, είτε επειδή δεν έχεις τον απαιτούμενο διαθέσιμο χρόνο για τους ίδιους, είτε διότι επιλέγεις συνειδητά την αποχή από τη συναναστροφή μαζί τους. Άσχημο αυτό και δεν θα σε περιμένουν αιώνια, να ξέρεις…
- Αποφεύγεις τις πολύκοσμες συναθροίσεις. Από εκεί που ήσουν το πρώτο party animal, έχεις εξελιχθεί σε ένα αντικοινωνικό, φοβικό ανθρωπάκι, που επιζητεί τη μοναξιά, και απορρίπτει το ανθρώπινο είδος.
- Υπεραναλύεις το παραμικρό, ακόμη και στις πλέον απλοϊκές καταστάσεις, βρίσκοντας επιχειρήματα που θα ενισχύσουν τη σχετική σου στάση απέναντι τη ζωή, πολλές φορές με κωμικοτραγικά αποτελέσματα. Όπου ο Ιονέσκο σπάει τις πένες του και το παράλογο εγκαθίσταται μόνιμα πια στο κέντρο των δραστηριοτήτων σου…
- Έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις περισσότερο, αφού τα καλύτερα σου χρόνια έχουν περάσει, και οφείλεις απλά να αποδεχτείς αυτό το γεγονός. Παραιτείσαι από την προσπάθεια για το καλύτερο, και απλά περνάς τις μέρες σου βουβά και αδιάφορα.
- Δεν εγκαταλείπεις ποτέ το ασφαλές κουκούλι της comfort zone σου, και δεν επιλέγεις να ανοιχτείς πέραν αυτού, παρά μόνο όπου είναι απολύτως απαραίτητο. Από εκεί και πέρα, ξανά πίσω στο κλείσιμο και την παρέα του εαυτού σου.
- Αισθάνεσαι μόνιμη κουραση. Αλλά πραγματική αδυναμία(!) χωρίς κουράγιο ούτε να πάρεις τα πόδια σου. όλα σου φαίνονται ανούσια και το χαμόγελο έχει εξοριστεί από τα χείλη σου, καθησυχάζεις τον εαυτό σου ότι επιφυλάσσεται απλώς στις ακριβές σου στιγμές και μόνο, που πλέον σπανίζουν…
Δεν είναι καλά τα πράγματα, το βλέπεις, έτσι; Έχοντας
επιλέξει να απαρνηθείς τη χαρά (και τα εγκόσμια γενικότερα) κι τη
δημιουργικότητα για το υπόλοιπο της ζωής σου, σε βυθίζεις οικειοθελώς σε
μία λούμπα δυστυχίας και περιορισμένων προσδοκιών από τη ζωή σου, η
οποία πού ακριβώς θεωρείς ότι θα σε βγάλει; Στο σταθμό τρένων
που βρίσκεσαι ήδη και τα παρακολουθείς να περνούν, με νεκρό βλέμμα κι εσύ να σαπίζεις εκεί (παράδοση στη μοίρα σου).
Δεν μπορώ να
γνωρίζω ποιος βαθύτερος ψυχολογικός μηχανισμός ή τραυματικό γεγονός σε
ώθησε στο να αλλάξεις έτσι την κοσμοθεωρίας σου, ένα είναι το σίγουρο:
ότι δεν μπορείς να περνάς τη ζωή σου έτσι, χωρίς να τη ζεις.
Ούτε να
χαραμίζεις τα καλύτερα και πιο δημιουργικά σου χρόνια σε μία φάση
αυτολύπησης και αδιαφορίας για όσα σε περιβάλλουν. Κάνε κάτι για αυτό.
Χωρίς πίεση, επειδή καταλαβαίνεις τη σημασία του. Και
προσπάθησε να σε ωθήσεις να αισθανθείς ξανά, να ξαναπροσπαθήσεις να
βρεις το σκοπό σου σε αυτό το σύμπαν και αυτό που θα σε κάνει
ευτυχισμένο άνθρωπο. Δεν βγαίνει αλλιώς. Φρόντισε μόνο να ξυπνήσεις και
να μην το διαπιστώσεις όταν θα είναι πλέον αργά. Γιατί τότε, δεν σου
εγγυώμαι τίποτα για τις δυνατότητες αναστροφής της κατάστασης, όπως την
έχεις διαμορφώσει…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΟΡΕΥΤΑΚΗΣ
Πρότεινε η Έλλη Βασιλάκη
