Οι βασιλιάδες των χριστουγεννιάτικων παιχνιδιών!

Οι βασιλιάδες των χριστουγεννιάτικων παιχνιδιών!

του Γιάννη Μ. Σπετσιώτη

Αν κι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια γλυκιά και τρυφερή ανάμνηση των παιδικών μου χρόνων. Όταν τις μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μάς έκαναν δώρα φούσκες και μπαλόνια, που στο μυαλό μας φάνταζαν σαν… οι βασιλιάδες όλων των παιχνιδιών! 

Κυκλοφορούσαν πανηγυρικά μόνο στις γιορτές των Χριστουγέννων, σε τέσσερα χρώματα (κόκκινο, μπλε, πράσινο, κίτρινο), ενώ τις υπόλοιπες μέρες σπάνια τα έβλεπες. Κι αν μερικά παιδιά είχαν κάποια φυλαγμένα και τα «ξεφούρνιζαν» στη διάρκεια της χρονιάς για να εντυπωσιάσουν, κανείς δεν τους έδινε σημασία.

Κατασκευασμένα από ελαστικό υλικό, φούσκες ονοματίζαμε τα μικρά, μπαλόνια τα μεγάλα, ήταν χωρισμένα σε δύο διακριτά μέρη. Τον λαιμό, όπως τον λέγαμε και τον …αεροφύλακα, τον ξεχωριστό χώρο -σφαιρικό ή ωοειδή, όπου αποθηκευόταν ο αέρας.

Τα μπαλόνια, μόνο, ήταν διακοσμημένα με χριστουγεννιάτικες ζωγραφιές. Διπλές καμπάνες, κεράκια στολισμένα με γκι, αγγελάκια και φάτνες καθόριζαν το κόστος τους και αναδεικνύονταν, καθώς τα μπαλόνια μεγάλωναν γεμίζοντας με αέρα. Οι φούσκες, με κόστος δυο δεκάρες μόλις, χρειάζονταν μεγαλύτερη προσπάθεια και δύναμη για να …ανοίξουν σε σχέση με τα μπαλόνια και προκαλούσαν καμάρι και αυτοθαυμασμό στους κατόχους τους! Κάποιες φορές βέβαια το φούσκωμα παρουσίαζε τις δυσκολίες του: Με τη συνεχή προσπάθεια τα χείλη ερεθίζονταν και τα πνευμόνια «πρήζονταν», κατά την εκτίμηση των μεγαλυτέρων που φώναζαν κουνώντας νευρικά τα χέρια τους:

-      Τι φυσάς έτσι, βρε!

-      Θα σκάσεις! Άσε που θα σου φύγει και καμιά και θα μας πουμώσεις...

-      Φέρ’ την εδώ! έλεγαν.

Κι ενώ το φούσκωμα των «ελαστικών αεροφυλάκων» γινόταν αργά-αργά, επιβλητικά, με δυναμισμό και μεγαλοπρέπεια, το ξεφούσκωμα ήταν σπιρτόζικο, γρήγορο, θορυβώδες και διασκεδαστικό. Συνοδευόταν από ένα περίεργο σφύριγμα που το δημιουργούσε η ανεξέλεγκτη έξοδος του αέρα. Αν μάλιστα οι φούσκες και τα μπαλόνια ξέφευγαν από τα χέρια των παιδιών και αιωρούνταν στον αέρα ή «κυκλοφορούσαν στους δρόμους», το θέαμα γινόταν εντυπωσιακό και επεισοδιακό, με τα παιδιά να τρέχουν του σκοτωμού για να τα πιάσουν.

Στο τέλος της 10/ετίας του ’50 έκαναν την εμφάνισή τους στην Ερμιόνη μπαλόνια διαφόρων σχημάτων. Μπαλόνια μακρουλά (επιμήκη), μπαλόνια χωρισμένα σε μεγάλα διακριτά μέρη (φέτες), μπαλόνια με αυτιά (κουνελάκια), ενώ με τα χρόνια η ποικιλία σχημάτων, μεγεθών και χρωμάτων γινόταν πλουσιότερη. 

Τι συνέβαινε, όμως, όταν εκείνα τα πολυαγαπημένα μας και μοναδικά παιχνίδια έσκαζαν (έσπαζαν) είτε από δικό μας φταίξιμο, είτε από τη ζήλεια κάποιων «φίλων», είτε ακόμα και για την «πλάκα» των μεγάλων; Τα μικρά παιδιά έβαζαν αμέσως τα κλάματα συχνά και από το «μπαμ» της …ολικής καταστροφής! Τα μεγαλύτερα, μετά από το αρχικό «σοκ» που συνόδευε το συννέφιασμα του προσώπου, συνέρχονταν και με …έμπνευση διασκέδαζαν την «απώλεια». Ένα - ένα κομμάτι, απ’ όσα είχαν απομείνει με τεντωμένη την επιφάνειά του, το βάζαμε στο στόμα και το ρουφούσαμε εισπνέοντας δυνατά. Κατόπιν με τη βοήθεια των δοντιών κι ένα γρήγορο στρίψιμο της ελαστικής επιφάνειας σχηματίζαμε μικρές φούσκες. Στη συνέχεια τις τρίβαμε στις παλάμες και προκαλούσαμε έναν ιδιαίτερο θόρυβο που εκνεύριζε τους μεγάλους φέρνοντας «ανατριχίλα».

-      Σταμάτα βρε, δεν μπορώ πια να σ’ ακούω! Ανατριχιάζω!

Θυμάμαι ακόμη την περιέργεια που μας κατέκλυζε και τα γέλια που κάναμε στη θέαση κάποιων παιδιών, που περιέφεραν ως λάφυρο λευκοκίτρινες «φούσκες» από την ουροδόχο κύστη των ζώων!

Αργότερα στα χρόνια της εκπαιδευτικής μου δράσης, ανακάλυψα πως το «τσίμπημα» των φουσκωμένων μπαλονιών στη νηπιακή ηλικία, είναι μια χρήσιμη όσο και διασκεδαστική ψυχοκινητική άσκηση. Έτσι βελτιώνεται η λεπτή κινητικότητα και εξελίσσεται η γραφοκινητική ικανότητα των παιδιών, καθώς ενδυναμώνονται οι αντίστοιχοι μύες. 

Φούσκες και μπαλόνια, λοιπόν, ήταν τότε τα παιχνίδια και τα δώρα μας. Μ’ αυτά στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο και αυτά σπεύδαμε να αγοράσουμε με το χαρτζιλίκι ή με τα χρήματα που μαζεύαμε απ’ τα κάλαντα. 

Με αφορμή τις φετινές γιορτές του Δωδεκαήμερου «εμνήσθην ημερών αρχαίων», όπως λέγει και ο ψαλμωδός. Τότε που το φέγγος των εορτών, όπως ισχυρίζονται πάντα οι μεγαλύτεροι, στόχευε τις ψυχές των ανθρώπων, αφήνοντας ανεπηρέαστα τα σαρκικά τους μάτια. Έτσι μπορούσαν, με καθαρό νου να αντιλαμβάνονται το αληθινό νόημα της ζωής!

Χρόνια πολλά!