Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

ΜΑΝΙΩΔΗΣ ΤΩΝ ΠΑΛΙΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ




ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Μόλις με αντίκρυσε η μητέρα μου να επιστρέφω κατά το μεσημέρι με μια τεράστια χάρτινη τσάντα στο χέρι, και, ρωτώντάς με, ''Τι έχει μέσα;'', τής απάντησα ένα βιβλίο μιας λησμονημένης λογοτέχνιδας γεννημένης περίπου έναν αιώνα πριν και πεθαμένης κοντά δεκαπέντε χρόνια τώρα, ένα βιβλίο που, καθώς δεν υπήρχε πουθενά σ' όλη την Ελλάδα παρά μόνο σ' ένα Μέγα Παλαιοβιβλιοπωλείο στη Γλυφάδα, πήρα το Α2 - ήταν ευκαιρία για μια βόλτα πρωινή στη λιακάδα-, για να πάω να το πάρω, και το τράμ και το μετρό για να γυρίσω πίσω - έκανε : '' Ιιιιιιιιιιιι!!!!!! Πάλι βιβλίο;;;;;;'', και σωριάστηκε λιπόθυμη μπροστά στο τεφάλ με τις φρεσκοψημένες πανσέτες.

ΑΚΟΠΟ - ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
΄Ακοπο, σα να βγήκε μόλις απ' το τυπογραφείο, έφτασε σήμερα απ' τη Θεσσαλονίκη εκείνο το καλαίσθητα τυπωμένο γυναικείο μυθιστόρημα του 1965, με αφιέρωση της συγγραφέως στην πρώτη σελίδα :''Xάρισμα στον πνευματικόν άνθρωπο Χρήστο Ντάλια''. Αλλά εσείς, κύριε Χρήστε Ντάλια, τι σόι πνευματικός άνθρωπος ήσασταν που δεν καταδεχτήκατε καν, πριν το σκοτώσετε στον παλαιοβιβλιοπώλη, ούτε να κόψετε τις σελίδες του βιβλίου της γυναίκας, ρίχνοντας, έστω και μια ματιά, σε πιπεράτες σελίδες γυναικείας πεζογραφίας; : '' Ο άντρας της καθόταν στο σκαμνί της τουαλέττας. Φορούσε σατέν κομπιναιζόν μαύρη κοντή και μαύρες μεταξωτές κάλτσες. Αρωματισμένος και βαμένος. Μόλις τον είδε έκανε μια κίνηση έκπληξης κι ύστερα έβαλε τα γέλοια για τη μασκαράτα. Κάτι γέλοια υστερικά που τέλειωσαν σε δάκρυα.... Σαν αποξεχάστηκε το επεισόδιο εκείνο ήρθαν άλλα χειρότερα. ΄Ολο και πιο συχνά ερχόταν πιομένος στο σπίτι - έτσι δικαιολογιόταν τουλάχιστο- με παράξενα φερσίματα, με μικρομπιχλιμπίδια γυναικεία απάνω του και πάντα μυρουδάτος. Απαιτούσε να τον παρακολουθή στο ντύσιμό του, της έκανε πρόστυχες χειρονομίες, της ζητούσε πράγματα ακατονόμαστα κι εκείνη με τα χέρια μπλεγμένα στην καρδιά της, σα για να υπερασπίση την αγνότητα του στήθους της, τον εκλιπαρούσε να σταματήση. ''Δε μπορώ. Δε μπορώ. Μη μου ζητάς τέτοια πράγματα...''.

ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ