(1979, Γιάννης Καλαμίτσης, Dave "Budgie" Black, Αλέκα Κανελλίδου)
Ναι, ξέρεις πολλά να μου λες,
τόσες κουβέντες τρελές
για ονειρεμένες αγάπες,
αλλά, κάποια στιγμή θα το δεις
όταν κι εσύ βαρεθείς
θ’ αναρωτιέσαι πως τα `πες.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
Ναι, τώρα μιλάς για χαρές
και λες "θα σβήσει το χτες
μέσα στο αύριο που θα `ρθει",
αλλά, κάποιο πρωί θα μου πεις
για τις πληγές της ζωής
και για τ’ ανθρώπινα λάθη.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
Ποιος, ποιος θα μας πει τι κρύβει τ’ αύριο,
πού, πού θα `μαι εγώ, πού θα `σαι εσύ
κι αν θα `μαστε μαζί.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
τόσες κουβέντες τρελές
για ονειρεμένες αγάπες,
αλλά, κάποια στιγμή θα το δεις
όταν κι εσύ βαρεθείς
θ’ αναρωτιέσαι πως τα `πες.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
Ναι, τώρα μιλάς για χαρές
και λες "θα σβήσει το χτες
μέσα στο αύριο που θα `ρθει",
αλλά, κάποιο πρωί θα μου πεις
για τις πληγές της ζωής
και για τ’ ανθρώπινα λάθη.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
Ποιος, ποιος θα μας πει τι κρύβει τ’ αύριο,
πού, πού θα `μαι εγώ, πού θα `σαι εσύ
κι αν θα `μαστε μαζί.
Τα `χει αυτά η ζωή, μοιάζει με γιορτή
κι όμως ξαφνικά σβήνει το φως,
τα `χει αυτά η ζωή, γίνεται πικρή
δίχως να σου πει γιατί και πως.
Έλλη Βασιλάκη
