Σάββατο 28 Μαΐου 2016

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ



ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Πόσο έχω αδρανήσει τα τελευταία χρόνια από την άποψη των ταξιδιών! Παρακόλλησα στο σπίτι, ξεσυνήθισα στις μετακινήσεις, ακόμη και δυο ωρών διαδρομή με το δελφίνι μέχρι την Ερμιόνη μού φαίνεται μακρινή σαν μέχρι τα ...πέρατα της γης. Κόλλησα σ' αυτές τις ''εσωτερικές διαδρομές'' στους δρομίσκους της γειτονιάς και στα σοκκάκια του κέντρου, άσε που, για να φύγω, θέλω να πάρω και τον μισό χώρο μου μαζί μου. Το χειρότερο είναι ότι βλέπω και με μια ελαφριά ειρωνεία αυτούς που ..καταστρώνουν τα ταξίδια τους, τα διαφημίζουν, τους ακούω σα να επιχειρούν το πιο βαρύ άθλημα που θα μπορούσαν, τους συγχαίρω για τα οικονομικά τους:'' A-λέ ρετούρ; Μα δεν είναι ακριβό;'' ή τους θαυμάζω για το θάρρος τους: '' Μ' αεροπλάνο, τόσο μακρυά; Ξέχασες κιόλας τις ΄Αλπεις; - τι τραγωδία!''
Σήμερα ωστόσο, εντελώς ξαφνικά, έπιασα τον εαυτό μου να χαράζει αυτές τις σειρές από νοσταλγία για ένα ταξίδι : κάπου στην άγρια φύση της Τρανσυλβανίας, στον πύργο του Δράκουλα, θα μ' άρεσε, και σε κάτι πατροπαράδοτες πολιτειούλες εκεί γύρω... Σίμπιου λ.χ. ΄Η ( μη φανταστείτε Αιγαίο και νησάκια ούτε γι' αστείο), έτσι όπως η άνοιξη είναι φέτος συννεφιασμένη και δροσερή, μια βόλτα ως τη Βιέννη, που δεν έχω πάει, και που είναι η πόλη που αγαπάει ένας καλός μου φιλαράκος.

ΤΑΚΗΣ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗΣ