Από το 1946 μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, πάρα πολλοί Ερμιονίτες εγκατέλειψαν την Ερμιόνη και εγκατασταθήκαν στον Πειραιά, προς εύρεση εργασίας και για την καλλίτερη μόρφωση των παιδιών τους.. Διάλεξαν δε οι περισσότεροι να εγκατασταθούν γύρω από τον άγιο Βασίλειο, τη γούβα του βαβούλα, στο Χατζηκυριάκειο, την αγία Σοφία, στα λιπάσματα που υπήρχε το εργοστάσιο της Κοπής, και κατασκεύαζε ρούχα για το στρατό και εύρισκαν εργασία οι γυναίκες!!!
Οι ναυτικοί και ψαράδες που εργάζονταν στα παράλια της Αττικής, έμεναν στον Πειραιά και είχαν για στέκι το καφενείο μοντέρνο στο Πασαλιμάνι, την ταβέρνα που μπάρμπα Βασίλη του Σέρφα και μεταξύ φρεατίδας και πηγάδας την μπακαλοταβερνα των αδελφών Μίμη και Λάζαρου Μπαρδάκου και στην παραλία της φρεατίδας την ταβέρνα του Γουζούαση από το Κρανίδι, που ξεγνιόντουσαν πίνοντας καλό κρασί και έτρωγαν καλούς μεζέδες. Επισης στο δημοτικό υπήρχε ένα καφενείο < Των κυνηγών> Που σύχναζαν οι φερέλπιδες Ερμιονίτες νέοι και παίζανε τάβλι.
Στις δυο αυτές ταβέρνες το 1953 γεννήθηκε η ιδέα να ιδρύσουν ένα σύλλογο, που το ονόμασαν Ερμιονικός σύνδεσμος Πειραιώς, <Αγιοι Ανάργυροι> Με πρόεδρο τον Ιωάννη Μπουκουβάλα, αξιωματικό του λιμενικού και με μέλη τον Πέλλα, τους αδελφούς Βεντούρη Μιχάλη και Λογγίνο, τους αδελφούς Μπαρδάκου Δημήτρη και Λάζαρο, το Γιώργο Λακούτση, τον Βασίλη τον Κανελη, τον πατέρα μου τον Κουτουβαλη, τον Κοτταρά, τον Βενάρδο, τους αδελφούς Μπουκουβάλα Γιάννης και Θεοδόσης, ο Λευθέρης ο Μερτύρης ( Πατερ Προκοπιος) με την αδελφή του τη Ζωή, το Γιώργο τον Πολίτη οι οικογένεια Σταμέλου, η οικογένεια Μοδέα, η οικογένεια Σκουρλά ο Αγγελής και ουκ εστί αριθμός.
Εκκλησιαζόντουσαν δε στον Άγιο Βασίλη που ιερέας ήταν ο παπά-Βασίλης από τους Φούρνους, τον οποίο είχε μεταθέσει μετά τη χηρεία του και για την αποφυγή σκανδάλου, ο Μακαριστός Μητροπολίτης Ύδρας Προκόπιος Καραμάνος . Ας σημειωθεί ότι ήταν και ο εξομολόγος των περισσοτέρων γυναικών από την Ερμιόνη, που εκ των συμβουλών του αποδεικνύεται ότι ήταν και σοφός. Π.Χ όταν πήγαιναν να εξομολογηθούν τους έλεγε τι αμαρτίες έχετε εσείς μώρ΄ εσκρετ. -Να παπά μου οι άνδρες μας πολλές φορές γυρίζουν από την ταβέρνα εν ευθυμία και δεν σέβονται την ημέρα του Σαββάτου. -Μωροί παλαβές δεν καταλαβαίνετε ότι αυτή η αμαρτία θα σας αφήσει μόνη της. Έτσι όλες τους έφευγαν από την εκκλησία χωρίς ενοχές και με την ευχή του παπά Βασίλη.
Το σύλλογο αυτό τον ίδρυσαν εκ της ανάγκης να υπάρχει αλληλεγγύη μεταξύ τους, για την αντιμετωπίσει καθημερινών αναγκών, διότι αυτήν την εποχή με τις τότε γραμματικές γνώσεις των συμπατριωτών μας, ήταν δύσκολο να επιβίωση ο μοναχικός άνθρωπος, χωρίς την συμπαράσταση των εχόντων θέσεις στις δημόσιες υπηρεσίες, στα νοσοκομεία και περισσότερο λόγο οικονομικών δυσχερειών, που πάντα και για πάντα είναι η κινητήριος δύναμη. Για αυτούς τους λόγους, αντελήφθησαν ότι σαν συμπαγή ομάδα, θα μπορούσαν να έχουν την στήριξη και των πολιτευτών και βουλευτών της επαρχίας μας, οι οποίοι ήταν πάντα στο πλευρό τους, όπως οι αείμνηστοι Ιωάννης ο Μάλωσης και ο Ιωάννης Κοντοβράκης.
Για παράδειγμα, κάποτε η καταδίωξη συνέλαβε μερικούς Ερμιονίτες ψαράδες, που χρησιμοποιούσαν το φλόμο για να βγάζουν τα ψάρια από τα θαλάμια και να πέφτουν στα δίχτυα και τους έφεραν με τις βάρκες του στο Παλατάκι, στο λιμάνι του Πειραιά και εν συνεχεία από εκεί στα δικαστήρια στο αυτόφωρο. Αμέσως ειδοποιήθηκε ο Ι. Μάλωσης και ήρθε προς υπεράσπιση των και απευθυνόμενος προς τους δικαστάς είπε:
-Κύριοι είναι πότε δυνατόν αυτό το αθώο βλαστάρι της γης και τους έδειξε το φλόμο (Γαλατσίδα) από τη Δοκό, να καταστρέφει τον βυθό της Θάλασσας και άρχισε να το μασάει, οπότε οι δικαστές ομοφώνως τους αθώωσαν, και η αμοιβή; Ένα ευχαριστώ και μια υπόσχεση να τον ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές.
Ο σύνδεσμος αυτός υποθέτω ότι πρέπει να διαλύθηκε όταν ιδρύθηκε ο Ερμιονικός Σύνδεσμος Αθηνών, τον Ιούνιο του 1965.
