-Πάμε μια βόλτα στο Μπίστι ρε παιδιά.
-Τι τώρα; Θεοσκότεινα είναι, κάτσε να βγει το φεγγάρι.
-Πάμε ρε θα πηγαίνω εγώ μπροστά, παρότρυνε ο πιο θαρραλέος.
Και μπαίναμε στα σκοτάδια του και μετράγαμε αστέρια, αστερισμούς , πυγολαμπίδες που έφτιαχνε το κύμα.
Να ο Τοξότης! Ο Καρκίνος! Ο Ωρίωνας!
Ο γλυκός ο φόβος γινόταν αφορμή να αγγιζόμαστε, να νιώθουμε μαζί.
Να και τα γέλια, τα τραγούδια σιγανά μην ξυπνήσουν οι νεράιδες και η Βιτόριζα. Και χάρτινο το φεγγαράκι και ιστορίες για υπόγειες στοές.
Πόσοι έρωτες δοκιμάστηκαν εκεί πριν βγουν στο φως και πόσοι ανυπεράσπιστοι έσβησαν εκεί σαν πεφταστέρια .
Άλλαξε η εποχή, άλλαξαν οι ανάγκες.
Αυτό το Μπίστι με τόσο φως στο σκοτάδι του, το αποχαιρετάμε. Ας είναι.
Το νέο, το φωτισμένο, να γράψει όμορφες καινούργιες ιστορίες.
Ρίνα Λουμουσιώτη
