Του Βασίλη Γκάτσου
Στο νερό αυτό έχει γίνει. Κάποτε παίρναμε από τις βρύσες της γειτονιάς, μετά προστέθηκαν τα λουτρά και η αποχέτευση προς τη θάλασσα, μετά ο βιολογικός σταθμός, ενώ το πόσιμο νερό όλο και λιγόστευε. Αναπροσαρμόστηκε ο τρόπος χρέωσης των καταναλωτών ανάλογα με τις εξελίξεις. Σήμερα ναι μεν είναι πολύ ακριβό το νερό του Δήμου (πόσο μάλλον που δεν πίνεται), αλλά το σύστημα χρέωσης (πάγιο, κλιμάκια τιμών, ειδικές περιπτώσεις κ.λ.π.) είναι αποδεκτό απ' όλους και δίκαιο.
Στο νερό αυτό έχει γίνει. Κάποτε παίρναμε από τις βρύσες της γειτονιάς, μετά προστέθηκαν τα λουτρά και η αποχέτευση προς τη θάλασσα, μετά ο βιολογικός σταθμός, ενώ το πόσιμο νερό όλο και λιγόστευε. Αναπροσαρμόστηκε ο τρόπος χρέωσης των καταναλωτών ανάλογα με τις εξελίξεις. Σήμερα ναι μεν είναι πολύ ακριβό το νερό του Δήμου (πόσο μάλλον που δεν πίνεται), αλλά το σύστημα χρέωσης (πάγιο, κλιμάκια τιμών, ειδικές περιπτώσεις κ.λ.π.) είναι αποδεκτό απ' όλους και δίκαιο.
Τα δημοτικά τέλη ούτε αποδεκτά είναι, ούτε δίκαια. Κάποτε στα χωριά μας όλα τα σπίτια είχαν οικογένειες όλο το χρόνο, τα σκουπίδια λιγοστά και με προορισμό τη γκουλούμα ή τον ΧΑΔΑ, ο δημόσιος φωτισμός λιγοστός, καθαριστές δεν υπήρχαν, εξοχικά δεν υπήρχαν. Ήταν αποδεκτό να πληρώνουμε, τα ούτως ή άλλως μικρά δημοτικά τέλη, ανάλογα με τα ηλεκτροδοτούμενα τετραγωνικά κάθε οικίας, που τότε ήταν μέτρο κατοίκησης. Ακόμη και τότε σωστό και δίκαιο δεν ήταν, αλλά είχε μια λογική.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν ριζικά. Σήμερα έχουμε χιλιάδες εξοχικά, ο δημόσιος φωτισμός έχει κατά πολύ επεκταθεί, έχουμε συλλογή και διάθεση απορριμμάτων, συσκευασιών, συσκευών, έχουμε καθαριστές, απορριμματοφόρα, ενώ τα περισσότερα σπίτια στους οικισμούς και τα εξοχικά δεν κατοικούνται πάνω από 30 μέρες το χρόνο με κύριο μήνα τον Αύγουστο.
Νομίζω ότι ο τρόπος υπολογισμού των δημοτικών τελών με τα τετραγωνικά μέτρα του σπιτιού και του καταστήματος είναι σήμερα εξόφθαλμα άδικος και πρέπει να αλλάξει.
Ας συσταθεί μια διαπαραταξιακή επιτροπή και να φτιάξει καινούργιο κανονισμό, λογικό, δίκαιο και αποδεκτό.
Ο Δήμος με ακρίβεια ξέρει ξεχωριστά τι ξοδεύει για τις υπηρεσίες που προσφέρει σε 4 βασικές κατηγορίες:
Στα σπίτια εντός των οικισμών των 10 χωριών της Ερμιονίδας.
Στα καταστήματα και στις επιχειρήσεις εντός οικισμών.
Στα εξοχικά εκτός οικισμών.
Στα ξενοδοχειακά συγκροτήματα, ενοικιαζόμενα, καταστήματα, επιχειρήσεις εκτός οικισμών.
Η κάθε κατηγορία ξεχωριστά να πληρώνει ανταποδοτικά τις υπηρεσίες που παίρνει από τον Δήμο. Όχι η μία να επιδοτεί την άλλη.
Κάθε κατηγορία να έχει το δικό της πάγιο. Από κει και πέρα να υπάρχει αναλογικότητα, με μέτρο την κατοίκηση, για σπίτια και εξοχικά, τη δραστηριότητα για ξενοδοχεία, καταστήματα κ.λ.π.
Για τα σπίτια των οικισμών μέτρο κατοίκησης είναι το νερό και όχι τα τετραγωνικά του σπιτιού. Μπορεί ένα σπίτι να κατοικείται μόνο 30 μέρες τον χρόνο, σε ένα παραδοσιακό σπίτι 200 τ,μ. να μένει μόνιμα μια γιαγιά και δίπλα της σε 80 τ.μ. διαμέρισμα, μόνιμα μια τετραμελής οικογένεια. Είναι άδικο να πληρώνουν δημοτικά τέλη ανάλογα με τα τετραγωνικά. Δίκαιο είναι να πληρώνουν ανάλογα με το νερό που καταναλώνουν. Περισσότερο νερό σίγουρα σημαίνει περισσότερος χρόνος κατοίκησης.
Για τις υπόλοιπες κατηγορίες ας σκεφθεί ο Δήμος άλλα μέτρα κατοίκησης.
Αν όλες οι παρατάξεις (και κυρίως η σημερινή Διοίκηση του Δήμου που εισπράττει τα τέλη), θεωρούν δίκαιο το σημερινό σύστημα, ας μας αποδείξουν γιατί είναι δίκαιο. Ας μας δείξουν, γιατί τα μισά σπίτια του Κρανιδίου που μένουν κλειστά σχεδόν όλο τον χρόνο, που σχεδόν δεν χρησιμοποιούν καμιά ανταποδοτική υπηρεσία του Δήμου, πρέπει να πληρώνουν (στην πράξη επιδοτούν), όσο και τα σπίτια που κατοικούνται όλο το χρόνο.
Σημείωση: Έχει γίνει και άποψη της αντιπολίτευσης, ότι ο Δήμος πρέπει να αυξάνει τα έσοδά του για να προσφέρει καλύτερες υπηρεσίες κ.λ.π.
Τη στιγμή που το μεροκάματο έχει χαθεί από την Ερμιονίδα και, όπου υπάρχει, είναι κάτω από το μισό τού προ της κρίσης, τη στιγμή που τα εισοδήματα έχουν καταρρεύσει στην Ερμιονίδα, ενώ οι παντοειδείς φόροι είναι πλέον δυσβάστακτοι, καθήκον του Δήμου είναι η μείωση του κόστους λειτουργίας του, η μείωση των δαπανών του και η αποφυγή της σπατάλης.
Βασίλης Γκάτσος
