«Όλα τα έργα που ανέβασα στο Αμφιθέατρο, ήταν η μια τρέλα πίσω από την άλλη»,
μου έλεγε το καλοκαίρι ο Σπύρος Ευαγγελάτος σε μια συζήτηση που κάναμε για τον Αμύντα.
Η δική του τρέλα όρισε τη δική μας θεατρική ενηλικίωση, εκεί στο θέατρο Κάβα της οδού Σταδίου με το Γουανάκο, τον Ερωτόκριτο λίγο πριν, τις μάχες του Κοξίνγκα.
Με τον Ευαγγελάτο είδαμε έργα, παραστάσεις και ερμηνείες που δεν είχαμε φανταστεί ποτέ. Είδαμε προγράμματα με παράξενο σχήμα και μια νέα αισθητική να γεννιέται.
"Όταν ξεκίνησε το "Αμφιθέατρο" δεν ήξερα καν αν θα επιβιώσει πάνω από ένα χρόνο. Κι όμως αντέξαμε 36 χρόνια”,
έλεγε ο Ευαγγελάτος.
Τον αποχαιρετώ με μεγάλο σεβασμό γιαυτά που μας χάρισε απλόχερα, για την έρευνα και τη διδασκαλία του, για την αναζήτηση μέχρι τέλους μια αλήθειας που υπάρχει σε κάθε γραμμή θεατρικού κειμένου. Αποχαιρετώ μέσα μου και το πιο αθώο και φιλοπερίεργο κομμάτι μου, εκείνο που με έκανε να ξενυχτάω και να αναρωτιέμαι με ένα τρόπο ανεπανάληπτο.
Μας χάρισε όλη του τη ζωή μέσα από το θέατρο.
Ας τον θυμόμαστε και ας τον τιμήσουμε, με τις αναμνήσεις που έγιναν η προίκα μας, όπως του αξίζει.
Αργυρω Μποζωνη
Έλλη Βασιλάκη
